ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η φίλη μου η Εύη γενικά τρέχει όχι μόνο να προλάβει το σπίτι και τα όσα τραβάει μια οικογένεια, άλλα τρέχει δίνοντας στον εαυτό της την ευκαιρία να χαλαρώσει και να διώξει τις αρνητικές σκέψεις εστιάζοντας σε ότι όμορφο υπάρχει γύρω της, φροντίζοντας έτσι συνεχώς την ψυχή της.

Κάθε πρωί λοιπόν ξεκινά από το σπίτι της στο Παλαιό Φάληρο όχι με την συγκοινωνία ή με ΙΧ αλλά τρέχοντας, διανύοντας μια απόσταση 15 χιλιομέτρων μέχρι τους Αμπελοκήπους που βρίσκεται το γραφείο της.

Βρέξει – χιονίσει η απόφαση της δεν αλλάζει!

Είναι μια συνειδητή πράξη καθημερινής δράσης μέσα σε μια αφιλόξενη πόλη όχι μόνο από πλευράς ρυμοτομίας και υποδομής με τα στενά , βρώμικα και επικίνδυνα πεζοδρόμια της αλλά και εξ’ αιτίας των στενοκέφαλων κατοίκων της.

Και να πω καλύτερα των αδιάφορων πολιτών της, που οχυρωμένοι πίσω από την καλοπέραση και την άνεση δεν μπορούν να δουν μια άλλη ζωή ποιοτικότερη, που θα έδινε μια ανάσα στην πόλη που ασφυκτιά και πεθαίνει κάθε λεπτό γύρω μας.

Και μιλώ έτσι γιατί κάθε πρωί που τη συναντώ στο καφέ της γειτονιάς πίνοντας τον πρώτο καφέ της μέρας, ακούω συχνά τα παράπονά της για την συμπεριφορά του κόσμου και κυρίως των αυτοκινητιστών που την περνούν για τρελή ,απαιτώντας ακόμα και προτεραιότητα έναντι αυτής στο δρόμο-λόγω στραβοχυμένων πεζοδρομίων βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή.

Παρόλα αυτά και μη το βάζοντας κάτω παρά τους τραυματισμούς της ,ένα πρωί με χαρά μου ανακοινώνει τη συμμετοχή της σ’ ένα δρόμο αντοχής 50 χιλιομέτρων. Αγχώθηκα, τα χιλιόμετρα μου φάνηκαν πολλά, δεν το είχε ξανακάνει .

<<Την Κυριακή να είσαι έτοιμη, ο αγώνας ξεκινάει>> μου λέει.

Έτσι λοιπόν η εκκίνηση δόθηκε την Κυριακή, οι συμμετέχοντες σαν ένας ποταμός ξεχύνονται στον δρόμο έτοιμοι να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.

Ο χρόνος τρέχει, τα χιλιόμετρα όλο και λιγοστεύουν, η πρόκληση μεγαλώνει.

Το μοιραίο εκείνο χιλιόμετρο που το σώμα εξαντλείται έχει φτάσει ,κράμπες ,πόνοι μυϊκοί, αφυδάτωση.

Το βλέμμα της Εύης με συναντά, τα μάτια μου έχουν θολώσει ,ένας κόμπος συγκίνησης δεν βγαίνει σε δάκρυ , <<πάμε >> της λέω- την ακολουθώ με ποδήλατο . Ο ήλιος και η προσπάθεια της μαζί αφήνουν έντονα τα σημάδια της κόπωσης πάνω της.

To <<Νενικήκαμεν>>, η αόρατη παρουσία του Φειδιππίδη , το δέσιμο με την ιστορία, την ΦΩΤΙΖΟΥΝ, καλπάζει προς την Αθανασία.

Ένας μεγάλος προορισμός καθοδηγεί τα βήματα της και δίνει το στόχο που θα σημαδέψει τη ζωή της.

Ο τερματισμός, ο αδιανόητος, ο πολυπόθητος, ο επ’ αρετήν σκοπός θα φέρει την απόλυτη ικανοποίηση.

Το αποτέλεσμα θα επιτευχθεί από την ενεργοποίηση του νου στο έπακρον. Το να αντιστέκεσαι στο φόβο της αποτυχίας, να εξοικονομείς ενέργεια, να αναπτύσσεις θετικές σκέψεις σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και να φθάνεις στον εντυπωσιακό τερματισμό, είναι αποτέλεσμα του νου.

Λυγμοί συγκίνησης …Αγκαλιές … Ο τερματισμός…

Τίποτα δεν μοιάζει ίδιο από αυτά που έζησες ,που είδες, που άκουσες, όλα έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι απόκοσμο ,μυθικό.

