Πλησιαζουν γιορτες. Ειναι ημερες αγαπης, περισυλλογης κ ανθρωπιας. Φτασαμε στο σημειο να γιορταζουμε μια φορα του χρονου την ανθρωπια. Τις υπολοιπες 364 μερες ειμαστε εκτος πλαισιου κ δρουμε απανθρωπα. Εχουμε παρασυρει σε αυτο τον κατηφορο κ τα ζωα κ την ιδια τη γη που μας τρεφει. Ξερω, τωρα στο γιορτινο τραπεζι θα φας το γουρουνοπουλο σου, την μπεκατσα, την γαλοπουλα σου, το βοδινο, το ορτυκι , το λαυρακι κ πιθανον τον αστακο σερβιρισμενο με πικαντικη σαλτσα απο οστρακοειδη κ γαριδες. Δεν σου ζητω να γινεις χορτοφαγος ομως αυτες τις γιορτες κανε κατι που δεν εχεις ποτε σου ξανακανει. Φαε απλα κ χωρις εξτριμ φανφαρες.

Χριστουγενιατικη ιστορια

Ο ζωολογικος κηπος

Πλησίαζε έξι.

Εκείνη ήταν εδώ.

Μάταια αναμονή...

Η τρέλα είναι ποίηση που καταστρέφει τον εαυτό...

(Κώστας Καρυωτάκης)

Έξω έβρεχε ασταμάτητα. Αύγουστος μήνας και είχαν ανοίξει οι ουρανοί. "Ο καιρός είχε σαλέψει εντελώς" σκέφτηκε και δυσανασχετώντας απομάκρυνε τα ιδρωμένα μαλλιά της από του γυμνούς ώμους της. Φαινόμενο του θερμοκηπίου της το είχε πει όταν προσπαθούσε να της αναλύσει τις κλιματολογικές αλλαγές τότε που ακόμα την φλέρταρε και εκείνη εκστασιασμένη τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Γιαυτό τον είχε ερωτευτεί όχι γιατί ήταν όμορφος ούτε γιατί ήταν πλούσιος αλλά γιατί της μιλούσε ώρες για πράγματα που εκείνη δεν ήξερε. Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό δωμάτιο και η φωτογραφία του πάνω στο κομοδίνο της φωτίστηκε λες και κάποιος εκείνη την ώρα την τραβούσε με το φλας και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα απόκοσμο μπουμπουνητό ήρθε να την συμπληρώσει. "Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο..." τον άκουσε να της ψιθυρίζει και με μια κίνηση την πέταξε κάτω και άκουσε το τζαμάκι να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Γύρισε πλευρό αναστενάζοντας και προσπάθησε να κοιμηθεί αύριο ήταν η μεγάλη μέρα θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ξεκούραστη.

Όταν όλα τα κοριτσάκια μεγάλωναν με το όνειρο κάποτε να ντυθούν νυφούλες και να ανεβούν τα σκαλιά της εκκλησίας για να συναντήσουν εκεί στην κορυφή τους τον πρίγκιπα μέσα στο Αρμάνι κουστούμι, εκείνη το μόνο που άκουγε από την μάνα της μέσα στο σπίτι ήταν μια συνεχής γκρίνια για τα δεινά του γάμου. " Ο γάμος το μόνο που κάνει είναι να σε δένει χειροπόδαρα με ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει!" της έλεγε και της ξανάλεγε και στο παιδικό μυαλό της αντί για ρύζια και κουφέτα φανταζόταν χειροπέδες και μαστίγια.

Μια γυναίκα προσπαθεί να πάρει μια δύσκολη απόφαση, χωρίς κανένα υποστηρικτικό πλαίσιο.

'' Έβρεξε. Είναι ωραία η βροχή. Όμως παν απ όλα είναι μελαγχολική. Σε κάνει να θυμάσαι στιγμές και συναισθήματα που νόμιζες λησμονημένα. Και τότε αναρωτιέσαι ,που κρυβόταν όλος αυτός ο μυστηριακός κόσμος το καλοκαίρι; Είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο, σε άλλη εποχή. Λες και γύρισες χρόνια πίσω. Έγινες πάλι το μικρό κορίτσι που κολλούσε την μύτη της στο τζάμι μέχρι να παγώσει και έβαζες στοιχήματα πoια σταγόνα θα τερματίσει πρώτη.. ''σε πέρασε η σταγόνα μου Γιώργο!''. Έγινες ξανά το κορίτσι με τα γυάλινα μάτια που κοιτούσε τις σταγόνες που κυλούσαν μαζί με τα δάκρυά σου.Kαι σκεφτόσουν ..σκεφτόσουν ώρες ατέλειωτες. Έτσι είναι λοιπόν η βροχή. Γεμάτη μυρωδιές, ήχους και αναμνήσεις. Κάθε μυρωδιά, κάθε ήχος και μία ανάμνηση. Γλυκιά, πικρή, μικρή ή μεγάλη ..πάντως ανάμνηση. Οι αναμνήσεις, λένε, έχουν φτιαχτεί για να μας κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένους με στιγμές του παρελθόντος μας. Εγώ όμως γιατί δεν το νιώθω ποτέ αυτό; Γιατί νιώθω πάντα πόνο; Δεν πρέπει οι αναμνήσεις να μας πονούν, λένε. Αν δεν έχεις όμως άλλη επιλογή; Κι αν έχεις κι όμως δεν την θες; Κι αν προτιμάς τον δικό σου πόνο απ τον πόνο των άλλων; Τότε τι κάνεις; Απλά συνεχίζεις να θυμάσαι και να πονάς. Και να ελπίζεις ότι κάπου μέσα απ την βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και για σένα.’’

Ιστορία φαντασίας. Εξελίσσεται σ'ένα κόσμο που μοιάζει με το δικό μας, αλλά είναι διαφορετικός (alternate universe). Ένας μελετηρός νέος αναλαμβάνει να διώξει τα πνεύματα ενός στοιχειωμένου χωριού, ερευνώντας την τραγική υπόθεση μιας "μάγισσας".

Γίνανε οι μνήμες βάρος ασήκωτο...
και όλο όσα έκανα αλλά κυρίως εκείνα που δεν έκανα...
και περνάει ο χρόνος τικ τακ τον ακούς?
ο ήχος του με κουφαίνει ... η σιωπή με κουφαίνει...

Η αποβάθρα όπως κάθε πρωί γεμάτη βιαστικούς επιβάτες να περιμένουν νυσταγμένα το τρένο να ξεκινήσει. Πάλι θα αργούσε στην δουλειά και σήμερα...σκέφτηκε και χασμουρήθηκε. Ευτυχώς το τρένο δεν άργησε να ξεκινήσει και έτσι όπως γλιστρούσε στις ράγες ένα θαλασσινό αεράκι μπήκε από το μισάνοιχτο παράθυρο και την μέθυσε στο λεπτό. Τι κι αν ήταν ίσως από τα πιο βρώμικα λιμάνια ο Πειραιάς για εκείνη ήταν το πιο όμορφο και το πιο αγαπημένο.