Written by κριστοφ
October 24, 2015 Προβολές: 3547
0
Ημουν 5 χρονων οταν άρχιζε το Κυπριακο. Προηγουμένως, λιγο πιο πριν οταν γενιομουν, επειδη ηταν “κατ’οίκον περιορισμος”, με πηραν, οι εγγλεζοι, με το στρατιωτικο τζιπ, εμένα, την μανα μου κ τον πατερα μου, κ γεννηθηκα στο γενικό νοσοκομειο Λευκωσιας. Φυγαν μετα απο λιγο οι εγγλεζοι κ αρχισε το μπουνιηδι με τους τουρκοκυπριους. Εκτοτε, το μπουνιηδι συνεχίζεται οπως ξεκινησε: ενας αγωνας μποξ μεχρι θανατου, με σπονσορες τα διαφορα συμφεροντα, κ χορηγους της εκδήλωσης το κούφιο μυαλο μας. Υπαρχει αραγες τιποτε εκει μεσα; Ζει κανενας εκει μεσα; Ειναι κατοικημένο, ή εγκατελειμμενο αυτο το σπιτι που ονομαζεται μυαλο; Κ υπαρχει τροπος να κατοικηθεί; Ολα δείχνουν αρνητικα, περιφερομαστε ακομα μεσα σε σταυλους γουρουνιων, κ βελάζουμε· η Κιρκη που μας μετετρεψε σε γουρουνακια. Βεβαια η Κιρκη ειναι ενα φανταστικο προσωπο, ειναι το καμπουφλας της βλακείας. Ο Αινσταιν ειπε οτι: η βλακεία ειναι ανίκητη. Καμουφλάρουμε την βλακεία μας, την απυθμενη ανοησια μας, με διαφορες ομορφες λεξεις, οπως εθνικισμος, θρησκεια, χρωμα, κλπ.