στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Σε συνάντησα για πρώτη φορά στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοτικής βιβλιοθήκης του Πειραιά. Ήμουν μόλις 16 χρονών και με αφορμή τις πανελλήνιες εξετάσεις που πλησίαζαν είχα πείσει τους γονείς μου ότι στην βιβλιοθήκη θα διάβαζα πιο συγκεντρωμένη .
Σε συνάντησα για πρώτη φορά στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοτικής βιβλιοθήκης του Πειραιά. Ήμουν μόλις 16 χρονών και με αφορμή τις πανελλήνιες εξετάσεις που πλησίαζαν είχα πείσει τους γονείς μου ότι στην βιβλιοθήκη θα διάβαζα πιο συγκεντρωμένη . Ψέμα μεγάλο ψέμα...τις περισσότερες φορές αντί να διαβάζω φυσική και χημεία εγώ έφευγα από το αναγνωστήριο και έκοβα βόλτες στους διαδρόμους της δανειστικής ψαχουλεύοντας τα ράφια χαϊδεύοντας βιβλία και παίρνοντας βαθιές ανάσες από αυτή τη μαγική μυρωδιά που ακόμα έχω στα ρουθούνια μου για να επιστρέψω ώρα μετά στο αναγνωστήριο με ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο στα χέρια σαν τρόπαιο.
Σε μια τέτοια βόλτα σε συνάντησα και όχι δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά... Μάλλον από αυτούς τους έρωτες που ξεκινάνε από περιέργεια θα τον έλεγα. Όμορφο δεν ήσουν... ένα κιτρινιάρικο εξώφυλλο και ένας τίτλος σχεδόν αποκρουστικός. Όταν είσαι 16 χρονών λέξεις όπως "έρωτας" και "χολέρα" δεν πάνε μαζί στην ίδια πρόταση πόσο μάλλον σε τίτλο βιβλίου.... Λίγο όμως το εξωτικό όνομα του συγγραφέα λίγο η απομόνωση της λέξης "έρωτας" από τον τίτλο με έκαναν εκείνο το απογευματάκι να σε κατεβάσω από το ράφι και να σε βάλω στην σχολική μου τσάντα φεύγοντας.
Εκείνο το βράδυ όταν τα φώτα έσβησαν στο εφηβικό δωμάτιο που μοιραζόμουν με την αδελφή μου έβγαλα όπως πάντα το μικρό μαύρο φακό και κάτω από το πάπλωμα ξεκίνησα να σε διαβάζω. Η μια σελίδα διαδεχόταν την άλλη και ένοιωθα μαγεμένη τόσο μαγεμένη που ακόμα και όταν το οξυγόνο κάτω από τα σκεπάσματα άρχισε να μειώνεται μου ήταν αδύνατο να σταματήσω να διαβάζω και μετακόμισα στο σαλόνι νυχοπατώντας μην με πάρει κανένας χαμπάρι και με διακόψει. Εκεί με βρήκε η μητέρα μου το πρωί να κάθομαι με τα μάτια μου κατακόκκινα από την αϋπνία και με κατσάδιασε για τα καλά. Και όσο και αν της εξηγούσα πως ο ύπνος δεν είχε καμία αξία μπροστά στον έρωτα του Φλορεντίνο Αρίσα για την Φερμίνα Δάσα εκείνη τόσο νευρίαζε και κουνούσε απελπισμένα το κεφάλι της με την ξεροκεφαλιά μου.
Σε λιγότερο από 2 εικοσιτετράωρα το είχα ροκανίσει κυριολεκτικά το βιβλίο. Διάβαζα στα διαλείμματα στο σχολείο....μέσα στο λεωφορείο όρθια....ανάμεσα στις ασκήσεις ανόργανης χημείας και φυσικά τις πολύτιμες κατά τη μαμά μου ώρες που θα έπρεπε να κοιμάμαι. Ήμουν ερωτευμένη όμως ίσως για πρώτη φορά με βιβλίο και δεν μπορούσα να το ελέγξω με τίποτα. Συμπονούσα τους ήρωες και ας κάκιωνα ώρες ώρες μαζί τους για τις επιλογές που έκαναν. 'Ήταν λες και τους έβλεπα μπροστά μου. Ένιωθα τον πόνο τους την λαχτάρα τους την απελπισία τους.
