Στο φρόνημα της Ανάγκης υπακούων
φρονώ κι εγώ πως το κατηγόρημα ως ιδίωμα υπερκέρασε την απαξία του εγχειρήματος…
…να προαχθώ από ελλειψοειδής σε κυκλοτερής
…να ανελιχθώ από διιστάμενος σε ιστάμενος
…να προωθηθώ από λειτουργούμενος σε λειτουργός
Στο αγκάλιασμα της πράξης είμαι ανεπαρκής
…γιατί υπολόγισα περισσότερα από την ιδιομορφία του ενδο-συστήματός μου
…γιατί αναστάτωσα ένα προς ένα όλα τα κέντρα της περιδίνησής μου
…γιατί έπαψα να είμαι και θέλησα να γίνω…
Στην αναμέτρηση με το στοιχειώδες έκανα την υπέρβασή μου
...γιατί όλες μου οι έδρες φωτίστηκαν από την συστοιχία των εσωτερικών μου ήλιων αλλά σβήσαν μονομιας
…γιατί όλες μου οι γωνίες εξισώθηκαν και δεν έχω αιχμή πια στο δόρυ της αυτόκρατης Νόησης
…γιατί όλα μου τα δάκρυα έγιναν ωκεανός και με απορρόφησαν σε μια ουσία και μια φύση…
Στο φρόνημα της Δύναμης υπακούων
δύναμαι να αισθάνομαι, να μετρώ, να ισορροπώ, να ιχνεύω αλλά να αποσυντίθεμαι
…γιατί δαψιλής στοχοθέτης ήμουν και ενδεής Κυνικός γερνάω ανέστιος στους ναούς του Ναζωραίο
…γιατί Ελληνας και Στωικός και Απολλώνειος γεννήθηκα και λειψανολάτρης και οστεολάγνος σταυροκόπος καταλήγω…
…γιατί έπαψα να είμαι και θέλησα να γίνω…
Μάιος 2009