δυσκολευεσαι να καταλαβεις οτι αυτος ο κοσμος ειναι ανθρωπινος

δυσκολευεσαι να καταλαβεις οτι αυτος ο κοσμος ειναι ανθρωπινος,

ακομα κ ο ζωικος κοσμος δειχνει μιαν αξιοπρεπεια,

ενω ο δικος μας εχει καταντησει ενας εμετος,

μια “νον πέϊπερ” συμφωνια μεταξυ κατεργαρεων, γκαγκστερ, κυνικων.

Κοιταζω το φεγγαρι κ το ζηλευω, τοσο ηρεμο. Ειναι ενας νεκρος πλανητης που ασκει ομως τοσο γοητεια στον ανθρωπο. Τωρα ειναι πανσεληνος κ που κ που γυριζω κ το κοιταζω. Ειναι ο πιο κοντινος μας γειτονας, ετσι θελουμε δεν θελουμε εχουμε αναπτυξει μια σχεση μαζι του. Δειχνει να αδιαφορει για μας. Ειτε υπαρχουμε ειτε δεν υπαρχουμε δεν του καιγεται καρφι. Ακομα κ οταν τον επισκεφτήκαμε σηκωσε αδιαφορα τους ωμους του.

Γιατι αραγες εχουν απομακρυθει ολοι οι βιωσιμοι πλανητες γυρω απο μας κ δεν εχουν παραμεινει παρα μονο οι νεκροι πλανητες; Ακομα κ με τις πιο αισιοδοξες προβλεψεις ο πιο κοντινος εν ζωη πλανητης απέχει απο μας καμποσα εκατομμυρια έτη φωτος. Κ μαλιστα η ζωη που διαθετουν ειναι ακομα σε πρωτόγονα σταδια. Ας υποθεσουμε οτι καποιος τολμηρος εξωγηινος πολιτισμος κανει την εμφανιση του στη γη κ αποφασιζει να προσγειωθει. Προηγουμενως εχει ζητηση αδεια απο το φιρ της γης. Πριν να προσγειωθει εχει κανει κατι ακομα: για μια βδομαδα μαζευε στοιχεια,

το πως ζουμε,

το πως αλληλοζουμε,

τι τρωμε, τι πινουμε, τι καπνιζουμε, τι ονειρα εχουμε.

Σαν προηγμένος πολιτισμος θα του κανουν εντυπωση πολλα παραδοξα πραγματα. Το πρωτο ειναι : αφου ο πλανητης ειναι τοσο ομορφος γιατι τον καταστρεφουμε;

κ το δευτερο: γιατι το πιο ανωτερο ειδος εχει αλληλοφαγωμα με τον εαυτο του;

Δεν γνωριζω την ιστορια των εξωγηινων που μας επισκεφτηκαν αλλα υποθετω θα γελασουν. Θα θυμηθουν τα δικα τους. Λιγο πολυ ολοι οι εξωγηινοι πολιτισμοι θα εχουν, υποθετω,μια παρομοια ιστορια με την δικια μας, κ φαινεται οτι η ψυχη εχει μονο ενα δρομο: την εξαθλιωση της,

απανθρωπες, απροσωπες πολεις,

που μεσα της ζουν απανθρωποι απροσωποι ανθρωποι, χλωμοι, κακομοιρηδες, εξαθλιωμενοι, στεγνοι απο μια καρδια,

που περιφερονται σαν φαντασματα, ψαχνοντας απεγνωσμενα να βρουν ενα μερος να κοιμηθουν για παντα,

κ να απελευθερωθουν απο αυτον τον ακαρδο κοσμο. Τον δικο μας.

Αφου συναντησαν τον ομπαμα, τους εργοστασιαρχες, τους καθε λογης επιτήδειους κ «εξυπνους» του κοσμου μας, αφου ανταλλαξαν αναμνηστικα δωρα,

μας αποχαιρέτησαν κ εφυγαν,

δινοντας μας την ελπιδα οτι αν καταφερουμε να βγουμε απο αυτο το λουκι που ειμαστε τωρα ολοι μας μεσα του κ τσαλαπατουμε ο ενας τον αλλο, τότε θα ανοιξουν για μας οι παραδεισοι του ουρανου.

Εμεις τοτε κουνησαμε το κεφαλι μας κ δεν τους πιστευαμε,

κ ξαναχωθηκαμε μεσα στη λασπη μας πατωντας ο ενας του αλλου το κεφαλι, για να σωθουμε απο κει μεσα,

ή επειδη μας αρεσει.

