Κι' εγώ φευγάτος, κόσμο υπάρχω,
βαλίτσα σκέψης,
ένα μου δάκρυ,
τελεία γνώσης, αποδοχής,
βήμα πορείας μου τελικής.
Δίπλα του ν' άρχομαι, να υπάρχωκαι να κρατιέμαι,να με στηρίζει πριν σωριαστώ.
Και πριν να πέσω,αυτό το δάκρυ,
που κουβαλάω χρόνια ζωής μου,μοναδικό..Τ' αφήνω πέσει χάμω στην ρίζα,δεν έχω άλλο ευχαριστώ.
Νίκος Στυλιανού