Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.

Να μωρέ, πάλι είναι αυτή η ώρα η δύσκολη, που ενώ θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα μάτια για λίγο, τρυπώνουν από το πουθενά αυτές οι ερωτήσεις βάσανο και ενοχλούν την ησυχία μου.

Από   τη   μετάφραση  που  έκανε  ο  φιλόλογος  , κριτικός  και  ποιητής  Κώστας  Τσιαχρής   στην  τραγωδία  του   Ευριπίδη

Ενα σπουδαιο ευθυμογραφημα. Μην το χασετε.

Airport. Βρισκομαι στο αεροδρομιο. Μετα από ένα εξονυχιστικο ελεγχο ειμαι στην αιθουσα αναμονης.Πτηση: CY349, Κυπρος. Παρατηρω το αεροδρομιο. Τον σχεδιασμο του. Παλια, της περασμενης γενιας αεροδρομια, τα αεροπλανα όταν προσγειωνονταν, μετα από λιγο ερχοταν το λεωφορειο κ σε πηγαινε στην αιθουσα αφιξεων. Τωρα το αεροπλανο δενει στη προκυμαια. Μια μακρυα μακρυα προκυμαια. Αφου βγεις από το αεροπλανο κ μπεις στη φυσουνα-το φυσερο διαδρομος σαν ακορτεον που κολλα στην πορτα του αεροπλανου-τοτε αρχιζει το περπατημα.Αρχιζεις κ περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα ατελειωτο περπατημα μεχρι να φτασεις στην αιθουσα αφιξεων. Τα συγχρονα αεροδρομια: Περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα στουντιο γυμναστικης, Fitness.

Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.

΄΄Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο ακόμα και ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να βυθομετρηθεί. Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα, μα που φαίνεται εκεί συνηθισμένο. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε «βρυκόλακες»..’’

Ιστορία των φράγκικων δουκάτων του Αιγαίου, Sauge – Παρίσι 1699

Ο άνθρωπος γεννιόταν και πέθαινε μέσα στο προφανές…

Ο άνθρωπος ανάσαινε στο στοιχειώδες…

Ο άνθρωπος τοπογραφούσε το Γνωστό…

Ο άνθρωπος άνθιζε μέσα στην μοναχική του παράσταση…