Η Παιδεία, η υγεία και η εργασία είναι οι πυλώνες μιας Ανθρώπινης κοινωνίας, τα θεμέλια της ανάπτυξης και της προόδου του κάθε ατόμου και πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι σε αυτές, ανεξαρτήτως χρώματος – φυλής – γλώσσας.
Τα παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο είναι σαν τα κοχύλια που είναι μέσα στην άμμο, κάτω από τα βότσαλα και δεν φαίνονται, δεν τα βλέπει το φως.
Είναι αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ ένα καλοκαιρινό περιδέραιο.

Οι ηλιαχτίδες κατάφεραν να τρυπώσουν στο δωμάτιο αυτό και τώρα βλέπω την σκόνη να χορεύει στο χώρο. Με μια κίνηση μου, χιλιάδες μικρά σωματίδια σηκώνονται από την επιφάνεια του πιάνου, δειλά στην αρχή αλλά συνεχίζουν να ανεβαίνουν ψηλά με ακαθόριστη ρυθμό. Κάποια σκορπίζονται και απομακρύνονται  ενώ άλλα μένουν κοντά το ένα στο άλλο, σαν κάτι να τα έλκει, να τα κρατά μαζί ακολουθώντας ίδια κατεύθυνση.

Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.

Να μωρέ, πάλι είναι αυτή η ώρα η δύσκολη, που ενώ θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα μάτια για λίγο, τρυπώνουν από το πουθενά αυτές οι ερωτήσεις βάσανο και ενοχλούν την ησυχία μου.

Από   τη   μετάφραση  που  έκανε  ο  φιλόλογος  , κριτικός  και  ποιητής  Κώστας  Τσιαχρής   στην  τραγωδία  του   Ευριπίδη

Ενα σπουδαιο ευθυμογραφημα. Μην το χασετε.

Airport. Βρισκομαι στο αεροδρομιο. Μετα από ένα εξονυχιστικο ελεγχο ειμαι στην αιθουσα αναμονης.Πτηση: CY349, Κυπρος. Παρατηρω το αεροδρομιο. Τον σχεδιασμο του. Παλια, της περασμενης γενιας αεροδρομια, τα αεροπλανα όταν προσγειωνονταν, μετα από λιγο ερχοταν το λεωφορειο κ σε πηγαινε στην αιθουσα αφιξεων. Τωρα το αεροπλανο δενει στη προκυμαια. Μια μακρυα μακρυα προκυμαια. Αφου βγεις από το αεροπλανο κ μπεις στη φυσουνα-το φυσερο διαδρομος σαν ακορτεον που κολλα στην πορτα του αεροπλανου-τοτε αρχιζει το περπατημα.Αρχιζεις κ περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα ατελειωτο περπατημα μεχρι να φτασεις στην αιθουσα αφιξεων. Τα συγχρονα αεροδρομια: Περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα στουντιο γυμναστικης, Fitness.

Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.

Με κοίταξε στα μάτια και είπε
…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω…

Α_ ντα_ μ

Ο Αλεφ σκεφτόταν:

Είμαι εντός όμως κάποια στιγμή οφείλω να εξέλθω

Στο εντός μου κυοφορείται όλο το εκτός

Αν δεν δαπανήσω την απαιτούμενη ενέργεια για να αποτολμήσω το δύσκολο βήμα, κινδυνεύω να γίνω ολοκαύτωμα