Μέρα 7^η

Το επόμενο κύμα ήταν αρκετά δυνατό και λίγο έλειψε να ρίξει τον δεύτερο στα ταραγμένα μαύρα νερά.Αυτός όμως κρατήθηκε γερά από τα σκοινιά του μεσαίου καταρτιού.Ο καπετάνιος μάς έριξε μια ματιά πριν κατεβάσει το χέρι του.Αμέσως το τυλιγμένο πτώμα έπεσε μέσα στην θάλασσα,ταλαντεύτηκε για λίγο πάνω στα νερά της και μετά βυθίστηκε στο μαύρο χάος του Ατλαντικού.

Hardcore… Σκληρό… Aπάνθρωπα σκληρό, κτηνώδες και ωμό... Όπως είναι να αγαπάς κάποιον που δεν τον αγαπάς δηλαδή... Πλάνα κινηματογραφικά, trailers και clips απο μια ζωή που κάποιοι ποιό οργανωμένοι, σχημάτισαν σε σενάριο και τους έδωσαν αρχή, μέση και τέλος, όπως αρμόζει στους μύθους...Αυτή είναι η ζωή μου… Η και η δική σου δηλαδή, για μην νοιώθεις στερητικό σύνδρομο...

Με την πρώτη ματιά μοιάζει με  ένα χάος από σκέψεις, όμως, όλα είναι μια μεγάλη αλυσίδα.

Η αέναη σύγκρουση μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού.

Η πρόθεση να την αποφύγουμε ή να την μετριάσουμε αποτελεί ένδειξη φυγοπονίας ή πολιτιστικής ωριμότητας; Ομαδικότητας ή ατομισμού;

-Aν είναι καλός ο καιρός θα ανεβούμε είπα
-κι αν δεν είναι ?
-έβαλε νοτιά δεν  βλέπεις?
-νοτιά έβαλε  πατέρα,  νωρίς  και η Λαμπρή μα  τι να κάνουμε..

Θραύσματα οι λέξεις

Μιας πραγματικότητας

Λίγες μα αιχμηρές
Κόβουν στα δυο απόψε

Η ζωή της είχε φερθεί καλά. Σχετικά…..

Μεγαλωμένη σε αστικό περιβάλλον, χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις, ούτε επάνω, ούτε κάτω. Ήρεμα, ίσως άχαρα παιδικά χρόνια, χωρίς πολλές αναμνήσεις, κάποιες λάμψεις σποραδικές, με την αγάπη των δικών της, που την έπνιγε όμως.

΄΄ Εκείνο το πρωί δεν ήμουν ακόμη ένα βαμπίρ, και είδα την τελευταία ανατολή μου. Το θυμάμαι εντελώς, κι όμως δεν μπορώ να θυμηθώ καμία προηγούμενη ανατολή. Παρακολούθησα όλη τη μεγαλοπρέπειά της για τελευταία φορά σαν να ήταν η πρώτη μου. Και τότε είπα αντίο στο φως και τον ήλιο, και έθεσα ως στόχο να γίνω αυτό που έγινα...’’

Το μυαλό του χρόνια ολόκληρα τώρα είχε πάρει τον δικό του δρόμο.

Άλλωστε δεν του έμεναν και πολλά να κάνει έτσι ώστε να καταφέρει να “επιβιώσει”  με τους ρυθμούς που ο κάτοχός του του επέβαλε...