Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα παλιό, φθηνό, χαλασμένο ψυγείο. Κάποιος από την γειτονιά το είχε πετάξει παραδίπλα στους κάδους, προφανώς χωρίς να ειδοποιήσει την υπηρεσία απομάκρυνσης ηλεκτρικών συσκευών ή ογκωδών απορριμμάτων του δήμου, για αυτό και βρίσκονταν εκεί για μέρες. Ήταν αρχές Αυγούστου, καύσωνας και άδεια πόλη. Ένα βαριεστημένο πρωινό έφευγα για δουλειά και το αμάξι, σταθμευμένο εκεί κοντά, ήταν η αφορμή να παρατηρήσω κάτι διαφορετικό. Στο ψυγείο υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί, έγραφε με μεγάλα γράμματα «πάρε ένα δροσερό νεράκι». Παρατήρησα ότι με κάποιο παράδοξο τρόπο το ψυγείο ήταν συνδεδεμένο με μπαλαντέζα και μάλλον λειτουργούσε κανονικά!

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο
φεγγάρι

Τάσος Λειβαδίτης

Έλεγα..

Ο χρόνος είναι κυνηγός
κι οι σκέψεις ξιφολόγχες,
γέμισε ο νους μας φυλακές,
εκεί μέσα δεν ελπίζω,

Πόσες φορές δεν έχουμε ελπίσει σε κάτι βαθιά; Πόσες φορές δεν έχουμε απογοητευτεί  δοσμένοι σε αυτές τις ελπίδες; Κι όμως, ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα θέλαμε, δεν πρέπει να τα παρατάμε. Πρέπει να συνεχίζουμε με περισσότερη επιμονή.

Φώναξα
κατ’ εξακολούθηση
πετώντας
κατ’ ευφημισμόν ψιθύρους
στο πάτωμα,

Η Παιδεία, η υγεία και η εργασία είναι οι πυλώνες μιας Ανθρώπινης κοινωνίας, τα θεμέλια της ανάπτυξης και της προόδου του κάθε ατόμου και πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι σε αυτές, ανεξαρτήτως χρώματος – φυλής – γλώσσας.
Τα παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο είναι σαν τα κοχύλια που είναι μέσα στην άμμο, κάτω από τα βότσαλα και δεν φαίνονται, δεν τα βλέπει το φως.
Είναι αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ ένα καλοκαιρινό περιδέραιο.

Για εκείνες τις απουσίες στη ζωή που μας πονάνε και μας αποδυναμώνουν. Μα πάντα ο χρόνος, σαν το καλύτερο φάρμακο , γιατρεύει τις πληγές και μας κάνει να ελπίζουμε σε μια αναγέννηση του είναι μας.

Οι λέξεις

ακούν καθαρά το μονόλογο της φωτιάς