στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει συχνά δίπλα στο τζάκι και τα δακρυσμένα μάτια του πατέρα μου καθώς με έπαιρνε αγκαλιά.Θυμάμαι τις φορές εκείνες που πήγαινα στο νοσοκομείο και προσπαθούσα να ξεφύγω γιατί ένιωθα τον πόνο να έρχεται πάλι.Και όταν έκλεινα τα μάτια κουρασμένος ήξερα ότι θα ξύπναγα μέσα σε ένα άσπρο δωμάτιο με τους δικούς μου σωριασμένους σε κάτι καρέκλες δίπλα να μου κρατάνε το χέρι.
5 χρόνια μας ταλαιπώρησε η αρρώστια.5 χρόνια με συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία,με φάρμακα και προσευχές.Τα χρόνια αυτά έμειναν στην μνήμη μ σαν ένας θολός παιδικός εφιάλτης που επιτέλους πέρασε.Είχα νικήσει την λευχαιμία.Ήμουν τυχερός ενώ κάποια άλλα παιδάκια όχι.
Σε μία από τις νύχτες μου στο νοσοκομείο είχα ακούσει την μάνα να λέει με λυγμούς στον πατέρα ότι φοβόταν όποτε έκλεινα τα μάτια μου να κοιμηθώ.Φοβόταν ότι ίσως να μην τα άνοιγα ποτέ ξανά.Και έτσι προσπαθούσα εγώ να αντιστέκομαι όσο μπορούσα να τα κλείσω ,όταν με έπιανε νύστα.Αντιστεκόμουν αλλά στο τέλος πάντα υπέκυπτα…
Τα χρόνια πέρασαν και η περιπέτεια αυτή ξεχάστηκε.Σχεδόν σαν να μην υπήρξε ποτέ.Κάτι φωτογραφίες έμειναν μόνο να δείχνουν ένα παιδάκι με μεγάλα μάτια και χωρίς μαλλιά.Χλωμό και αδύνατο.Ο πατέρας ήθελε να τις καταστρέψει αυτές τις φωτογραφίες,αλλά η μάνα μου επέμενε να κρατήσουν κάποιες για να θυμούνται τι περάσανε κάποτε και κυρίως για να ευγνωμονούν την κατάληξη.
H ζωή προχωράει και οι άνθρωποι αλλάζουν.Πολλές φορές τα βράδια πέφτω στο κρεβάτι με την ίδια σκέψη…Αν συνέχισα να αγωνίζομαι όπως τότε ή αν τώρα που μεγάλωσα συμβιβάστηκα με πολλά.
Θυμάμαι στο νοσοκομείο τότε που πάλευα να μείνω ξύπνιος,να κρατηθώ για λίγο ακόμα στην ζωή…Θυμάμαι και σκέφτομαι αν τελικά στην πορεία αποκοιμήθηκα και δεν άνοιξα ποτέ τα μάτια μου ξανά…
