στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
"... Ήταν ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, απρόβλεπτος..."
" Δίκιο έχεις βρε αγορίνα μου..."
Μόλις το άκουσε του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
"Μην με ξαναπείς έτσι" της είπε.
Το βλέμμα του είχε αγριέψει
"Ακούς εκεί να με πει αγορίνα..." ξεφύσηξε και γύρισε από την άλλη πλευρά.
Τρελαινόταν όταν το άκουγε.
Ήταν το ίρτζι1 του.
Όχι μόνο η συγκεκριμένη λέξη, αλλά όλες του τύπου αυτού όπως "μάτια μου", "ψυχή μου", "λατρεία μου".
Του φαίνονταν πολύ δήθεν, υπερβολικά στημένες για να είναι αυθόρμητες.
"Παρασαλιάρικες2" τις ονόμαζε ο ίδιος.
"Σε πείραξε το αγορίνα;" ρώτησε σαστισμένη.
"Συφιλιάζομαι3 όταν ακούω τέτοιες λέξεις..." απάντησε χωρίς να την κοιτάξει
Προσπαθούσε να τον καταλάβει...
Ήταν ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, απρόβλεπτος.
Δεν μπορούσες να τον καταλάβεις εύκολα εάν χαιρόταν, αν ήταν λυπημένος ή αν είχε νεύρα.
Ήταν όλα και τίποτα συγχρόνως.
Όχι κυκλοθυμικός, απλά τα συνδύαζε όλα ταυτόχρονα.
Όταν ήταν θλιμμένος γινόταν ευέξαπτος, τα έπαιρνε στο κρανίο με το παραμικρό, ενώ όταν είχε νεύρα γινόταν κυνικός σχεδόν δηκτικός αδιαφορώντας για το τι έλεγε. Όταν ήταν ευδιάθετος μιλούσε ακατάπαυστα και όταν όλα ήταν υπό πλήρη έλεγχο τότε ήταν βαρύς αμίλητος με την ικανοποίηση της επιτυχίας να είναι ζωγραφισμένη στα μάτια του.
Εκείνη όμως είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό και είχε αποκωδικοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την γλώσσα του σώματός του και πίστευε πως είχε αρχίσει πλέον και τον διάβαζε σαν ένα βιβλίο.
Όταν μιλούσε σε κάποιον, χωρίς αποτέλεσμα, τσαντιζόταν (που έπεφταν τα λόγια του στο κενό) και για να κρύψει την τσαντίλα του και την αμηχανία του έβγαζε το κομπολόι - από κέρατο βοδιού - από την τσέπη του, καλή ώρα όπως τώρα.
"Δεν σε πείραξε τόσο το αγορίνα όσο το ότι έχεις δίκιο..."
Αιφνιδιάστηκε.
Δεν το περίμενε.
Είχε καταφέρει και είχε πείσει τον εαυτό του να τσαντιστεί για το "αγορίνα" ενώ η αιτία της οργής του ήταν άλλη.
Τον είχε ρίξει στο καναβάτσο.
Μια τακτική που τον είχε σώσει αρκετές φορές τον είχε προδώσει τόσο απλά.
Πάντα μετέφερε το κέντρο βάρους έτσι ώστε ποτέ κανείς να μην μπορεί να καταλάβει τι έχει μέσα στο μυαλό του.
Δεν το έκανε για να κρυφτεί, κάθε άλλο. Απλά δεν του άρεσε να αποκαλύπτεται εύκολα.
Τώρα όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εκτός από το να αποδεχτεί την ήττα του.
"Πες το κι έτσι..." της είπε σε ήπιο τόνο.
"Καταλαβαίνεις όμως τον λόγο;" συνέχισε.
Ήταν οι δυο τους στο bar, η σερβιτόρα τους σκούπιζε τα τραπέζια και τους κοιτούσε με μισό μάτι σαν να τους έλεγε:
"Εσείς πότε έχετε σκοπό να ξεκουμπιστείτε;"
Εκείνος το κατάλαβε αμέσως και της έκανε νόημα να πληρώσουν.