Ποιος νομιζεις οτι εισαι; Κ ποιος σου εδωσε το δικαιωμα να τσαλαπατας αυτο τον πλανητη; Κ ποιος σου εδωσε το δικαιωμα να κατεχεις το οτιδηποτε;

Το οικονομικο συστημα πρεπει να αλλαξει παραυτα. Εδω κ τωρα. Δεν ειμαι βαρουφακης που θα διαπραγμετευτει με καφρους. Οι καφροι για μενα ειναι σκουλικια, ενα τιποτα,

σαν ρουμάνα επιστάτης ενος λατομιου που ονομαζεται Ελλαδα.

Εδω κ τωρα καταργηση των παλιων οικονομικων νομων κ δημιουργια νεων, βασισμενων πανω στα μετρα του ανθρωπου. Ολοι μας εχουμε ευθυνη για αυτο που ζουμε,

ολος ο πλανητης βογκα,

οι πληγες ειναι αμέτρητες,

ο κοσμος που φτιαξαμε εχει φτασει σε αδιεξοδο.

η οικονομικη του ενδυμασια ειναι ενος παλιατσου,

ενος μεγαλου παγκοσμιοποιημενου τσιρκου, που πλεον κανεις δεν πληρωνει για να δει,

μια πορνη πολυτελείας με σύφιλη,

που ολοι θαυμαζουν για την ομορφια της αλλα κανεις πλεον δεν την πηδα. Ολοι γνωριζουν. Ολοι γνωριζουμε,

η γη μας εχει καταντησει αγνωριστη. Ειναι τοσο αποκρουστικο το θεαμα πλεον. Ενας ακομα εμετος στο σωμα της. Ο δικος μου.

σημ:

κατι μεταξυ μας Νικο.

δεν καπνιζω, αλλα πηρα ενα τσιγαρο που μου προσφερες. το αναψα κ ειδα τον καπνο του να πηγαινει ψηλα.

μπηκα στο σαιτ, το logoclub, για να καταθεσω το πιο πανω κειμενο κ ειδα την Ειρηνη του Ριτσου. μου αρεσει πολυ η ειρηνη του Ριτσου κ την βαζω κ γω συχνα κ την ακουω. Μαλιστα τωρα την ειχα κ γω κ την ακουγα. Δεν ειναι τυχαιο Νικο μου. Μεταξυ μας εχει αναπτυχθει κατι ομορφο. Ειμαι τωρα 3 χρονια στο logoclub, με εχεις μαθει κ σε εχω μαθει, νιωθει ο ενας τον αλλο κ ας μην εχουμε βρεθει ποτε. Ειναι ομορφο αυτο,

ενα καντηλάκι με λαδακι που καιει μεσα σε ενα ναο,

κ εχει μαυρίσει τα τζαμακια του ναου,

λες κ θελει να κρυψει το φως του ηλιου κ να ειναι αυτο αρχηγος στην κυριαρχια του σκοταδιου. Κ που κ που κατι παιδακια ερχονται κοντα στο τζαμι του ναου κ θελουν να κοιταξουν μεσα, κ τοτε αυτο θελει να αναψει παραπανω να το δουν. Κ το βλεπουν,

κ αυτο ειναι περηφανο που το ειδαν, κ φωτισε κ τις εικονες των αγιων.

Κ του αρεσουν αυτα τα καμωματα· οτι ειναι καποιος. Μα γνωριζει οτι ενα πολυ πιο μεγαλο καντηλι ειναι εκει εξω κ φωτιζει τον κοσμο ασταματητα. Καμια φορα το βλεπει κ το θαυμαζει κ θελει να του μοιάσει. Κ οταν ξανακανει ενα γυρω με την ματιά του μεσα στο ναο, βλεπει παντου καντηλια,

που τρεμοσβηνουν, ακριβως τα ιδια με αυτο, κ στελνουν το αμυδρο τους φως μες στον ναο, μεσα στο ναο που ονομαζεται Ζωη, Γη, Κοσμος.

Εκει εξω, ο ηλιος, συνεχιζει να στελνει ακουραστα τις ακτινες του εδω κ κει.

ΝΙκο μου να εχεις μια ομορφη μερα, κ ενα ακομα πιο ομορφο μηνα, με εκτιμηση κριστοφ