Αφιερωμένο από τα βάθη της καρδιάς μου στον κύριο Στέφανο Ληναίο για την παράσταση «Ένας Εχθρός του Λαού», για τα σοφά και δυνατά λόγια του, για την καθαρή πατρική χειραψία και για την ασύλληπτη ερμηνεία του, που βουτάει μέσα σου αγγίζοντας γλυκά τους ταραγμένους χτύπους της καρδιάς σου. Ευχαριστώ.
Η πυξίδα στέκει στο τυφλό στέρνο μου
από μύριες κατευθύνσεις χτυπημένη
Η επιβεβλημένη πλήξη ξεραίνει τα άνθη της ζωής
ο κάματος που δεν κυλάει ποτέ δεν τα υγραίνει
και η πυρκαγιά της μοναξιάς να καίει ό,τι ξεραίνει
Και να που μέσα από χρώματα και αισθηματικές φωνές
που μοιάζουν και ηχούν σαν τον πνιγμένο μου λυγμό
μπόρεσα να αντικρίσω την αιμορραγούσα αλήθεια
ξυπόλητη να ξανα χορεύει..
Με μουσική που φέρνει ρίγος στα δεσμά της ελεύθερης καρδιάς
και συνάμα με τους για χρόνια σκλαβωμένους χτύπους της
να σφιχταγκαλιάζουν για πρώτη φορά την μοναξιά μου
Αντανακλάται το φως μέσα στο πηκτό σκοτάδι
ρουφάει δύναμη το έρεβος και το χώμα που το αγκύλωσε στη γη
σκύβει και στοργικά το φιλάει
Έννοιες που τις κατάντησαν αποδημητικά πουλιά επιστρέφουν στην κρύα φωλιά τους
τρομαγμένες απ’ τους «άλλους»
Δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελπίδα
καθαρά χέρια θερμαίνουν τα αυγά τους
παλάμες που το μόνο που τις λέρωσε είναι το βροχερό το χώμα
σχηματίζουν οι ζωικές γραμμές τους το «εμείς»
κρατούν τον ήλιο και ψάχνουν για αγκαλιά.
Και η εξουσία άπραγη για μια φορά είναι παρατηρητής
η μοναξιά σπάει και μοιράζεται
με ένα κείμενο του Ίψεν
επτά ποιούντες ήθος
μια μελωδία
και έναν πατέρα που σε αντίκρισε σκυφτό και σου ψιθύρισε γλυκά
να σηκωθείς… γιατί τελικά υπάρχει το εμείς…
Μην φύγεις μου είπατε κύριε Στέφανε, μα ήδη ξεπροβάλλουν τα κέρινα φτερά μου
ξεριζώνοντας την διάφανη σάρκα μου και καθημερινά εγώ ο ποιητής και αέναα
παρατηρητής ματώνω να αλλάξω την μορφή μου σκαλίζοντας μάσκες στο πρόσωπο
μου που τόσο με πονούν μα με βοηθούν να κρύβομαι…
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE