Ἡ σταύρωσις:

Μετὰ ἀπὸ πολύωρον, κοπιαστικήν, ἀνοδικὴν πορείαν, ἐξήλθομεν ἐπιτέλους εἰς τὴν ἐπικινδύνως ἐπικλινῆ στέγην τοῦ ξενοδοχείου.

Ήρθε επιτέλους η ώρα που θα πρέπει να σας μιλήσω τώρα για την κατατρεγμένη μου πατρίδα, τη γλυκιά μου Ελλάδα! Δεν ντρέπομαι πλέον για αυτήν. Όχι! Όχι…, κείνες οι εποχές ευτυχώς πέρασαν, ανεπιστρεπτί, έτσι θέλω τουλάχιστον να πιστεύω. Ήταν τότε που αναφέραμε το όνομά της σιγανά, ψιθυριστά, για να μη μας ακούσουν και ντροπιαστούμε για την καταγωγή μας. Ήρθε λοιπόν η στιγμή για να σας πω με λίγα λόγια την ιστορία της καταστροφής της, γιατί για εκείνη την άλλη, την ιστορία της σωτηρίας της, έχω μύρια να σας εξιστορήσω. Για τούτη άλλωστε, τη δεύτερη, γράφω αυτές τις γραμμές και ξενυχτώ κάθε βράδυ.

Είχε ωραία χρώματα, εντυπωσιακά αυτός ο κοκκινολαίμης. Φλυαρούσε όμως ακατάπαυστα, κάθε πρωί, πάνω στη μηλιά. Η ομίχλη του βουνού δεν τον φόβιζε, αντιθέτως του προξενούσε μια ψυχική ευφορία, μια εσωστρέφεια με ποιητικές αναζητήσεις.

-Ο έρωτας, μουρμούρισε, είναι τόσο δεμένος με τη φύση μας, ώστε οι άνθρωποι τον παρομοιάζουν μ’ ένα πέταγμα, με το τίναγμα των φτερών, μ’ ένα κελάηδημα που έρχεται και απλώνει γύρω του την ευτυχία.

Μια ιστορία που σκαρφίστηκα από ένα αστειάκι που είχα ακούσει παλιότερα.

43. Ἡ σκληρὰ ἀνάκρισις.

Ο κόσμος έφερνε στροφή μια γύρα κι εκεί που πιο πριν ήταν ένας μικρός Κινέζος που κάπνιζε σε ένα σοκάκι της Σαγκάης , που πιο πριν από αυτόν ροχάλιζε κάτω από έναν ίσκιο κίτρινης τέντας ένας χοντρός Μεξικανός , εκεί στο σημείο αυτό τώρα ήμουν εγώ που πάλευα να ακούσω τι λέγανε ο πατέρας με τη μητέρα σκυφτοί πάνω στο ξύλινο τραπέζι . Οι παράλληλοι με βοηθούσαν να κοιμηθώ παλιά αλλά τελευταία αυτό το παιχνίδι που μου είχε μάθει ο θείος Τζ. δεν έπιανε καθόλου . Η παράλληλη γραμμή πάνω στην οποία κινιόμουν εγώ και τόσοι άλλοι άνθρωποι , δεν με νανούριζε , ίσα ίσα με κράταγε ξύπνιο βραδιές τις οποίες μέσα μου ευχόμουν να κοιμάμαι .

Φαντάσματα οι αναμνήσεις της παιδικής μου νιότης

Και συ έχεις φύγει –έχεις χαθεί

Ο δρόμος έχει γίνει μικρός

Ποιός να το’ λεγε ότι τούτη η αυγή /θα βαφότανε μαύρη
ποιός να το προφήτευε !!!ότι η επιβίωση θα κόστιζε....
Κανείς δεν προειδοποίησε
για να προσέχουν
τούτα τα αθώα παιδιά .
Το μόνο τους φταίξιμο
Έκαναν απλά το καθήκον τους.

΄΄Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο ακόμα και ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να βυθομετρηθεί. Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα, μα που φαίνεται εκεί συνηθισμένο. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε «βρυκόλακες»..’’

Ιστορία των φράγκικων δουκάτων του Αιγαίου, Sauge – Παρίσι 1699

Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω…