στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ΠΟΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΠΟΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ…
Ο ‘σημερινός’ άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος, του μέσου εισοδήματος –που δεν υπάρχει πλέον καθώς το μέσο έγινε πάτος και ο πάτος απόπατος – της μέσης ελληνικής οικογένειας, του ‘μεσαίου’ χώρου –κάτι μεταξύ… Αδώνιδος Γεωργιάδη και Ντόρας Μπακογιάννη δηλαδή – και των μεσαίων φιλοδοξιών –η υψίστη φιλοδοξία σήμερα είναι… να πάρεις σύνταξη! Όνειρο ζωής του 25χρονου!
Αυτός… αυτός που ψηφίζει κάθε τέσσερα –λέμε τώρα – χρόνια έναν από τους δυο ‘μεγάλους’ για να έχει ‘το κεφάλι του ήσυχο’ –αναρωτιέμαι πως αλλιώς, ένα άδειο κεφάλι είναι πάντα ήσυχο! – που πληρώνει φόρους, που επωμίζεται όλες τις αυξήσεις, που υφίσταται το ΔΝΤ ως ‘αναγκαίο κακό’, που πληρώνει το Δημόσιο Σχολείο του παιδιού του σαν ιδιωτικό, που πληρώνει την Δημόσια Υγεία σαν ιδιωτική, που πληρώνει τον έλληνα γιατρό σαν Αμερικάνο του Μανχάταν…
…αυτός, αυτός που με άγχος και αγωνία τα βγάζει πέρα κάθε μήνα –έστω κι αν ο μήνας συμπυκνώθηκε πλέον σε μια βδομάδα -, αυτός που περιμένει 15 μέρες τον Αύγουστο να δροσίσει τα πόδια του σε κάποια κατάμεστη παραλία πληρώνοντας 10€ για μια ξαπλώστρα και 3€ για μια γουλιά μαύρο νερό, αυτός που δεν ανέφερε ποτέ κανείς ιστορικός, που δεν θα μνημονεύσει ποτέ ο ΣΚΑΊ στην ‘επαναγέννηση’ ενός έθνους…
…πολύ απλά, γιατί η ιστορία μπορεί να έχει ‘πρωταγωνιστές’ τους ανώνυμους αλλάζει όμως από τους ‘επώνυμους’ και ωσότου κανείς γίνει από ανώνυμος επώνυμος, θα πρέπει να περιμένει μια καλύτερη, μια άλλη ευκαιρία σε μια άλλη, καλύτερη ζωή…
ΑΥΤΟΣ, Ο ΟΙΚΕΙΟΣ, Ο ΤΟΣΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ, Ο ΔΙΑΒΡΩΜΕΝΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ…
…ο άνθρωπος και ανθρωπάκος –του Β. Ράιχ -, ο άνθρωπος με τη ζωή ποντικού και ο ποντικός με τη μορφή ανθρώπου, αυτός είναι ο αληθινός, ή μάλλον…
Είναι ο μοναδικός ήρωας! Και αντι-ήρωας μαζί!
Ο μοναχικός πολεμιστής, ο πραγματικά ‘γενναίος’ –καμιά σχέση με τον θρυλικό Τζερόνιμο.
Τίποτε ένδοξο, μεγάλο και υπερβατικό δεν συμβαίνει ούτε πρόκειται ποτέ να συμβεί στη ζωή του. Όσο και να το εύχεται, όσο κι αν προσεύχεται…
Τίποτε περίεργο, αλλόκοτο, παράδοξο, έστω και ‘πιπεράτο’ δεν θα μεταμορφώσει τη ζωή του, κι έτσι, αρκείται στα σκουπίδια της τηλεόρασης, στις αποδράσεις του κινηματογράφου, στις μικροαπολαύσεις του Σαββατοκύριακου…
…για να αισθανθεί ότι έχει ψηλώσει λίγο… λιγάκι… λίγο μόνο, ίσα ίσα για να μπορεί από Δευτέρα πάλι να ξαναπάρει το πραγματικό του ανάστημα…
Τιμή και δόξα στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας…
Της διπλανής τρύπας… όπου κι αν μένει… όπως κι αν ζει, ό,τι κι αν κάνει ή νομίζει ότι κάνει…
Θα παραμένει ανώνυμος, θνητός, βροτός… θα παραμένει άγνωστος, απλοϊκός και ασήμαντος…
Καθώς τελικά, όπως κι αν το δει κανείς, το να σκίσεις το πέπλο που σε χωρίζει από την αθανασία, απαιτεί ένα απόθεμα ενέργειας, τρέλας και ευφυίας που θα πρέπει να πληρώσεις πολύ ακριβά…
Και τοις μετρητοίς…
Και ο σημερινός άνθρωπος, έχει μάθει να συναλλάσσεται με κάρτες…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ**
Θεωρώντας το επίκαιρο και εκπληκτικό κείμενο, όταν το διαβάσαμε στο προσωπικό ιστολόγιο «ΝΗΜΕΡΤΗΣ» του Αντώνη Μυκονιάτη και Επίτιμου μέλους μας, και θεωρώντας επίσης ότι θα έπρεπε να το διαβάσουν πιο πολλοί, το δημοσιεύουμε και εμείς, αν και ομολογούμε χωρίς την άδεια του συγγραφέα, που ελπίζουμε να μας συγχωρέσει. Ευχαριστούμε