Στον φεγγίτη του μυαλού μου, μπήκε αχτίνα ήλιου κρυφή, χαράζοντας .....

Σταγόνα της βροχής μοιάζει το δάκρυ

Ρυάκι μ αλμυρό νερό της λησμονιάς

Κι αν η ελπίδα ακόμα μέσα μου υπάρχει

Ψεύτικη είναι και αρχίζεις να ξεχνάς

Όταν άδειασα άλλο ένα μπουκάλι με αναμνήσεις στο πιθάρι της μελαγχολίας,
είδα δυο δυνατούς κύκλους ν’ ανοίγονται,
να συγκρούονται και να γυρίζουν πίσω αδύναμοι,
να σβήνουν στην ηρεμία της αρχής,
στην διαύγεια του τέλους,
παγιδεύοντας το βλέμμα στο βαθύ περασμένο.

Είμαστε

χορευτές από φωτιά

σ'ένα χιονισμένο σεντόνι

σαλεύουμε

αέναα απροσανατόλιστοι

ερωτικά και λάγνα

λατρεύοντας το θάνατό μας

Μια σταγόνα...ουράνιας κραυγής
Προάγγελος βροχής.

ΑΙ  ΓΕΝΕΑΙ  ΠΑΣΑΙ
Όταν άνοιξε η βαριά μπρούτζινη πόρτα,
η χωρίς πετούγιες, κλειδαριές
κι’ αυτό το παντοτινό χέρι,
με το σκληρό σιδερένιο γάντι, ως τον αγκώνα,
ν’ αρπάζει, σωριάζοντας τον καθένα,
στον σωρό των αμίλητων, των άκαμπτων σχημάτων,
με το παγωμένο πέτρινο χαμόγελο,
ειρωνικό κι’ επώδυνα σαρκαστικό,
και κάτω εκεί στο τέλος,
πριν γκρεμιστούν στα στεφάνια των βράχων,
κάτι φαίνεται πως αντίκρισαν το ωραίο
και χαμογέλασαν για να το συναντήσουν,
άγνωστο ακόμα, μα νοερά γνώριμο.

βρήκα όλες τις άγνωστες αποχρώσεις
που έψαχνα κι' αναζητούσα
σ' όλα τα βήματα,
σ' όλα τα πεζοδρόμια,
τις κλειστές αίθουσες
και τα δωμάτια,
που μύριζαν βαριά
πλήξη και μελαγχολία.

Στην γωνία του γιατί, σταμάτησα για λίγο.
Προσπάθησα να θυμηθώ πως χαμογελούν οι άνθρωποι,
ατενίζοντας την σβησμένη εστία της φωτιάς,
της καμένης αρχής πούφερνε το κρύο
και τ' άπλωνε παντού, περνώντας από μένα.

Και καθώς φεύγεις από τα ερείπια
κοιτάς πίσω σου να δεις τι άφησες,
αν άξιζε κάτι από την δικιά σου ιστορία,
αν θα το ψιθυρίζει για κάποιες στιγμές ο αέρας...