Μικρό διήγημα για μια μεγάλη καταστροφή

Βγήκε ο τρελός στη μέση της πλατείας Στη μέση αυτού που ήταν κάποτε η πλατεία για την ακρίβεια και τώρα μετά το βομβαρδισμό έγινε ένας σωρός από πέτρες, γυαλιά απ΄ τα γύρω καταστήματα, ανάμεσα τους φύλλα - το δέντρο εξαφανίστηκε, έγινε σύννεφο είπε ο τρελός- ένα καρό μαντήλι κοκκινόμαυρο και μια παλιά φθαρμένη τσάντα γεμάτη με χρυσαφικά που κάποιος ανεπιτυχώς προσπάθησε να γλυτώσει

Ζήσε για σένα, όχι για τους άλλους.

Για όλους εκείνους τους δυνατούς και ενίοτε βασανιστικούς έρωτες...

Γιατί στη ζωή δεν είναι πάντα όλα άσπρα ούτε πάντα μαύρα. Είναι και τα δύο. Μαθαίνουμε να αντέχουμε στις δυσκολίες και στα εμπόδια και να τα ξεπερνάμε.

Οδυνηρή η αποσύνθεση                                                                                                                                                               Αποκαλύπτει πως η ομορφιά κρύβει μια αποκρουστική μούχλα.                                                                                                               Η αντανάκλαση στον καθρέφτη το επιβεβαιώνει.                                                                                                                                   Τώρα κι αυτός ράγισε, έσπασε.                                                                                                                                                                       Τα κομμάτια γεμίζουν το σκοτεινό δωμάτιο.                                                                                                                                          Όμως είναι τόσο αιχμηρά, που δημιουργούν πληγές στο κορμί.                                                                                                           Όλα θα καούν, παρόλο τον πόνο και τις φωνές.                                                                                                                                        Η πύρινη λαίλαπα διψά για ανεκπλήρωτα όνειρα.                                                                                                                                Ίσως η στάχτη να είναι η κάθαρση.

Μια σκηνή από την καθημερινότητα ενός πολύ συνηθισμένου ζευγαριού.

Όχι δεν ήταν άνθρωπος της υγιεινής διατροφής. Για την ακρίβεια δεν πλησίαζε σε τίποτα τον όρο υγιεινός τρόπος ζωής και ας ήξερε πως αυτό μπορεί στο μέλλον να το έβρισκε μπροστά της. Για να παρηγορεί την αδυναμία της αυτή, την βάφτιζε με διάφορα ονόματα στη συνείδηση της. Άλλοτε ήταν "παθιασμένη" με οτιδήποτε απαγορευμένο και βλαβερό , άλλοτε "εναλλακτικότερη" από τους εναλλακτικούς που την περιτριγύριζαν, αλλά τον περισσότερο καιρό ήταν απλά "απειθάρχητη". Και ενώ δεν μπορούσε να αγαπήσει καμία υγιεινή συνήθεια είτε αυτή λεγόταν άσκηση, είτε super foods που τόσο ήταν της μόδας, από μωρό είχε μόνο μια υγιεινή αγάπη που πλησίαζε τα όρια του πάθους και που για κακή της τύχη ήταν εποχική. Τους καλοκαιρινούς μήνες που τόσο μισούσε , γιατί ανάμεσα στα άλλα σιχαινόταν και την ζέστη, ένα πράγμα της έδινε χαρά. Ένα και μόνο ένα... Τα καλοκαιρινά φρούτα! Μπορούσε για τρεις μήνες να ζει μόνο με αυτά και ας ούρλιαζαν τα νέα άρθρα για μεταλλάξεις και ενέσιμες ορμόνες, και ας έσκιζαν οι διαιτολόγοι τα πτυχία τους για τη ζάχαρη που περιείχαν. Για εκείνη από όταν θυμόταν τον εαυτό της, καλοκαίρι σήμαινε την εποχή που το πάθος που γενικότερα την κυρίευε σε όλα, επιτέλους έμπαινε μέσα στα μονοπάτια του αποδεκτού.

Η ώρα κοντεύει εννιά, σε λίγο τελειώνει την δουλειά. Νιώθει το κεφάλι της να πονάει και σκέφτεται πως έχει ανάγκη από λίγη ξεκούραση. Διώχνει την σκέψη της γρήγορα, αφού θυμάται πως έχει πολλές υποχρεώσεις να τακτοποιήσει.