΄΄Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο ακόμα και ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να βυθομετρηθεί. Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα, μα που φαίνεται εκεί συνηθισμένο. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε «βρυκόλακες»..’’

Ιστορία των φράγκικων δουκάτων του Αιγαίου, Sauge – Παρίσι 1699

Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω…

H κατάρριψη των ειδώλων

Θα έρθει μια μέρα 
Που θεοί δεν θα υπάρχουν …

Τα είδωλα θα έχουν πέσει στον Αδη ..

΄΄εδώ

σε στάση μάχιμου νεκρού

φονεύω

και φονεύομαι…’’

Αντώνης Μυκονιάτης

Ήπια τη λίγη τεκίλα που είχε μείνει στο ποτήρι μου και κοίταξα προς το γκαρσόνι στην μπάρα.Του έκανα νόημα να φέρει άλλο ένα.Άνοιξα το πορτοφόλι μου να δω αν μου έφταναν τα λεφτά.Οκ μου έμεναν κάτι ψιλά για να πάρω ταξί για το σπίτι.

Λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά και βέβαια λόγω διάθεσης,τώρα τελευταία γράφω μόνο ποιήματα κι αυτά αραιά και που.Θα έλεγα ότι έτσι παίρνω τις ‘’δόσεις’’ μου για να κρατιέμαι ΄΄ζωντανός’’ μέσα σε μια πραγματικότητα που μοιάζει αρκετά μουντή και σκοτεινή σε αυτή τη χώρα.Δεν υπερβάλλω ούτε απαξιώνω τίποτα.Απλά λέω την αλήθεια όπως είναι.Πιο σωστά θα έλεγα ότι η ίδια η κοινωνία,το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί και δρα,απαξιώνει θεσμούς και καταστάσεις.Εγκλωβίζει τους ανθρώπους,τουλάχιστον αυτούς που διαθέτουν κάποια αποθέματα ψυχής ακόμα,τους εγκλωβίζει σε έναν σκάρτο κύκλο από τον οποίο ηρεμείς και ξεφεύγεις μόνο αν συμβιβαστείς και τον αποδεχτείς.Διαφορετικά είσαι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην βαθιά απογοήτευση.

Σκηνή άδεια και βραδιάτικη

με της προσμονής την

υποψία - μπόρας και σφαγής

Με την υποψία ντροπής

τροπής, ανατροπής

Ήταν όμορφα εκεί. Και μ' έσωζε πάντα το σφύριγμα του σταθμάρχη - τα τελευταία λεπτά της αποκάλυψης -
Το όνειρο νότιζε
πάντα
την παρουσία μου μα, την υγραίνει ακόμη
αφού
περπατώ και χύνομαι αθεράπευτα ερασιτέχνης απολαύσεων.

Περπάτησα χθες την Πόλη μου
μέσα σε μια έλλειψη..
Το φεγγάρι .. έλλειψη..
Ο Έρωτας απουσία..
Τα βήματα μου.. μισά..

Ο άνθρωπος γεννιόταν και πέθαινε μέσα στο προφανές…

Ο άνθρωπος ανάσαινε στο στοιχειώδες…

Ο άνθρωπος τοπογραφούσε το Γνωστό…

Ο άνθρωπος άνθιζε μέσα στην μοναχική του παράσταση…