Καληνύχτισαν την κοπέλα και έφυγαν.
"Πάμε μια βόλτα στην παραλία;" της πρότεινε.
Δέχτηκε αμέσως παρά το κρύο και τις ψιχάλες που έπεφταν που και που.
"Λοιπόν, δεν μου είπες, κατάλαβες τον λόγο;" της απεύθυνε τον λόγο ψάχνοντας το πακέτο με τα τσιγάρα στις τσέπες του δερμάτινου μπουφάν του.
"Τι είπες; Δεν σε άκουσα" απάντησε κάνοντας την αφηρημένη προσπαθώντας να κερδίσει λίγο χρόνο.
Την κατάλαβε και της πρόσφερε τσιγάρο για να την βοηθήσει να ροκανίσει λίγα δευτερόλεπτα επιπλέον.
"Λέω..." την ώρα που της άναβε το τσιγάρο
"... ότι αφού κατάλαβες με τι πραγματικά νευρίασα, μήπως κατάλαβες και τον λόγο;"
"Δεν είμαι σίγουρη αλλά μου φαίνεται πως δεν πιστεύεις ότι κατανοώ πως έχεις δίκιο"
"Είναι παράλογο αυτό;"
"Εξαρτάται... Πως το θέτεις;"
"Όπως το βλέπω"
"Δηλαδή;"
"Το δίκαιο δεν είναι και σωστό;"
"Ως επί το πλείστον"
"Άρα μου λες ότι είμαι σωστός;"
"Ναι, σε γενικές γραμμές"
"Αναγνωρίζεις δηλαδή ότι είσαι λάθος;"
Την είχε φέρει σε αδιέξοδο.
Σε μια μπερδεμένη κατάσταση ερχόταν αυτός να την μπερδέψει ακόμα περισσότερο.
Το μυαλό της κόλλησε για μια στιγμή και αμέσως γύρισε στο ξεκίνημα της αποψινής του συνάντησης.
Για πρώτη φορά, στα είκοσι της χρόνια, ο έρωτας της χτυπούσε την πόρτα.
Ήταν ακριβώς το συναίσθημα που περίμενε, με τα σκιρτήματα και ταξιδέματα του μυαλού.
Σαν κατάσταση όμως;
Απείχε παρασάγγας που θα έλεγαν και οι σπουδαγμένοι.
Εκείνος χρόνια με μια κοπέλα η οποία ήταν και φίλη της.
Είχαν γνωριστεί σε ένα πάρτι της φίλης της.
"Να σας συστήσω, η κολλητή μου, το αγόρι μου" τους είχε πει.
Όλο το βράδυ την κοιτούσε.
Την κολάκευε αυτό το κορτάρισμα4.
"Ιδέα σου είναι" έλεγε ωστόσο στον εαυτό της προσπαθώντας να διώξει κάθε βρώμικη σκέψη από το μυαλό της.
Δεν άργησε όμως να διαπιστώσει πως δεν ήταν καθόλου η ιδέα της.
"Έπαθα πλάκα μαζί σου, πως το λενε;..." της είπε ένα βράδυ, μετά από καιρό, στις τουαλέτες ενός μαγαζιού που είχαν βγει όλοι μαζί.
Υπέκυψε.
Το ίδιο βράδυ κοιμήθηκαν μαζί.
Το ίδιο καταραμένο βράδυ άρχισε ο εφιάλτης της.
Είχε μπει άθελα της στην μέση, είχε γίνει το τρίτο πρόσωπο.
Δεν άντεχε τον χαρακτηρισμό της "αντροχωρίστρας" αλλά δεν άντεχε και να τον χάσει όπως δεν άντεχε να είναι και η υπ' αριθμόν δυο.
