Ο Αγώνας με την φύση μας είναι άνισος και σκληρός,τι ειίναι άραγε πιο ανώδυνο τα κάγκελα στις ματωμένες σου παλάμες ή τα κάγκελα που φυτρώνουν μέσα μας.

Ο κόσμος έφερνε στροφή μια γύρα κι εκεί που πιο πριν ήταν ένας μικρός Κινέζος που κάπνιζε σε ένα σοκάκι της Σαγκάης , που πιο πριν από αυτόν ροχάλιζε κάτω από έναν ίσκιο κίτρινης τέντας ένας χοντρός Μεξικανός , εκεί στο σημείο αυτό τώρα ήμουν εγώ που πάλευα να ακούσω τι λέγανε ο πατέρας με τη μητέρα σκυφτοί πάνω στο ξύλινο τραπέζι . Οι παράλληλοι με βοηθούσαν να κοιμηθώ παλιά αλλά τελευταία αυτό το παιχνίδι που μου είχε μάθει ο θείος Τζ. δεν έπιανε καθόλου . Η παράλληλη γραμμή πάνω στην οποία κινιόμουν εγώ και τόσοι άλλοι άνθρωποι , δεν με νανούριζε , ίσα ίσα με κράταγε ξύπνιο βραδιές τις οποίες μέσα μου ευχόμουν να κοιμάμαι .

Φαντάσματα οι αναμνήσεις της παιδικής μου νιότης

Και συ έχεις φύγει –έχεις χαθεί

Ο δρόμος έχει γίνει μικρός

Εκείνη
κι εκείνος μαζί
μιλά ακόμη για τη βροχή
Βροχή μου, λέει
και γρυλίζει πιο κάτω
με τις λέξεις μαζί
να βρει τη μεγάλη
που θα αποθεώσει
το σώμα

Στα εικοσάχρονα όνειρά μας βάλαμε φτερά
να πετάξουν για πιο πράσινους κάμπους
ν,αντικρύσουν άλλες πατρίδες.
Σαν έφτασε η ώρα
Ν,αφήσουμε πίσω μας την Ιθάκη
και μια υπόσχεση για γυρισμό.

κοιμόσουν δίπλα μου

ανάσαινες αργά

η δροσιά του απογεύματος

ίσα που άγγιζε σαν χάδι

το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα

είχα στα χέρια μου τα πόδια σου

είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως

στα μάτια μου είχα

το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου

Ξέρεις εμφανίστηκες ξένη

Μέσα σε άλλο σώμα.

Κι είπα

Δεν είναι αυτή,όχι δεν είναι

Αυτή που θυμάμαι.

Θραύσματα οι λέξεις

Μιας πραγματικότητας

Λίγες μα αιχμηρές
Κόβουν στα δυο απόψε