θα πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων
μπόρεσα κάποτε
πριν πολύ καιρό
να αρχίσω την δική μου πορεία
μπορεί να μην αναγνώριζα τα βήματά μου
αλλά ήξερα πως είχα κι εγώ ένα βηματισμό
που ταίριαζε στο δικό μου χρέος
χρέος να με συναντήσω ξανά
κάποια στιγμή
μετά από μήνες, χρόνια, αιώνες
να με συναντήσω και να με δω
όπως αληθινά είμαι…
ναι, αλήθεια λέω,
θα πρέπει ευγνώμων να είμαι
ήμουν κανείς
μονάχα που δεν το’ξερα
σήμερα πάλι κανένας είμαι
μα το ξέρω
και τούτη η αλήθεια από γυαλί
έγραψε στο σώμα μου
θ ν η τ ό ς
και το αίμα ξέπλυνε
τα δάκρυά μου…
[κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις γραμμές
και αναζητάς την δική σου ατραπό
μη νομίζεις πως επειδή είσαι μόνος
είσαι καταραμένος
αλλά να ξέρεις
ότι τούτο το μονοπάτι
το άνοιξες κάποτε εσύ
το χαράζεις κάθε μέρα με τις σκέψεις σου
το περπατάς με την αγωνία, το φως
αλλά κυρίως το σκοτάδι σου
είναι δικό σου
το μόνο αληθινά δικό σου
πράγμα που είχες
και θα έχεις ποτέ...
κι έτσι
αν δεν φοβάσαι το ένδον σκότος
προχώρα...]
vii 2009