Ενα σπουδαιο ευθυμογραφημα. Μην το χασετε.

Airport. Βρισκομαι στο αεροδρομιο. Μετα από ένα εξονυχιστικο ελεγχο ειμαι στην αιθουσα αναμονης.Πτηση: CY349, Κυπρος. Παρατηρω το αεροδρομιο. Τον σχεδιασμο του. Παλια, της περασμενης γενιας αεροδρομια, τα αεροπλανα όταν προσγειωνονταν, μετα από λιγο ερχοταν το λεωφορειο κ σε πηγαινε στην αιθουσα αφιξεων. Τωρα το αεροπλανο δενει στη προκυμαια. Μια μακρυα μακρυα προκυμαια. Αφου βγεις από το αεροπλανο κ μπεις στη φυσουνα-το φυσερο διαδρομος σαν ακορτεον που κολλα στην πορτα του αεροπλανου-τοτε αρχιζει το περπατημα.Αρχιζεις κ περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα ατελειωτο περπατημα μεχρι να φτασεις στην αιθουσα αφιξεων. Τα συγχρονα αεροδρομια: Περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα στουντιο γυμναστικης, Fitness.

Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.

΄΄Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο ακόμα και ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να βυθομετρηθεί. Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα, μα που φαίνεται εκεί συνηθισμένο. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε «βρυκόλακες»..’’

Ιστορία των φράγκικων δουκάτων του Αιγαίου, Sauge – Παρίσι 1699

Περπάτησα χθες την Πόλη μου
μέσα σε μια έλλειψη..
Το φεγγάρι .. έλλειψη..
Ο Έρωτας απουσία..
Τα βήματα μου.. μισά..

Α_ ντα_ μ

Ο Αλεφ σκεφτόταν:

Είμαι εντός όμως κάποια στιγμή οφείλω να εξέλθω

Στο εντός μου κυοφορείται όλο το εκτός

Αν δεν δαπανήσω την απαιτούμενη ενέργεια για να αποτολμήσω το δύσκολο βήμα, κινδυνεύω να γίνω ολοκαύτωμα

Ο ποιητής όργωνε με μανία το χωράφι του εαυτού του

Χρόνια και χρόνια δούλευε, κοπίαζε, στερήθηκε τον ύπνο, στερήθηκε τον κόσμο, στερήθηκε τη γλυκιά ανάπαυση της παραίτησης…

Μια αισθητική που θα αποτελέσει αλεξίσφαιρο γιλέκο στα συναισθήματα, και αυτοί που το έχουν καταφέρει πιο καλά, είναι οι Ποιητές, που πάνε το πνεύμα παραπέρα, τις σκέψεις μακρύτερα, τις λέξεις στα ουράνια.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Σημείωση : Το θεωρώ σημαντικό και είναι από τα αγαπημένα. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και με πολύ ενδιαφέρον να ακούσω τις δικές σας σκέψεις.

Είμαστε μέρος μιας μεγάλης ζωής, η οποία δε γνωρίζει αποτυχία, ούτε χάσιμο προσπάθειας ή δύναμης, η οποία « παντοδύναμα και απαλά τακτοποιεί όλα τα πράγματα », οδηγώντας τους κόσμους προς τα πάνω, προς το σκοπό τους. Η ιδέα ότι η δική μας μικρή ζωή είναι μια χωριστή ανεξάρτητη μονάδα, η οποία μάχεται μόνη της ενάντια σε αμέτρητες χωριστές ανεξάρτητες μονάδες, είναι η πιο φοβερή πλάνη.