Ήταν βράδυ. Ο χ περι­φερότανε στους δρόμο­υς της σκοτεινής και κρύας πόλης μόνος. Έψαχνε να βρει ένα μέρος για να ξαποστάσ­ει. Ήταν κουρασμένος πολύ. Οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες. Αναρωτιότανε αν μπορ­ούσε να αντέξει για πολύ ακόμα.

Πλησιαζουν γιορτες. Ειναι ημερες αγαπης, περισυλλογης κ ανθρωπιας. Φτασαμε στο σημειο να γιορταζουμε μια φορα του χρονου την ανθρωπια. Τις υπολοιπες 364 μερες ειμαστε εκτος πλαισιου κ δρουμε απανθρωπα. Εχουμε παρασυρει σε αυτο τον κατηφορο κ τα ζωα κ την ιδια τη γη που μας τρεφει. Ξερω, τωρα στο γιορτινο τραπεζι θα φας το γουρουνοπουλο σου, την μπεκατσα, την γαλοπουλα σου, το βοδινο, το ορτυκι , το λαυρακι κ πιθανον τον αστακο σερβιρισμενο με πικαντικη σαλτσα απο οστρακοειδη κ γαριδες. Δεν σου ζητω να γινεις χορτοφαγος ομως αυτες τις γιορτες κανε κατι που δεν εχεις ποτε σου ξανακανει. Φαε απλα κ χωρις εξτριμ φανφαρες.

Χριστουγενιατικη ιστορια

Ο ζωολογικος κηπος

1,000,000. Μερος 12. το ρολοϊ

Μαρσαρε το παπι 2-3 φορες . Αν θυμαστε, ο Κερστα εχει ένα παπι του 1965 κ οποτε μαρσαρει σημαινει ότι κατι δεν παει καλα με τον Κερστα. Αυτη την φορα ηταν όλα καλα, μονο που το παπι εκανε κατι διακοπες. Ετσι ανοιξε το γκαζι 2-3 φορες δυνατα για να ξεμπουκωσει. Ξεμπουκωσε κ ανοιξε πανια για το συνεδριο των συγγραφεων. Ειχαν συνελευση για εκλογη νεου προεδριου. Ο παλιος προεδρος επεσε σε δυσμενια κ ο νεος υποψηφιος προεδρος φοραγε ένα φωτοστεφανο αγιου κ το διαφημιζε για να παρει ψηφους.Εγιναν εκλογες κ τελικα βγηκε το αουτσαιτερ. Όμως αποδειχτηκε ότι δεν τον ηξερε κανενας. Πως κ βγηκε; Κανεις δεν ξερει. Κ το πιο αστειο ηταν ότι δεν ανηκε στην καστα των συγγραφεων. Ηταν οικοδομος τουΠΑΜΕ, ενός δηλαδη επαναστατικου σωματειου κ εκανε λαθος κ μπηκε στην αιθουσα των συγγραφεων, αντι για την αιθουσα των οικοδομων. Εβαλε υποψηφιοτητα κ βγηκε σχεδον παμψηφει. Ειχε μουσι κ φοραγε γυαλια τετραγωνα, κ εμοιαζε του Αντων Τσεχωφ. Ψηφιστηκε μαζικα. Όταν ανεβηκε στο βημα για το καθιερωμενο διαγγελμα, προσφωνησε τους παρευρισκομενους: Αγαπητοι φιλοι οικοδομοι, μαζι για την νικη.

Ειχα καποιο προβλημα με τα γονατα μου. Εβγαλα ακτινογραφιες. «Αρθριτικα. Εχεις αρθριτικα ειπε ο γιατρος». «Αρθριτικα; Εχω αρθριτικα ειπες; Τοσο νεος κ εχω αρθριτικα; Αδυνατον. Εγω ημουν παντα αθλητικος τυπος. Αποκλειεται.Δεν εχω τιποτε. Ειμαι υγιεστατος κ κοιταξε με! Τρεχω σαν καθαροαιμο αραβικο αλογο».

Πηγα να τρεξω κ εβγαλα μια κραυγη από τον πονο. «Γεια σου Κριστοφ! Τα αρθριτικα σου σε χαιρετουν».

Η Αληθεια είναι εκει.Ητε θελεις να το πιστεψεις ητε όχι. Αρθριτικα. Τελεια κ παυλα.

Η αέναη σύγκρουση μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού.

Η πρόθεση να την αποφύγουμε ή να την μετριάσουμε αποτελεί ένδειξη φυγοπονίας ή πολιτιστικής ωριμότητας; Ομαδικότητας ή ατομισμού;

Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει συχνά δίπλα στο τζάκι και τα δακρυσμένα μάτια του πατέρα μου καθώς με έπαιρνε αγκαλιά.Θυμάμαι τις φορές εκείνες που πήγαινα στο νοσοκομείο και προσπαθούσα να ξεφύγω γιατί ένιωθα τον πόνο να έρχεται πάλι.Και όταν έκλεινα τα μάτια κουρασμένος ήξερα ότι θα ξύπναγα μέσα σε ένα άσπρο δωμάτιο με τους δικούς μου σωριασμένους σε κάτι καρέκλες δίπλα  να μου κρατάνε το χέρι.

Ήταν προπύλαια αυγής όταν έρριξα τις ελιές στο τραπέζι, για να τις δεί η μέρα που ερχόταν και να μείνει ήρεμη και γαλήνια μαζί μου. Ήταν μια παραφυάδα θύμησης πικρής, που μ' έκανε να ρίξω στο τσουκάλι τα ξύλα της κανέλλας, να μυρωδίσει η σκέψη μου. Και η ξεχασμένη φωλιά του κότσυφα στην λεμονιά, άδεια - παρατημένη,να μου δείχνει τις βαλίτσες της νοσταλγίας, ξεκούμπωτες μα πάντα κλειστές, γεμάτες πονεμοκάρδι και σκόρπιο αναφιλητό. Και το λιοπύρι ν' ανεβαίνει τα πετροχάλικα διψώντας, κάνοντας τα φύλλα της αγκυνάρας να σκύψουν στο χώμα για λίγη δροσιά.