στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Να μωρέ, πάλι είναι αυτή η ώρα η δύσκολη, που ενώ θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα μάτια για λίγο, τρυπώνουν από το πουθενά αυτές οι ερωτήσεις βάσανο και ενοχλούν την ησυχία μου.
Ξέρεις δεν είμαι σαν εσένα ούτε σαν τον άλλον ή την άλλη που μπορεί και να θαυμάζω.
Ξέρεις δε θέλω να γίνω μια άλλη. Θέλω αυτό που βλέπω στον καθρέφτη μου αυτό να το βλέπεις και εσύ.
Θέλω να με αγαπάς όπως σε αγαπώ κι εγώ.
Δε με νοιάζει αν οι άλλοι σε αγαπούν διαφορετικά και στο δείχνουν με άλλο τρόπο.
Δε με νοιάζει αν σε αγαπούν παραπάνω από είκοσι τέσσερις ώρες, γιατί εγώ απλά δε σε χρονομετρώ.
Δεν τους ζηλεύω αυτούς που το χρόνο σου χαρίζεις, θέλω να θέλεις να έχεις χρόνο, γιατί οτιδήποτε σου δίνεται με το στανιό είναι κλεμμένο.
Θέλω να σταθούμε μπροστά στο καθρέφτη και οι δύο και να βλέπουμε τους εαυτούς μας μαζί, ταυτόχρονα και εναλλάξ.
Να σε κοιτώ να με κοιτάς, να σου χαμογελώ και να μου χαμογελάς.
Και εγώ αυτό το χαμόγελο που είναι απλωμένο στο πρόσωπο σου, να το ερωτεύομαι συνεχώς.
Στο τέλος όμως θα σου κρατήσω το χέρι… γιατί καλός είναι ο αντικατοπτρισμός, καλύτερο όμως είναι το άγγιγμα.