40 πληγές

Ιστορία φαντασίας. Εξελίσσεται σ'ένα κόσμο που μοιάζει με το δικό μας, αλλά είναι διαφορετικός (alternate universe). Ένας μελετηρός νέος αναλαμβάνει να διώξει τα πνεύματα ενός στοιχειωμένου χωριού, ερευνώντας την τραγική υπόθεση μιας "μάγισσας".

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Είχε ήδη νυχτώσει όταν έφτασε στο χωριό. Είχε συμφωνήσει να πάει εκεί για ν'ασχοληθεί με την υπόθεση των “απειλητικών πνευμάτων”, όπως τα αποκαλούσαν οι χωρικοί, αλλά το έκανε με βαριά καρδιά. Βαθιά μέσα του, λυπούνταν αυτούς τους ανθρώπους που δεν ήξεραν πως τις περισσότερες φορές, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερφυσικό ήταν απλά ένα φύσημα του ανέμου, μια δυσλειτουργία του ηλεκτρικού κυκλώματος, μια φιλική φάρσα, ίσως, που δεν έτυχε ν'αποκαλυφθεί.

Τον είχαν καλέσει πολλές φορές για τέτοια ζητήματα, έχοντας ακούσει τάχα πόσο διαβασμένος και ενημερωμένος ήταν για καθετί υπερφυσικό, και πολλές φορές αποδείχτηκε ότι τα “θύματα” είχαν κάνει λάθος, παρεξηγώντας τα πιο απλά πράγματα. Ο Γκόντρικ, βέβαια, δεν αποσκοπούσε να γίνει κάποιου είδους εξορκιστής, αλλά ασχολούνταν μόνο και μόνο λόγω καθαρού ενδιαφέροντος προς τον κόσμο των ψυχών και των πνευμάτων. Οι τρομακτικές ιστορίες πάντα του τραβούσαν την προσοχή. Τόσο, που θα μπορούσε να συμμετέχει κι αυτός σε μία. Η δουλειά του ήταν να βοηθάει τον πατέρα του, που ήταν να φτιάχνει οικιακά σκεύη από χαλκό και ασήμι. Αυτή η εργασία δεν του άρεσε και πολύ, αλλά ήταν η πιο εύκολη επιλογή που μπορούσε να έχει.

Αρχικά πίστεψε πως τα περιστατικά που αναφέρονταν στο χωριό ήταν απλά μια φάρσα ενάντια στους φτωχούς, αφελείς κατοίκους. Όταν, όμως, βούιξε ο τόπος για το πώς το χωριό ήταν καταραμένο, τα σπίτια στοιχειωμένα, και το πώς “θα είμαστε όλοι καταδικασμένοι άμα δε μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και φύγουμε σιγά-σιγά, για να μην αναστατωθούν τα πνεύματα” (αυτό το'χε ακούσει από έναν ντόπιο, αυτοπροσώπως) τότε κατάλαβε πως η παρουσία του ήταν απαραίτητη.

Κοίταξε έξω απ'το παράθυρο της άμαξας. Φαίνεται ότι τον πήγαιναν στο σπίτι του άρχοντα του χωριού, καθώς κατευθύνονταν προς μια μεγάλη έπαυλη.

“Φτάσαμε” είπε μια βαριά φωνή από το μπροστινό κάθισμα. Ο Γκόντρικ πήρε τα πράγματά του, κατέβηκε από την άμαξα και έδωσε στον οδηγό μερικά χρυσά νομίσματα. Ο οδηγός ήταν ένας σιτεμένος γέρος με αραιά δόντια, που χαμογέλασε μόλις είδε το χρυσό.

-Χρυσά νομίσματα.. Έχω να δω τέτοια από πριν τον πόλεμο. Βλέπεις, όλοι έχουν φτωχύνει στις μέρες μας και με πληρώνουν μόνο με ασημένια.

-Αλήθεια; Στο δικό μου χωριό, τα χρυσά νομίσματα πάνε κι έρχονται.

-Λοιπόν, ίσως μια μέρα να περάσω κι απ'τα μέρη σου, να δουν τα μάτια μου κι εμένα λίγο χρυσάφι. Θα τα ξαναπούμε. Καλή διαμονή στο Λόξιντερ!