Ένας ΑΘΛΟΣ ένα επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος, της τελειότητας και ομορφιάς που υπάρχει βαθιά μέσα μας και αναδύεται τη στιγμή αυτή που ο άνθρωπος χάνει το φθαρτό για μια στιγμή και αποθεώνεται.

Ένας ΔΡΟΜΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ μακρύς ΑΓΩΝΙΩΔΗΣ ,μια προσπάθεια που ανταμείβεται

όχι με μετάλλια και βραβεία αλλά με την βαθύτερη ικανοποίηση του εαυτού μας που δίνει

η ίδια η προσπάθεια, ο ίδιος ο δρόμος της επίτευξης της ΑΡΕΤΗΣ μέσω της οποίας φτάνουμε στο υπέρτατο αγαθό της ευτυχίας.

Ο Αληθινός Αγώνας της ίδιας της ΖΩΗΣ νιώθεις ότι είναι τα χιλιόμετρα αυτά ,με τους πόνους και τις δυσκολίες της, τις λύπες και τις χαρές της.

Έτσι προσκαλείται Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΑΘΛΗΤΗΣ μέσα από τα μεγάλα δράματα της ζωής στην αναζήτηση της τελειότητας εκείνης που θα τον φέρει στο βάθος του εαυτού του ,στη ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ στο ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Ο Άνθρωπος βιώνει κάτι που είναι πέρα από την απλή υλική επιβίωση ,μια ξεχωριστή πλευρά της ψυχής ανακαλύπτεται.

Κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ στην Αριστοτελική εκδοχή για το υπέρτατο αγαθό της Ευδαιμονίας και τον τρόπο κατάκτησης της

(Αναφορά στα ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ : Αποσπάσματα )

<<Το ιδιαίτερο γνώρισμα που ξεχωρίζει τον Άνθρωπο από τα άλλα έμβια όντα είναι η

<< ψυχής ενέργεια κατά λόγον>>,ο Λόγος ,η Λογική. Εδώ ο Αριστοτέλης εισάγει το επιχείρημα μιας ανώτερης λειτουργίας που χαρακτηρίζει τον Άνθρωπο.

Τέλεια εκτελείται αυτή η λειτουργία όταν κάθε πράξη του Ανθρώπου επιτελείται σύμφωνα με την <<οικείαν αρετήν>> (ΗΝ1098a8-16).

Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν κάποιο

<< τέλος >>,κάποιο τελικό σκοπό ,δηλαδή στοχεύουν σε κάποιο αγαθό.

Η Ευδαιμονία αποτελεί τον τελικό σκοπό του ανθρώπου, το υπέρτατο αγαθό, που το επιδιώκουμε μόνο για το ίδιο και όχι για να αποκτήσουμε άλλα αγαθά.

Όλα τα άλλα αγαθά έχουν αξία,κατά τον Αριστοτέλη,μόνον εφ’όσον βοηθούν να εκδηλώνεται ανεμπόδιστη η δραστηριότητα της ψυχής.

Γι’αυτό και η ηθική του ονομάζεται τελεολογική. Αναζητώντας τον απώτερο σκοπό, αναζητά τον σκοπό κάθε ορθολογικής δράσης, δηλαδή τον ένα και μοναδικό σκοπό που δεν είναι ο ίδιος μέσο για κάποιον επιπλέον στόχο( εντελέχεια ) Ο τελικός αυτός σκοπός είναι το αγαθό (το υπέρτατο), το οποίο αποτελεί τον στόχο όλων των επιδιώξεων μας.

Η Ευδαιμονία δεν αποτελεί μια παθητική στάση, αλλά δυναμική. Είναι ενεργητικός τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας. Είναι το «ευ πράττειν».

« Η ευδαιμονία εστί ψυχής ενέργειά τις κατ’ αρετήν τελείαν» Ηθικά Νικομάχεια,Α,8,1 (1102a5-6)

Η ευδαιμονία αποκτιέται με την συνεχή πρακτική εξάσκηση της Αρετής.

Η Ευδαιμονία που χαρακτηρίζει τον Άνθρωπο, είναι η ενέργεια της ψυχής που οδηγείται από την Αρετή και αν υπάρχουν περισσότερες Αρετές,με την καλύτερη και τελειότερη από αυτές και εκδηλώνεται όχι μόνο για σύντομες χρονικές περιόδους,αλλά για ολόκληρη τη ζωή.

Γι’αυτό και η εύνοια της τύχης είναι απαραίτητη για την απόκτηση της ευδαιμονίας.

<<το ανθρώπινον αγαθόν ψυχής ενέργεια γίνεται κατ’αρετήν, ει δε πλείους αι αρεταί, κατά την αρίστην και τελειοτάτην.Έτι δ’εν βίω τελείω.>> (ΗΝ 1098a17-19)

Ο Αριστοτέλης διακρίνει τις αρετές σε διανοητικές και ηθικές.Η διανοητική αρετή ενθαρρύνεται με την διδασκαλία και απαιτεί εμπειρία και χρόνο .Η ηθική αρετή είναι το αποτέλεσμα του έθους(εθισμός ,συνήθεια).

Η σοφία(διανοητική αρετή) μας λέει ο φιλόσοφος είναι εκείνη η <<αρίστη και τελειοτάτη>> αρετή, μέσω της οποίας κατακτά ο άνθρωπος την τέλεια ευδαιμονία.

Πρόκειται για την αρετή του τελειότερου και θεϊκότερου μέρους του ανθρώπου του θεωρητικού νού (Ηθ.Νικομ.1177α12-17).

Η θεωρητικη μελέτη της ανθρώπινης γνώσης,την οποια αποκαλει ο Αριστοτέλης θεωρείν,δηλαδή <<ενατένιση>>,είναι η υψηλότερη δυνατότητα και ευδαιμονία.

Ύψιστο καθήκον του ανθρώπου είναι να υψώνεται στο επίπεδο,στο οποίο βρίσκεται ο μη υποκείμενος στον θάνατο θεός «χρη εφ’όσον ενδέχεται αθανατίζειν και πάντα ποιείν προς το ζην κατά το κράτιστον των εν αυτώ»(Πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αθανασία και να κάνει τα πάντα,για να ζει κατά τις υποδείξεις εκείνου από τα στοιχεία που ενυπάρχουν σ’αυτόν,το οποίο έχει την υψίστη αξία)(Ηθ.Νικομ.1177 β 32).

Επειδή η αναζήτηση του Αριστοτέλη δεν είναι μόνο θεωρητική αλλά και πρακτική ο έσχατος σκοπός της έρευνας του είναι το πως γίνεται ενάρετος ο Άνθρωπος.

Αυτό επιτυγχάνεται αν αποφασίζει κατόπιν ώριμης σκέψης (προαίρεση) ακολουθώντας τον κανόνα του μέσου, ενός μέσου όμως που είναι κατ’ανάγκην σχετικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και καθορίζεται από τη λογική και φρόνηση του ατόμου.>>

Η ταύτιση της ευδαιμονίας με την ολότητα του βίου δεν σημαίνει ότι ευδαίμων γίνεται κάποιος

μόνο τη στιγμή του θανάτου του ,αλλά ότι πρέπει να αντιμετωπίζει την ηθική του ποιότητα υπο την προοπτική της διάρκειας και της συνέχειας. Όταν κατακτηθεί δε ο υπέρτατος σκοπός δεν μπορούμε να δεχθούμε οτι η πορεία σταματάει. Απλά νέοι στόχοι τίθενται και ο άνθρωπος προχωράει μέσα από την υπέρτατη προσπάθεια κάνοντας πραγματικότητα το <<άνω θρώσκω>> δηλαδή την πορεία προς την άνοδο και εξέλιξη του.

Και η Εύη μια ηρωίδα όχι μόνο του δρόμου αντοχής αλλά και του μαραθώνιου της ζωής που θέτει στόχους υψηλούς και κατορθώνει με θάρρος ,αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή να πραγματώσει, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.

Εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση, σε μια εποχή υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής και

των σχέσεων, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης των αγορών και της ανεξέλεγκτης τεχνολογικής προόδου που δημιουργούν οικολογικές καταστροφές, κοινωνικές ανισότητες, δημοκρατική παρακμή, άκρατη εμπορευματοποίηση, ανάδειξη του χρήματος ως μοναδική αξία, κρίση αξιών

και εν τέλει απαξίωση του ανθρώπου και των κατακτήσεων του.

Απαιτείται να προσδιοριστεί η ανάπτυξη όχι με βάση τα οικονομικά συμφέροντα αλλά την αγάπη για κάθε μορφή ζωής.

Ο σεβασμός προς τη ζωή σαν ηθική αξία προβάλλεται στον αρχαιοελληνικό στοχασμό ,πράγμα

που στις μέρες μας έχει χαθεί και χρειάζεται να στραφούμε στις ρίζες μας και ν’ αναζητήσουμε εκεί τις αξίες για το καλύτερο μέλλον.

