Τα βιβλία ήταν ο τρόπος σου να με αγαπάς
Τα άφηνες εδώ κι εκεί κι εγώ τα έβρισκα όπως τα ψίχουλα στο παραμύθι σημάδια για να επιστρέψω " στο σπίτι μου "
Δεν ξέρω γιατί το έκανες Νομίζω, αν γνώριζες τι επιρροή θα είχαν πάνω μου δεν θα το έκανες Διαβάζοντας έμαθα να πιστεύω στο αδύνατο ή όπως λέει ο ποιητής σεργιάνισα τόσο πολύ μέσα σε ένα άλλο κόσμο που είπα δεν μπορεί να μην υπάρχει, δεν μπορεί.. Από τότε όλο πάω όλο πάω όλο πάω προς αυτόν τον κόσμο μα δεν τον έχω βρει Ίσως τελικά να μην υπάρχει μα είναι αργά να αλλάξω τρόπο, μονάχα έτσι μπορώ να προχωρώ Στα σκοτεινά όπως λέει ο άλλος ποιητής χωρίς να γνωρίζω κανέναν, μα προχωρώ.Κρατώ τα ποιήματα και τα προτάσσω όπως το ραβδί του ο τυφλός να μη με βρει γκρεμμός να μη με βρουν τα άγρια χόρτα των ανθρώπων να μη με βρει κακό

Αυτό το παράδοξο

Αυτό το παράδοξό μου Να κάθομαι Πρωτοχρονιάτικα σπίτι μόνη μου Να ξετυλίγω για άλλη μια φορά τον μύθο Τρόπους να ψάχνω να δικαιώσω την Κλυταιμνήστρα λες και σε δίκη πρόκειται να πάμε και με έχω ορίσει δικηγόρο της, θεραπεύεται; Λες και ενδιαφέρει κανέναν.. αν είχε δίκαιο Λες και ενδιαφέρει κανένα που με ενδιαφέρει το δίκιο της

Οι ηλιαχτίδες κατάφεραν να τρυπώσουν στο δωμάτιο αυτό και τώρα βλέπω την σκόνη να χορεύει στο χώρο. Με μια κίνηση μου, χιλιάδες μικρά σωματίδια σηκώνονται από την επιφάνεια του πιάνου, δειλά στην αρχή αλλά συνεχίζουν να ανεβαίνουν ψηλά με ακαθόριστη ρυθμό. Κάποια σκορπίζονται και απομακρύνονται  ενώ άλλα μένουν κοντά το ένα στο άλλο, σαν κάτι να τα έλκει, να τα κρατά μαζί ακολουθώντας ίδια κατεύθυνση.

Μας έχουν ζαλίσει τις απολήξεις.

Ασύλληπτος ο καταιγισμός των ζοφερών μηνυμάτων

κι όμως η εντύπωση που γυροφέρνει έχει σφιχταγκαλιαστεί  πια με την απάθεια.

Ίσως είναι ο ήλιος, η αναπνοή της στιγμής.

Μπορεί να είναι και το φεγγάρι.

Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.

Να μωρέ, πάλι είναι αυτή η ώρα η δύσκολη, που ενώ θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα μάτια για λίγο, τρυπώνουν από το πουθενά αυτές οι ερωτήσεις βάσανο και ενοχλούν την ησυχία μου.

Από   τη   μετάφραση  που  έκανε  ο  φιλόλογος  , κριτικός  και  ποιητής  Κώστας  Τσιαχρής   στην  τραγωδία  του   Ευριπίδη