στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Συλλαβίζω ακόμη τις λέξεις που είναι γραμμένες εκεί, αγέρωχες τόσο καιρό, ποτέ δε φοβηθήκαν τις βροχές, τις αστραπές, τη μοναξιά, ΠΟΤΕ! είναι εκεί και με περιμένουν κάθε απόγευμα που γυρνώ απ' τη δουλειά, πάντα συνεπείς!
Κι εσύ! βρίσκεσαι εκεί, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αναπολώντας "περασμένα μεγαλεία"? Ίσως. Ίσως κι όχι. ΄Εχεις όλα αυτά τα χρόνια ακούσει τόσα πολλά! Τι να πρωτοθυμηθείς!
Μα για μένα πρέπει να στο πω (δε στο ' χω πει ως τώρα! ποτέ) είσαι τόσα πολλά! Είσαι η συντροφιά μου, το στήριγμα μου το βουβό, που έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος, ιδιαίτερα τη στιγμή που νιώθει ότι πνίγεται!
Είσαι η ομορφιά! Τόσα πολλά σε ένα μόνο κορμί που κουβαλάει και την κατάρα της ακινησίας! κι όμως πόσο πολύ μου αρέσει αυτή σου η ακινησία! πόσο πολύ!
Είσαι η ακίνητη παρουσία που μου λείπει, αυτή στη οποία μπορώ να εκμυστηρευτώ τα ΠΑΝΤΑ! Ναι, τα πάντα. Ξέρω, δε μπορείς καλά καλά να το πιστέψεις! Όμως είναι αλήθεια. Το ξέρεις ότι ποτέ δε λέω ψέματα. Τουλάχιστον σε σένα ποτέ!
Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια... και είμαστε μαζί, μια δύναμη μοναδική, γιατί είμαστε ένα. Ξέρεις κάποιο απόγευμα, μου φάνηκε πως μου χαμογέλασες! Αλήθεια! Κοίταξα γύρω μου καχύποπτα μήπως κανείς είδε αυτό που είδα. Αλλά ευτυχώς! Κανείς στο δρόμο εκείνη τη στιγμή.
Μήπως τρελαίνομαι? Δεν ξέρω, μπορεί.
Έχω ταραχτεί πολύ από αυτά που έμαθα σήμερα και η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να βρω την ψυχραιμία μου. Βοήθησέ με κι εσύ λιγάκι! Αφού είσαι ακόμα εδώ, και με ακούς, και πίνεις τα δάκρυά μου! Θα μου λείψεις τόσο πολύ!!
Δεν είναι άνθρωποι, οι άνθρωποι! Δεν μπορούν να νιώσουν τους κραδασμούς των συναισθημάτων. Κι όσο πιο πολύ αναίσθητοι γίνονται, τόσο πιο πολύ εγώ, γίνομαι ευαίσθητη κι ευάλωτη σ' αυτή την αναισθησία! Πώς το εξηγείς αυτό?
Κι έρχονται μια ωραία πρωία και σου λένε. Αυτός θα φύγει από δω. Για πάντα! Έχει φθαρεί και πρέπει να πάει στο μουσείο για να συντηρηθεί και να προστατευθεί!
Ποιό μουσείο? Στη φορμόλη, το βανδαλισμό και τη μοναξιά??
Εγώ εδώ τον θέλω για να του μιλάω κάθε απόγευμα που γυρνάω απ' τη δουλειά. Για να τον βλέπω να μιλάει με τα περιστέρια, για να δακρύζω πάνω του κι αυτός να ρουφάει τα δάκρυά μου σα φθινοπωρινή βροχή! Εγώ εδώ τον θέλω, είναι η συντροφιά μου, είναι η ίδια μου η ζωή. Μη μου τη στερείτε!
ΟΥΡΛΙΑΖΩ δυνατά, σε αγκαλιάζω, δε θέλω να σ' αφήσω. Νιώθεις την αλμύρα απ' τα δάκρυά μου πάνω σου. Τη νιώθεις, το ξέρω. Σε αγκαλιάζω με όλη τη δύναμη των χεριών μου, βρίσκω κι άλλη δύναμη ακόμη πιο μεγάλη, είναι η δύναμη του μη αναστρέψιμου, του οριστικού. Κι όμως όλοι αυτοί με τραβάνε δαιμονισμένα. Δεν ξέρω πόσοι είναι, δεν ξέρω τι θέλουν, με τραβάνε να με ξεκολλήσουν από σένα! Και τα καταφέρνουν! Ακούω τις φωνές τους να λένε "μα πώς κάνει έτσι?? ένα άγαλμα είναι μόνο!!"
Είμαι πεσμένη στο πεζοδρόμιο. Δε θέλω να γυρίσω το κεφάλι. Φοβάμαι το ΚΕΝΟ.
Silena's
23/8/2010