Ο Γκόντρικ γύρισε να κοιτάξει το κτίριο που εκτεινόταν μπροστά του κι άκουσε την άμαξα πίσω του ν'απομακρύνεται. Η πρώτη εντύπωση που του έδωσε ήταν ότι αν ο άρχοντας είχε τα πλούτη για να ζήσει σε ένα τόσο πολυτελές κτίριο, τότε θα έπρεπε και οι υπήκοοί του να είναι ανάλογα πλούσιοι.

Ήταν μια έπαυλη που έμοιαζε σαν ανάκτορο, έτσι όπως ήταν διακοσμημένη, με πινελιές στο χρώμα του χρυσού και μια σοφίτα στην οροφή της. Εκείνη την ώρα άνοιξε η μπροστινή πόρτα και εμφανίστηκε ένας κοντόχοντρος κύριος.

-Να τος, ο σωτήρας του χωριού μας! Έκανες επιτέλους τον κόπο να εμφανιστείς!! Σε περιμέναμε κι από πιο νωρίς, για να σου πω την αλήθεια! Έλα μέσα!

Ο κύριος αυτός τα είπε όλ'αυτά τόσο γρήγορα, που ο Γκόντρικ δεν είχε χρόνο ν'απαντήσει και απλά πέρασε μέσα. Στο εσωτερικό της η έπαυλη ήταν περίπου σαν ένα κανονικό σπίτι, απλά λίγο πιο πλουσιοπάροχο, καθώς κυριαρχούσε κι εκεί το χρυσό χρώμα. Τι ειρωνεία.

-Κάθισε, Γκόρντον... πώς είπαμε τ'όνομά σου;

-Γκόντρικ, κύριε. Γκόντρικ Λέβαν, γιος του Τζέραρντ.

-Μάλιστα. Έχω ακούσει πολλά για σένα. Λένε ότι ξέρεις πώς να χειρίζεσαι αυτές τις καταστάσεις.. με τα φαντάσματα. Είναι αλήθεια αυτό;

-Φυσικά. Είμαι διαβασμένος. Βλέπετε, οι τρομακτικές ιστορίες και το υπερφυσικό με συναρπάζουν τόσο πολύ που όλοι καλούν εμένα όταν πρόκειται γι'αυτό το θέμα.

-Ελπίζω να τα καταφέρεις, παιδί μου, και να διώξεις αυτή την κατάρα απ΄τον τόπο μας. Εγώ είμαι ο άρχοντας του χωριού, Καρλ Στρόιτς. Θέλοντας να σου επισημάνω τη σημασία αυτής της αποστολής, ζήτησα να σε φέρουν από'δω πριν φύγεις για το πανδοχείο που θα μείνεις. Βλέπεις, οι άνθρωποι εδώ δεν είναι και πολύ... πώς να το πω... μορφωμένοι.. και κατά συνέπεια, εύκολα μπορούν να πέσουν θύματα απάτης. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φάρσα, καθώς εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σε δεισιδαιμονίες, αλλά τώρα, έχουν τρομάξει όλοι και δεν ξέρω τι να σκεφτώ... Σε παρακαλώ, Γκόντρικ, να κάνεις ό,τι μπορείς. Και μην θυμώσεις αν αποδειχτεί ότι είναι απάτη.

-Καταλαβαίνω απόλυτα. Μου έχει συμβεί και στο παρελθόν. Μην ανησυχείτε. Έχετε το λόγο μου: θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να διώξω από τον τόπο σας τα κακά πνεύματα, αν υπάρχουν.

-Πολύ καλά. Τώρα πες μου, πού έχεις κλείσει να μείνεις;

-Εεμ...

Έβγαλε απ΄τη δεξιά τσέπη του χιλιομπαλωμένου παλτού του ένα κατσιασμένο χαρτάκι, για να θυμηθεί τη διεύθυνση.

-Στο πανδοχείο “Οι Λάτρεις της Σοκολάτας”.

-Εξαιρετική επιλογή! Αν και η σοκολατόπιτά τους δεν είναι κι η καλύτερη..