Πάλευαν όλα αυτά τα θηρία μέσα της και μόνος χαμένος ήταν εκείνη, η ψυχή της που μάτωνε ολοένα και περισσότερο.
Για αυτό τον πήρε τηλέφωνο, για να τα πει κάπου, να ξελαφρώσει.
Και αυτός;
Αντί σαν να φίλος να της δώσει μαι λύση την βάρυνε περισσότερο
"Πάρε όποια απόφαση θες εσύ και τήρησε την ως το τέλος" της είπε και άρχισε να της αναλύει κάθε μια παράμετρο ξεχωριστά.
Αρχικά πως στην φιλία δεν χωράνε κατινιές γιατί οι σχέσεις φεύγουν οι φιλίες όμως πρέπει να μένουν για πάντα.
Της μίλησε για τον έρωτα που αν και εφήμερος είναι τόσο δυνατός ώστε να μπορεί να τινάξει στον αέρα τα πιο ισχυρά κάστρα.
Της εξήγησε πόσο μειονεκτικό για εκείνη είναι να την θεωρούν Νο.2.
"Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά και μην ακούσεις κανέναν. Κάνε αυτό που σου πει η καρδιά σου και να είσαι έτοιμη να ζήσεις τα πάντα και να υπομείνεις τα πάντα, Ακόμα και αν πάρεις την λανθασμένη απόφαση υποστήριξε την ως το τέλος και μην σε νοιάξει ποτέ τι θα πουν οι άλλοι.
Επειδή όμως μου ζήτησες και την προσωπική μου άποψη, πολύ φοβάμαι ότι από αυτό το παιχνίδι μόνο χαμένη μπορείς να βγεις..."
Εκεί τον διέκοψε για να τον τσαντίσει
"Δίκιο έχεις βρε αγορίνα μου..."
"Κατάλαβα..." του είπε και πέταξε το αποτσίγαρο στην θάλασσα.
Τόση ώρα δεν της είχε διακόψει την αλληλουχία των σκέψεων της.
"Ακούω τα συμπεράσματα..."
"Κατάλαβα πως είσαι από τα λίγα άτομα που θέλουν να με βλέπουν ευτυχισμένη. Κανένας ποτέ δεν μου επέβαλλε να κάνω αυτό που θέλω εγώ. Ίσως μετά την οικογένειά μου να είσαι το μόνο άτομο που με αγαπά πραγματικά και με νοιάζεται..."
"Και τι κάνεις για αυτό;"
Είχε συγκινηθεί και ο ίδιος.
Άνοιξε τα μάτια του διάπλατα για να του στεγνώσει ο αέρας τα δάκρυα.
"Έτσι είμαι, κάνω ο,τι μπορώ για να στενοχωρήσω αυτούς που με αγαπούν, σαν να θέλω να τους απομακρύνω από κοντά μου..."
"Αν νομίζεις πως ο φίλος σου τα παρατάει τόσο εύκολα, είσαι γελασμένη.
Του χαμογέλασε και έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του.
Εκείνος με μια κίνηση του κεφαλιού του γύρισε και την φίλησε στα μαλλιά.
"Να 'ξερες καλή μου πόσο τον ζηλεύω..." είπε μέσα από τα δόντια του.
Ναι, ήταν ερωτευμένος μαζί της, όσο παράλογο και αν ακούγεται.
Αυτός που άκουγε υπομονετικά τα ερωτικά της τερτίπια με τον 'Αλλο, ήταν ερωτευμένος μαζί της.
Ναι είχε τσαντιστεί στο μπαρ πριν από λίγο αλλά όχι με την φράση της.
"Ακούς εκεί να με πει αγορίνα..." ξαναψιθύρισε.
Βαθιά μέσα του ήταν θλιμμένος.
Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, απρόβλεπτος...
1Τιμή, αξιοπρέπεια
2Γλοιώδεις
3Τσαντίζομαι
4φλερτ