στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Όλα ξεκίνησαν με ένα απότομο και σπαστικό γέλιο που άρχισε να βγαίνει από μέσα μου.Στην αρχή νόμιζα ότι κάποιος άλλος γελούσε αντί για μένα,αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήμουν μόνος στο σπίτι.Με συνεπήρε ολόκληρο και σπασμοί κυρίευσαν το κορμί μου.Σωριάστηκα στην πολυθρόνα αφήνοντας το Captain Morgan να πέσει από τα χέρια μου.Μια μικρή τελευταία γουλιά που είχε μείνει,βγήκε σιγά σιγά από το μπουκάλι λερώνοντας το χαλί.
Από το πολύ γέλιο με πόνεσε η κοιλιά μου και δάκρυα κάλυψαν τα μάτια μου.Το αστείο ήταν ότι δεν υπήρχε πουθενά αστείο στην υπόθεση.Αντιθέτως εκείνο το βράδυ ήθελα να μεθύσω,ήθελα να ξεχάσω.Και έτσι είχα πιάσει να αδειάζω όλα τα μπουκάλια που βρήκα μες στο σπίτι μου.
Σταμάτησα για λίγο το παράλογο γέλιο μου και κοίταξα χαμένος γύρω μου.Ένιωσα τις στιβάδες των βιβλίων να έρχονται καταπάνω μου και να με πλακώνουνΠνιγόμουν.Έκανα να πιάσω τον καπετάνιο αλλά αυτός μου γλίστρησε πιο πέρα.Έκανα να σηκωθώ αλλά ξανάπεσα βαρύς στην πολυθρόνα μου.Πρέπει να είχα ξεράσει κάπου γιατί το δωμάτιο μύριζε απαίσια.Θυμάμαι ότι μέσα στην παράνοια της μέθης,η μυρωδιά από τα ξερατά μού θύμισε σφαγείο,όπως αυτά που επισκεπτόμουν μικρός με τον πατέρα μου.
Κοίταξα προς το ταβάνι και σκούπισα τον ιδρωμένο λαιμό μου με το χέρι μου.Άρχισα να βρίζω τον Θεό εκεί ψηλά και να σηκώνω τις γροθιές μου.Τα βιβλία με πλάκωναν πιο πολύ.Πνιγόμουν.
Η όλη φάση πρέπει να κράτησε κανένα μισάωρο.Μετά άρχισε να γελάω πάλι.Μα πριν τα μάτια μου κλείσουν και πέσω σε βαθύ ύπνο,θυμάμαι το γέλιο μου να αναμιγνύεται με κλάμα.Και στο τέλος έμεινα να κλαίω σαν μικρό παιδί.
