Ξέρεις κάθε γκόμενα που ξέρει λίγο να διαβάσει,έχει και από ένα βιβλίο με την ιστορία σου.Άσχετα αν το βάζει στο ράφι δίπλα με χαζομαλακίες άρλεκιν ή περιοδικά για μόδα.Κάθε γκόμενα που γνώρισα σε ονειρευόταν,μίλαγε για σένα λες και μίλαγε για μια παλιά αξέχαστη και μοναδική της αγάπη.Νοσταλγεί κάτι που υπάρχει μέσα στην φαντασία της,πλασμένο με τα δικά της χρώματα.Όλες οι γκόμενες σε γουστάρουν Μικρέ Πρίγκιπα,σε έχουν ερωτευτεί και σε περιμένουν…
Αυτός χαμογέλασε θλιμμένα και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κόκκινο κρασί του.Μετά κοίταξε προς το μέρος που κάποτε είχε το λουλούδι του.Τώρα μόνο γκρίζο χώμα ήταν εκεί.

<<Δύσπνοια:η τρομαχτική συνειδητοποίηση της αναπνοής…>>, ιατρική ορολογία της δύσπνοιας.

Εντάξει μάλλον πρέπει από κάπου να ξεκινήσω.Άλλωστε γ’αυτό δεν ήρθα σε σας?Για να σας μιλήσω και να βγάλετε το πόρισμα αν είμαι ή όχι τρελός.

Μην λες αυτή την λέξη ΄΄τρελός’’...Ήρθες απλά εδώ για να εντοπίσουμε την αδυναμία σου και να προσπαθήσεις να την ξεπεράσεις.Οκ?

Ώστε δεν κοιμόσουν?Ή μήπως σε ξύπνησα?

Όχι δεν κοιμόμουν.Σκεφτόμουν διάφορα Ηλία.

Τι σκεφτόσουν αγάπη μου?

Δεν έχει σημασία πια.

Μερικές φορές κάποια φορτία δεν μεταφέρονται...

H καταιγίδα συνέχισε να χτυπάει με μανία τα δέντρα έξω από το άνοιγμα. Αποκλεισμένη σε αυτήν την άθλια σπηλιά, καθώς η βροχή με βρήκε μακρυά από το χωριό. Κι όμως από το πρωί κάτι δε μου άρεσε, μια ανησυχία τάραζε την ηρεμία του καλοκαιριάτικου μεσημεριανού. Ένας φόβος, ο φόβος του σκοταδιού, του υποχθόνιου σκίαζε τα γέλια των παιδιών. Όχι δεν φταίνε οι ιστορίες που μας έλεγαν παιδιά για να μας εμποδίσουν να απομακρυνθούμε κι όμως στα πρόσωπα όλων των γηραιότερων έβλεπες ένα σκοτεινό μήνυμα.

Είχε απόλυτη ησυχία.Μόνο ο ήχος των κυμάτων ακουγόταν. Μπορείς να πεις ότι και αυτό ήτανε κάτι.Ότι έδινε λίγη αξία στον κόπο σου.

ΜΙΑ ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑ ΧΩΡΙΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΞΙΚΑΝΟΥΣ

3.Κρυμμένοι στις γραμμές

Σταμάτησε ξαφνικά την αφήγησή του και με κάρφωσε με τα ξεθωριασμένα γαλάζια μάτια του.Μετά γύρισε το βλέμμα του προς το κομοδίνο,,ψάχνοντας κάτι.Έξω είχε αρχίσει να βρέχει πάλι.Κοίταξε προς το παράθυρο.Οι σταγόνες της βροχής φάνηκαν να του αποσπούν για λίγο την προσοχή.

΄΄Είναι παντού σκοτάδι.Ανοίγω τα μάτια μου όσο πιο διάπλατα μπορώ,αλλά δεν βρίσκω ίχνος φωτός πουθενά.Το μαύρο πέπλο έχει καλύψει τα πάντα.Κανένα περίγραμμα στον ορίζοντά μου.

Μπορεί να ονειρεύομαι και να μην ξύπνησα ποτέ από αυτόν τον εφιάλτη.Κι όμως νιώθω ότι είμαι ξύπνιος,ελέγχοντας απόλυτα όλες τις αισθήσεις μου.Αλλά νιώθω εγκλωβισμένος μέσα σε κάτι που περιορίζει δραστικά τις κινήσεις μου.

Όταν ήμουν παιδί και πρωτάκουσα τη περίφημη φράση ‘κάθεται σ’ αναμμένα κάρβουνα’ είχα γελάσει με τη καρδιά μου. Πως μπορεί να κάθεται κανείς σε… οτιδήποτε αναμμένο; Εκτός κι αν είναι φακίρης. Ή εκτός κι αν…
- Λοιπόν! Να αρχίσω την ανάγνωση;