Δε μπορείς να ορίσεις την καρδιά σου, πάντα εκείνη σε πηγαίνει όπου θέλει και σου δίνει ένα μάθημα ζωής είτε καλό είτε και άσχημο.

Σκέψεις για την εκπαίδευση

Με απελπισία κοίταξε την στοίβα με τα ρούχα πάνω στο τραπέζι και με παράπονο έβαλε το ατμοσίδερο στην πρίζα αναθεματίζοντας για χιλιοστή φορά εκείνον που σκέφτηκε το σιδέρωμα. Από όλες τις οικιακές υποχρεώσεις της, αυτή την απεχθανόταν περισσότερο με διαφορά.  Και όσο περίμενε το σίδερο να ζεσταθεί, κρυφοκοίταξε λιγωμένα το βιβλίο δίπλα στην στοίβα που απρόθυμα λίγη ώρα νωρίτερα είχε αφήσει από τα χέρια της.

Και αν η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι? Αν την καθορίζει εν μέρη η τύχη με τον αριθμό του ζαριού που θα φέρεις και εν μέρη  τα προδιαγεγραμένα τετραγωνάκια που μπορείς να επιλέξεις να πατήσεις η όχι? Πάντα όταν βρέχει το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς. Αμπελοφιλοσοφίες της πεντάρας μ αρέσει να τους βαφτίζω.

Σε συνάντησα για πρώτη φορά στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοτικής βιβλιοθήκης του Πειραιά. Ήμουν μόλις 16 χρονών και με αφορμή τις πανελλήνιες εξετάσεις που πλησίαζαν είχα πείσει τους γονείς μου ότι στην βιβλιοθήκη θα διάβαζα πιο συγκεντρωμένη .

Μια ιστορία που σκαρφίστηκα από ένα αστειάκι που είχα ακούσει παλιότερα.

H κατάρριψη των ειδώλων

Θα έρθει μια μέρα 
Που θεοί δεν θα υπάρχουν …

Τα είδωλα θα έχουν πέσει στον Αδη ..

Λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά και βέβαια λόγω διάθεσης,τώρα τελευταία γράφω μόνο ποιήματα κι αυτά αραιά και που.Θα έλεγα ότι έτσι παίρνω τις ‘’δόσεις’’ μου για να κρατιέμαι ΄΄ζωντανός’’ μέσα σε μια πραγματικότητα που μοιάζει αρκετά μουντή και σκοτεινή σε αυτή τη χώρα.Δεν υπερβάλλω ούτε απαξιώνω τίποτα.Απλά λέω την αλήθεια όπως είναι.Πιο σωστά θα έλεγα ότι η ίδια η κοινωνία,το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί και δρα,απαξιώνει θεσμούς και καταστάσεις.Εγκλωβίζει τους ανθρώπους,τουλάχιστον αυτούς που διαθέτουν κάποια αποθέματα ψυχής ακόμα,τους εγκλωβίζει σε έναν σκάρτο κύκλο από τον οποίο ηρεμείς και ξεφεύγεις μόνο αν συμβιβαστείς και τον αποδεχτείς.Διαφορετικά είσαι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην βαθιά απογοήτευση.

Φεύγω για λίγο από αυτή την γκρίζα πόλη

Που μονίμως είναι πνιγμένη σε ένα μεγάλο σύννεφο.

Πάω λίγο πιο κάτω,πιο νότια,στο χωριό μου

Σε κείνη την πράσινη θάλασσα που ήταν ήσυχη σαν λάδι.

μια καρδια ματωμενη μια ψυχη παγωμενη/ 
αληθεια κ ψεμα σε μια σχεση φωτεινη/
δινεις παιρνεις ομως τι κριμα/ 
σαν καταληγεις με ακαλυπτη επιταγη στο χερι/
γεματος απουσια/