Με δυσκολία επέστρεψα τότε το βιβλίο όταν το τελείωσα και ορκίστηκα ότι θα το αγόραζα με την πρώτη ευκαιρία....και λίγα χρόνια μετά κράτησα τον όρκο μου και το αγόρασα.
Έχουν περάσει 20 σχεδόν χρόνια από τότε....Η αλήθεια είναι πως αυτόν τον πρώτο έρωτα με βιβλίο τον διαδέχτηκαν πολλοί ακόμα.... σε αυτόν τον τύπο έρωτα αποδείχτηκα πολυγαμική... Εκείνο όμως το κιτρινιάρικο βιβλίο με τον αποκρουστικό τίτλο και το εξωτικό όνομα συγγραφέα πάντα το έχω σε ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μου...
Στο πέρασμα των χρόνων διάβασα και άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα όσο όμως και αν μου άρεσαν κανένα δεν με επηρέασε τόσο όσο εκείνο το πρώτο. Ίσως έφταιγε η ηλικία μου...το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό...ότι για κάθε βιβλίο υπάρχει η κατάλληλη στιγμή χρονικά στη ζωή μας που γινόμαστε καλοί αγωγοί και μπορούμε να αφουγκραστούμε αυτό που θέλει ο κάθε συγγραφέας να περάσει.... ίσως απλά αυτό το βιβλίο να ταίριαζε περισσότερο σε μένα...
Χτες το έβγαλα από τη βιβλιοθήκη μου και πάλι. Το χάιδεψα και δάκρυσα....Μεγάλωσα κύριε Μάρκες και φοβάμαι.....φοβάμαι πως έχω αλλάξει...Συγχωρέστε με που εσάς μαζί με άλλους συναδέλφους σας κατά καιρούς σας κατηγορώ που έγινα αυτή που έγινα.... αλλά είναι η αλήθεια... Ο έρωτας του Φλορεντίνο Αρίσα και της Φερμίνας Δάσα έσπειραν μέσα μου τόσα πράγματα που έχουν φυτρώσει τόσο βαθιά που δεν ξεριζώνονται πλέον με τίποτα...πράγματα που τις περισσότερες φορές κανένας δεν καταλαβαίνει...Και τώρα εσείς φύγατε για το μεγάλο σας ταξίδι κύριε Μάρκες και εγώ νιώθω πως ήρθε η ώρα να τολμήσω να το ξαναδιαβάσω και ας φοβάμαι...
Το κοιτάζω στο κομοδίνο μου και αναρωτιέμαι πως λέξεις γραμμένες στο χαρτί από έναν άγνωστο μπορούν να ορίζουν και να καθορίζουν ανθρώπινες ζωές.... τεράστια δύναμη που οι περισσότεροι που γράφουν ακόμα κι όταν τους το λες δεν μπορούν να το πιστέψουν....Ω κύριε Μάρκες δεν σας γνώρισα ποτέ και όμως οι ήρωες σας είναι τόσο δικοί μου που δεν μπορώ να μην λυπάμαι που εσείς ο γονιός τους έχετε πλέον φύγει.... Αγκαλιάζω το βιβλίο και παίρνω μια βαθιά ανάσα πνίγοντας το δάκρυ που ετοιμάζεται να τρέξει. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν....έρχονται και φεύγουν.....ο έρωτας αυτός όμως θα ζει για πάντα....να άλλες δύο λέξεις που δύσκολα μπαίνουν μαζί σε μια πρόταση...."έρωτας" και "πάντα"...
Σας το χρωστάω...μου το χρωστάω.....έξω ψιχαλίζει...γυρίζω την πρώτη σελίδα και ξεκινάω._
Στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μαζί με ένα τεράστιο ευχαριστώ....