ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Σημείωση : Το θεωρώ σημαντικό και είναι από τα αγαπημένα. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και με πολύ ενδιαφέρον να ακούσω τις δικές σας σκέψεις.

Είμαστε μέρος μιας μεγάλης ζωής, η οποία δε γνωρίζει αποτυχία, ούτε χάσιμο προσπάθειας ή δύναμης, η οποία « παντοδύναμα και απαλά τακτοποιεί όλα τα πράγματα », οδηγώντας τους κόσμους προς τα πάνω, προς το σκοπό τους. Η ιδέα ότι η δική μας μικρή ζωή είναι μια χωριστή ανεξάρτητη μονάδα, η οποία μάχεται μόνη της ενάντια σε αμέτρητες χωριστές ανεξάρτητες μονάδες, είναι η πιο φοβερή πλάνη.

…Ποιος είπε ότι δεν έχω σύμμαχο τα άψυχα;

Εκεί είμαι, κάθε μέρα, στο μικρό βραχάκι που σε πρωτογνώρισα, εκεί είναι όλα, η θάλασσα, ο ίδιος χρόνος, ο ίδιος πυρετός, ο ίδιος πόνος, εκεί είναι τα άγια σου χέρια που με άγγιξαν για πρώτη φορά, εκεί είναι τα ακροδάχτυλα του θανάτου που παγώνει τις αστρικές εκρήξεις και τις κάνει παραγράφους σε βαρετά βιβλία σχολικά, εκεί είναι η μυρωδιά της άμμου, εκεί είναι τα σώματα ξαπλωμένα, ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι, οι ανάσες που δεν λυπήθηκαν τη φθορά και την προσκάλεσαν στο βραδινό μας τραπέζι…

Οπότε και παγιώνεται ως το κατ' εξοχήν ποιητικό είδος της αστικής κοινωνίας που διαμορφώθηκε με την υποχώρηση των αριστοκρατικών - ηρωϊκών κοινωνιών της μυκηναϊκής εποχής

Μέρες εορτών, δέντρα Χριστουγεννιάτικα που τα κλαριά τους βαραίνουν απ’ τις πολύχρωμες λάμπες , πρόσωπα που κοιτούν τις στολισμένες βιτρίνες, φευγαλέα και βαριεστημένα, πόθοι απραγματοποίητοι να χορεύουν σε μια μελωδία που θυμίζει κλάμα παιδικό.

Συχνά ακούμε τη φράση: "Πίστευε και μη ερεύνα". Όμως συνήθως δεν γνωρίζουμε ποιος την πρωτοείπε, και αν πράγματι είναι αυτό ένα Χριστιανικό δόγμα!

Πρωινό Σαββάτου, βροχερό. Περπατούσα ,σκεπτόμουν ,βρεχόμουν.

Η διαδρομή που ακολουθούσα γνωστή,καθημερινή,αυτή που οδηγούσε από το σπίτι στη δουλειά,στην οποία κινήθηκα εντελώς μηχανικά, από συνήθεια θα έλεγα.

Δεν έχω ούτε μια δραχμή πάνω μου ή καλύτερα ούτε ένα λεπτό.Και το χειρότερο είναι ότι μου τελείωσαν και τα τσιγάρα από το πρωί κιόλας.Πάλι καλά που έχω κάτι φαγητά στην κατάψυξη.

Η μοναξιά του Ήλιου πάνω από τα σύννεφα,
μια χειμωνιάτικη παραλία,
ένα αμάζευτο κοχύλι,
μια άπαιχτη μελωδία.

O τύπος έτρεχε πίσω από το λεωφορείο για καμιά εικοσαριά μέτρα ακόμα.Η μαύρη δερμάτινη τσάντα του σίγουρα τον δυσκόλευε στο κυνηγητό του.Αφού είδε τελικά ότι δεν θα κατάφερνε τίποτα,σταμάτησε απογοητευμένος.

Αρνούμαι να καμώνομαι την ανήξερη και να πηγαινοέρχομαι στον ίδιο χώρο, σαν ένα είδος άμυνας απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.