Σ'αυτό το σημείο, ο Γκόντρικ κατσούφιασε λίγο. Η σοκολάτα ήταν το δεύτερό του πάθος, αμέσως μετά τα φαντάσματα. Γι'αυτό είχε κλείσει στο συγκεκριμένο πανδοχείο, επειδή του άρεσε το όνομα.

-Όμως είναι αρκετά μακριά και είναι ήδη βράδυ. Καλύτερα να μείνεις εδώ απόψε, στη σοφίτα που έχουμε για τους επισκέπτες. Θα πω και στη γυναίκα μου να ετοιμάσει ένα πιάτο παραπάνω.

Κι έτσι ο νεαρός κυνηγός φαντασμάτων αναγκάστηκε να μείνει εκεί, εκείνο το βράδυ. Το δείπνο σερβιρίστηκε σε μια άκρως οικογενειακή ατμόσφαιρα, με τον άρχοντα του χωριού, τη γυναίκα του και τις δυο κόρες τους. Η μικρή κόρη πήγαινε δημοτικό, ενώ η άλλη ήταν στο γυμνάσιο. Κι οι δυο μαζί, έδειχναν να μην ενδιαφέρονται και τόσο για την όλη ιστορία του καταραμένου χωριού και κατά τη διάρκεια του φαγητού, περιορίστηκαν στο να πετάνε τα ζυμαρικά απ'το πιάτο τους η μία στην άλλη.

Ο Γκόντρικ ενοχλήθηκε ελαφρώς από τη συμπεριφορά τους, όμως δεν το έδειξε. Υπέθεσε ότι η αδιαφορία τους οφειλόταν στη δυσπιστία που είχε δείξει ο πατέρας τους αρχικά, η οποία έπρεπε να είχε περάσει σ'αυτές.

Και ήρθε, επιτέλους, η ώρα του ύπνου.

Έστειλαν τον Γκόντρικ να ανέβει πάνω στη σοφίτα των επισκεπτών, δίνοντάς του ένα σωρό κουβέρτες. Στην αρχή του φάνηκαν πάρα πολλές, αλλά όταν μπήκε στο δωμάτιο, τις θεώρησε απαραίτητες. Εκεί μέσα έκανε πάρα πολύ κρύο και η υγρασία ήταν αισθητή. Ήταν ίσως λίγο βρώμικα και μπορεί να μύριζε μούχλα, αλλά ήταν μόνο για μια νύχτα οπότε δεν έδωσε σημασία.

Μέσα στη νύχτα, ο νεαρός ξύπνησε δύο φορές. Την πρώτη νόμισε πως είχε ακούσει φωνές, οπότε σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα του δωματίου και έστησε αφτί. Δεν άκουσε τίποτα, παρά μόνο ένα μακρινό ήχο ροχαλητού (δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει ποιανού ήταν) από το κάτω πάτωμα. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά κι έτσι υπέθεσε ότι δεν είχε γίνει κάτι.

Τη δεύτερη φορά άνοιξε τα μάτια του απότομα. Ένιωθε απαίσια, είχε ιδρώσει και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Μόλις η αναπνοή του επέστρεψε στον κανονικό της ρυθμό, προσπάθησε να ανακαλέσει τι ήταν αυτό που τον είχε τρομάξει τόσο πολύ. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι είχε δει εφιάλτη... ναι, σίγουρα εφιάλτης ήταν. Αλλά οι λεπτομέρειες είχαν κιόλας αρχίσει να χάνονται. Το μόνο που θυμόταν καθαρά ήταν μια ελαφρώς τρομακτική μελωδία, κάποια... σκοτεινή φιγούρα... που στεκόταν στην άκρη του δωματίου και τον είχε... απειλήσει; Δεν έβγαζε νόημα.

Στύβοντας το μυαλό του για πληροφορίες, κατάφερε να θυμηθεί πως η φιγούρα φαινόταν γυναικεία, με μακριά μαλλιά, και τα λόγια της ήταν τα εξής: “Μην προσπαθείς, τρελό αγόρι. Θα χαθείς κι εσύ όπως οι υπόλοιποι....”

Μήπως αυτό είχε να κάνει με την κατάρα του χωριού; Ήταν πολύ νωρίς για να ξέρει, καθώς δεν είχε μάθει ακόμα τι ακριβώς θα αντιμετώπιζε.

________________________________________________________________________