Όταν η ποίηση σιωπά για μέρες γιατί μέσα σου βγαίνει μια πεζή αφήγηση λέξεων,εικόνων,σκέψεων – ίδιο ήρεμο σκοτεινό ποτάμι που όμως στα σπλάχνα του κρύβει δύναμη,κρύβει κραυγή…όταν η ποίηση σιωπά και αποτραβιέται σαν θλιμμένη γυμνή γυναίκα στην γωνία,τότε ξημερώνουν τέτοιες βροχερές μέρες.Και τότε είναι που θα πεις στον αόρατο αφηγητή μέσα σου ότι εντάξει θα σε αφήσω κι εσένα να μιλήσεις.Να πεις το παραμύθι σου…να ηρεμήσεις.Ο αόρατος αφηγητής είναι ο φόβος του καθένα να αντικρύσει την δική του αλήθεια.Αλλά δεν γίνεται να τον αγνοείς πάντα.
Πήγαινα με ταξί στο νοσοκομείο όταν άκουσα στο ραδιόφωνο να λένε για τα φάρμακα πρώτης ζήτησης,τα αποθέματα των οποίων λιγοστεύουν,γιατί οι φαρμακευτικές δεν τα πλασάρουν τόσο πολύ στην χώρα μας καθώς έχουν μειωμένο κέρδος.Ασπιρίνη και άλλα τέτοια πωλούνται σε άλλες χώρες σε πολλαπλάσιες τιμές από ότι εδώ και έτσι δεν συμφέρει και τόσο πολύ.
Παλιά στο άκουσμα τέτοιας είδησης θα χαμογέλαγα ειρωνικά με μια αρκετή δόση πίκρας.Ωστόσο κοιτώ την βροχή έξω που πέφτει αργά και σταθερά στους δρόμους της πόλης.Κάποτε πίστευα στα δάκρυα του Θεού αλλά πάει καιρός που αμφιβάλλω.Οι άνθρωποί σου έχουν γίνει τέρατα με όμορφα χαμογελαστά πρόσωπα,κυριλέ γραβάτες και γυαλιστερά παπούτσια.
Παλιά έβλεπες τα τέρατα,ήξερες τους ΄΄κακούς’’.Ήταν εκείνοι που καταπίεζαν,που αιχμαλώτιζαν,που σκότωναν.Φαίνονταν κάπως.Έτσι είχες την επιλογή του να υποταχτείς ή να αντισταθείς.Τώρα είναι αλλιώς.Καμουφλαρισμένα.Οι σκιές φύγαν από το σκοτάδι και μπήκαν μέσα στο φως.Ενσωματώθηκαν,έγιναν ένα με αυτό.Το φως που νομίζεις ότι σε ζει,σε σκοτώνει ύπουλα.
Έλεγε ο Λόντον σε ένα βιβλίο του για τα είδη θανάτου.Υπάρχει ο στιγμιαίος θάνατος και ο αργός που παίρνει χρόνια.Το λένε και τα ιατρικά βιβλία.Αλλά ο Λόντον έλεγε για την ψυχή κι όχι για το σώμα.Φαντάζομαι πως αυτό που ισχύει καλύτερα είναι όχι ο θάνατος,αλλά η υποδούλωση στην φθορά.Η υποδούλωση που όμως δεν γίνεται αντιληπτή από το θύμα αλλά την δέχεται σαν ένα εξαιρετικό αγαθό.
Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι φαρμακευτικές,ούτε περίμενα το ραδιόφωνο να μου το πει.Με ενδιαφέρει τι κάνει ο κόσμος γι’αυτό.Ο κόσμος κι όχι ας πούμε το κράτος.Αυτό είναι προέκταση της κοινωνίας στην πιο φάλτσα και άσχημη μορφή της.Κι ο κόσμος δεν κάνει τίποτα.Οκ θα πικραθεί που θα ακούσει μια τέτοια είδηση,θα νευριάσει αλλά μετά από λίγο θα βλέπει απορροφημένος τα αγαπημένα του σίριαλ στην τηλεόραση.
Αυτή η περίτεχνη υποδούλωση σε αξίες και ιδανικά θολά στοιχίζει και στοιχίζει μια ζωή.Και το κρίμα είναι ότι μία την έχουμε.
Ακούω συνέχεια για την οικονομική κρίση και είχα σκοπό να γράψω για αυτήν αλλά θα ήταν υποκρισία να μην ξεκίναγα από την ηθική φθορά και την έλλειψη αντίδρασης.Φαντάζομαι και συμφωνώ με κάποιον που είχε πει χαριτολογώντας ότι ο Μεσαίωνας τώρα πια δεν μοιάζει και τόσο σκοτεινός…