στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ξαφνικά χάθηκε το μονοπάτι και από κάτω φαινόντουσαν τα σύννεφα, τότε κατέβηκα με προσοχή και άφησα τις βαριές βαλίτσες, γεμάτες με τα λάθη μου, να στεγνώσουν στον ήλιο.
Δεν υπάρχει κανείς σ’ αυτή την ερημιά..
Το μόνο που υπάρχει είναι πεταμένη μια σκάλα ξύλινη αλλά κοντή…
Μπορεί να είναι πιο κοντή, όμως ταιριάζει και στους δυό μας..
αυτή θα ακολουθήσω και ’γω..
Να θυμηθείς στον δρόμο να μου πεις το γιατί
όλο το ξεχνώ και περίεργο… δεν θέλω ούτε να το θυμάμαι !
Προτείνω να την μεγαλώσουμε προσθέτοντας για σκαλοπάτια όλα τα λάθη, αδειάζοντας όλο το βάρος απ’ τις βαλίτσες μας, να ανέβουμε έτσι με ασφάλεια και χωρίς να γλιστρά όσο η άλλη…
Δεν χρειάζεται να είμαστε σπουδαίοι για να ξεκινήσουμε, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε.. Και όταν γίνουμε σπουδαίοι τότε πετάμε και τις βαλίτσες, δεν τις χρειαζόμαστε πια ούτε και υπάρχει τίποτα πλέον να βάλουμε μέσα…
Κοίταξε αυτόν τον μικρό βάτραχο στην λίμνη, δεν γνωρίζει την απεραντοσύνη της θάλασσας.
Όμως καλύτερα έτσι, άφησε τον στην ησυχία του..
Και αυτούς μην τους πιστεύεις, οι άνθρωποι είναι περισσότερο αυτό που κρύβουν από αυτό που δείχνουν. Άφησε τους να περπατούν γύρω από την λίμνη, στην ησυχία τους, πριν γίνουν επικίνδυνοι και σε κάνουν να πονέσεις.
Η γη πάντα γίνεται πιο σκληρή μετά την καταιγίδα, άφησε λοιπόν τα δάκρυα σου δεν έχει νόημα να τα κρατάς..
Και σκέψου πως μια στιγμή υπομονής σε μια στιγμή θυμού, σώζει από χιλιάδες στιγμές στεναχώριας…
Οτιδήποτε μοιράζεις στη ζωή σου, επιστρέφεται….
Γι’ αυτό πρόσεξε τι μοιράζεις…
Ναι έτσι είναι… τα βαθύτερα ποτάμια ρέουν σιωπηλά και αν παρατηρήσεις καλά θα δεις πως πάντα χαμογελούν στο διάβα τους.. γι αυτό όταν σκέφτεσαι αυτό που έχασες χάνεις αυτό που ζεις !... Σταμάτα να κοιτάς στην πόρτα που κλείνει πίσω σου πριν μπεις στην πόρτα που ανοίγει μπροστά σου. Άλλωστε η διαφορά ενός ήρωα από έναν απλό άνθρωπο είναι ότι ο πρώτος άντεξε λίγες στιγμές παραπάνω !...
Και τώρα – μια και μαζί ανεβαίνουμε την ξύλινη σκάλα τόση ώρα - να σου πω το μυστικό μου ! Δεν θέλω τα μεγάλα πράγματα από την ζωή, αλλά εκείνα τα μικρά που κάνουν την ζωή μεγάλη !.......
Νίκος Στυλιανού