Παραθέτω αποσπασματικά προσέγγιση του Κων/νου Βουρβέρη, Ιδρυτή της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας ,σχετική με ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

<<Με την αφύπνιση των «κοιμωμένων» αξιών και την ανάδειξη των υψηλών ιδεών του κλασικού πολιτισμού, τις οποίες μεταφέρουν στη σύγχρονη πραγματικότητα μετουσιώνοντάς τες σε γόνιμα σπέρματα της καθημερινής ζωής, οι Ανθρωπιστικές Σπουδές……

........συμβάλλουν στη διάπλαση ενεργών πολιτικών υποκειμένων που, γνωρίζοντας και κατανοώντας τον άνθρωπο ως κοινωνικοπολιτικό όν τόσο σε επίπεδο τοπικό όσο και οικουμενικό, έχουν την επιθυμία και τις δυνατότητες να υψωθούν πάνω από κοινωνικές συμβατικότητες και στενά «εθνικά» συμφέροντα, πάνω από δογματισμούς και φανατισμούς και να βάλουν τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, ελεύθερου, δίκαιου και ειρηνικού στη βάση της συνειδητοποίησης της θεμελιώδους ενότητας της ανθρωπότητας και των απαραβίαστων ανθρώπινων δικαιωμάτων.>>

Μέγιστη λοιπόν αποστολή μας η Εκπαίδευση και μάλιστα εκείνη που δεν θα περιορίζεταιμόνο

στην ικανοποίηση των αναγκών της οικονομίας με την εξασφάλιση του απαραίτητου εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, αλλά θα επεκτείνεται στη διάπλαση ατόμων με κριτική σκέψη και ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων, για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής τους .

Όπως υποστηρίζει και ο Noam Chomsky:

<< Σκοπός μιας δημοκρατικής κοινωνίας δεν είναι η παραγωγή αγαθών, αλλά η δημιουργία ελεύθερων ανθρώπινων υπάρξεων. >>

Η ανθρωπιστική παιδεία, όχι αποκομμένη απο τα μηνύματα της κοινωνίας μετατρέποντας τον κλασικό πολιτισμό σε πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης, θα συμβάλλει στην πνευματική ανάταση της κοινωνίας και κατ’επέκταση στην μέγιστη κοινωνική ευημερία.

Εμείς σήμερα ως κληρονόμοι του μοναδικού και αξεπέραστου κλασικού πολιτισμού έχουμε επίγνωση των οικουμενικών εκείνων αξιών του ανθρωπισμού που διδάσκουν την αλληλεγγύη, την ισότιμη συμμετοχή ,την δίκαιη κατανομή των πόρων και αρνούνται τη βία,την εκμετάλλευση, την απληστία τον εγωκεντρισμό ,το βιασμό του περιβάλλοντος.

Η Νέα Πνευματική επανάσταση δεν χρειάζεται νέες αξίες ,χρειάζεται αφοσίωση και εφαρμογή αυτών που έχουμε σε κάθε τομέα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής.

Ίσως είναι σκόπιμο να σχολιαστεί ότι πνευματικός άνθρωπος είναι και ο κάθε πολίτης που ωριμάζει μέσα απο την γνώση ωστε να αναλάβει την ευθύνη του απέναντι στον συνάνθρωπο.

Όποιος έχει την τιμή να είναι πολίτης, είναι εξ ορισμού και ικανός για οποιοδήποτε αξίωμα - ευθύνη διαχείρισης των κοινών. Ούτε έχει σημασία το γεγονός ότι η πραγμάτωση της δημοκρατίας διήρκεσε ελάχιστες δεκαετίες, στην Αθήνα και μόνο. Την Ιστορία τη σημάδεψε η στόχευση των Ελλήνων, αυτή παραμένει πανανθρώπινο μέτρο και κριτήριο αποτίμησης των προτεραιοτήτων κάθε συλλογικότητας..."

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

(Απόσπασμα απο άρθρο του Ελληνωνύμων ενεργός αφελληνισμός στην καθημερινή 12-07-09 )

Είθε λοιπόν η “σοφία” της Εύης και του κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται και τολμά σαν ένας κοινός θησαυρός να οδηγήσει σε μια κοινωνία από συνειδητοποιημένους και συνασπισμένους ενεργούς Πολίτες με Οικουμενική Συνείδηση.

Στη φίλη μου Εύη

Μια απάντηση και στον προβληματισμό του forum.

ΠΗΓΕΣ :Βικυπαίδεια(Αριστοτέλης),Σχολικά βιβλία φιλοσοφίας Γ’ΛΥΚΕΙΟΥ,ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ, www.archive.gr