ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Σημείωση : Το θεωρώ σημαντικό και είναι από τα αγαπημένα. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και με πολύ ενδιαφέρον να ακούσω τις δικές σας σκέψεις.

Είμαστε μέρος μιας μεγάλης ζωής, η οποία δε γνωρίζει αποτυχία, ούτε χάσιμο προσπάθειας ή δύναμης, η οποία « παντοδύναμα και απαλά τακτοποιεί όλα τα πράγματα », οδηγώντας τους κόσμους προς τα πάνω, προς το σκοπό τους. Η ιδέα ότι η δική μας μικρή ζωή είναι μια χωριστή ανεξάρτητη μονάδα, η οποία μάχεται μόνη της ενάντια σε αμέτρητες χωριστές ανεξάρτητες μονάδες, είναι η πιο φοβερή πλάνη.

Σχετικά με την « ΠΟΙΗΣΗ » και το εφαλτήριο ερώτημα/απορία Μέλους μας ( Σοφία ) για το έργο του Αντώνη Μυκονιάτη ( sailor ) με τίτλο « ‘Όλοι…. » που έχει δημοσιεύσει, αλλά και γενικά για την Ποίηση και τους δημιουργούς παραθέτουμε ορισμένες σκέψεις/απόψεις/απαντήσεις που μπορεί ίσως να βοηθήσουν σε πολλά και εύλογα μπορώ να πω ερωτήματα σε λιγότερο ίσως μυημένους σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει και πως λειτουργεί αυτό που ονομάζουμε « Ποίηση και Ποιητής ». Άλλωστε μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει και δεν μπορεί να αποδώσει έναν τέλειο ορισμό για την Ποίηση.

Πρωινό Σαββάτου, βροχερό. Περπατούσα ,σκεπτόμουν ,βρεχόμουν.

Η διαδρομή που ακολουθούσα γνωστή,καθημερινή,αυτή που οδηγούσε από το σπίτι στη δουλειά,στην οποία κινήθηκα εντελώς μηχανικά, από συνήθεια θα έλεγα.

Καμιά φορά ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…

άποιο απόγευμα, μέσα Ιούλη, πριν χρόνια. Περπατούσαμε με τον δάσκαλο στην παραλία σιωπηλοί. Μέσα μου όμως δεν ήμουν καθόλου έτσι. Μέσα μου γίνονταν εδώ και καιρό μάχες και ήμουν συναισθηματικά μπλοκαρισμένος.

Πόρος, Οκτώβρης 2000

Περιμένοντας κάποιο πλοίο να με πάρει…

Στο φρόνημα της Ανάγκης υπακούων

φρονώ κι εγώ πως το κατηγόρημα ως ιδίωμα υπερκέρασε την απαξία του εγχειρήματος…

…να προαχθώ από ελλειψοειδής σε κυκλοτερής

Στέκεις στην κορυφή ενός βουνού και σε ραπίζει ένας άγριος, θυμωμένος άνεμος.

Αυτός ο άνεμος δεν μοιάζει σε τίποτε όμως με το φυσικό φαινόμενο. Εκτός ίσως από τη δύναμή του. Όμως, σε τίποτε άλλο. Γιατί αυτός ο άνεμος, είναι η ανάσα του Απείρου, οι αναρίθμητες αιωνιότητεςύπαρξης που σε περικλείουν και τις περικλείεις.