στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
γεννηθηκες για να πεθανεις,
ειμαστε προσωρινοι εδω περα, ενοικιαστες ενος χώρου που ονομαζεται γη, συμπαν, υπαρξη. Το μονο που εχουμε στα χερια μας ειναι μια μικρη στιγμουλα ενος δευτερολεπτου, σαν ενα ρολοι του τοιχου που κανει ρυθμικα τικ-τακ,
που ανα πασα στιγμη μπορει για διαφορους λογους να σταματησει. Η ζωη ειναι ανασφαλης κ ειναι το μοναδικο σιγουρο αυτη η ανασφαλεια. Ετσι καθε μερα κ καθε λεπτο κ καθε δευτερολεπτο ειναι κατι που θα πρεπει να το ζουμε σαν κατι το τελευταιο, σαν το τελευταιο δευτερολεπτο της ζωης μας. Μελλον κ παρελθον δεν υπαρχουν, υπαρχει μονο αυτη η στιγμη του Τωρα.
Ολοι οι σοφοι εχουν μιλησει για αυτο, κ ολοι εχουν μιλησει για την αυταπατη της ζωης, κ για ολες αυτες τις αυταπατες που ολοι μας κυνηγαμε. Ειναι κατι σαν το φαινομενο της αντανακλασης στην ερημο. Διψας κ βλεπεις εκει μακρια στην ερημο οτι κατι λαμπιρίζει, κ οταν πας κοντα της δεν βρίσκεις τιποτα, κ η αντανακλαση εχει μετατοπιστει παρακει. Αυτο το παρακει , αυτη η αποσταση μεταξυ εσενα κ της αντανακλασης ,ειναι παντα η ιδια. Η ζωη κανει συνεχως κυκλους, ολες μας οι επιθυμιες ειναι κυκλοι, ξανα κ ξανα ο ιδιος μηχανισμος-επιθυμια, παθος για εκπληρωση επιθυμιας, κ ξανα επιθυμια,παθος για εκπληρωση της. Αυτος ειναι ο κυκλος του μυαλου μας. Το μυαλο μας ειναι ενας μηχανισμος επιθυμιων. Ολες οι επιθυμιες για να εκπληρωθουν θελουν ενα σχεδιο, μια πολιτικη, κ ολες οι πολιτικες ειναι επιθετικες γιατι θελεις να κατακτησεις κατι που δεν εχεις. Κ εχουμε ολοι απηυδήσει απο την πολιτικη. Η πολιτικη που βλεπουμε ολοι γυρω μας, ειναι μια εξτριμ κατασταση επιθυμιας, ολοι θελουν να κατακτησουν την εξουσια κ να κανουν τον κοσμο οπως αυτοι νομιζουν καλύτερα, κ αν τους ακουσεις ολους, ειναι σαν να κατεχουν καποιο μυστικο , καποια αληθεια που εμεις δεν κατεχουμε. Κ οι ιδιοι ειναι το ιδιο τυφλοι σαν εμας. Ολες οι επιθυμιες ειναι αυταπατες. Ολες. Ομως ειναι κατι που συμβαινει σε ολους, κ ολοι μας εχουμε πεσει στην παγιδα της. Επιθυμια ειναι κ ο μοναδικος τροπος για να βγουμε εξω απο την επιθυμια, η ιδια ειναι η μοναδικη διεξοδος απο τον φαυλο κυκλο των επιθυμιων. Το κυνηγι των επιθυμιων- αν ολα πανε καλα- θα σε φερει σε μια κατασταση μη επιθυμιων, σε μια κατασταση που θα ευχαριστησεις το συμπαν, την υπαρξη οτι: ολα οσα σου εχει δωσει ειναι τοσο υπεραρκετα που αν ηθελες να της τα ξεπληρωσεις ειναι τοσα πολλα που δεν υπαρχει κανενας τροπος να της τα ξεκπληρωσεις . κ το μονο που μενει , ειναι να καθησεις σιωπηλος, με κλειστα ματια κ να την κλεισεις μεσα σου.
Η ζωη μοιαζει σαν παγιδα. Μοιαζει με αυτες τις παγιδες που στήνουν για λιονταρια. Βγαζουν ενα λακκο, κλεινουν τον λακκο με καλαμια, κ πανω βαζουν ενα κομμάτι κρεας για να προσελκύσουν το ζωο. Οταν παει κ το φαει τοτε πεφτει μεσα, κ πιθανον να μην εχει ακουμπησει αυτο το κρεας, ολα γινονται τοσο γρηγορα. Μετα η συνεχεια ειναι γνωστη. Παίρνουν το ζωντανο κ το πανε σε εναν ζωολογικο κηπο, σε ενα τσιρκο κ το δειχνουν στους θεατες, κ οι θεατες χειροκροτουν για τα κατορθωματα που κανει- ολα αυτα τα ανοητα, που του μαθαινουν οι ανθρωποι, να περνά μεσα απο φωτιες κ να πηδα απο καρεκλα σε καρεκλα. Πεφτουμε ολοι στην παγιδα του λιονταριου. Ειμαστε κ οι ιδιοι λιονταραια, ομως εχουμε μπει σε κλουβια μονοι μας. Το μυαλο μας ειναι το κλουβι μας. Μπηκαμε μονοι μας εκει μεσα κ μονοι μας θα βγουμε. Ομως, γυρω μας, πολυ λιγοι θελουν να απελευθερωθουν, κ ετσι ο κανόνας ειναι: «γεννιέμαι λιονταρι, μπαινω σε κλουβι, κ πεθαινω αιχμαλωτος μου.» Ολο αυτο το αγχος , η ενταση, η αγωνια ειναι αποδειξη οτι ειμαστε ολοι αυτοαιχμαλωτοι. Ειναι μια νεα λεξη: αυτοαιχμαλωτοι. Κανεις δεν μπορει να σε σωσει, μονο εσυ. Ακομα κ αν ο Αναστασιαδης, η ο Αβερωφ( πολιτικα προσωπα της Κυπρου) βρουν τον εαυτο τους κ γινουν μυστες, ακομα κ ετσι δεν μπορουν να σε βοηθησουν. Το φιδι, ο κερβερος, που προσεχει την σπηλια σου, το τρεφεις εσυ κ συ πρεπει να το σκοτωσεις. Εσυ το εβαλες εκει κ συ το τρεφεις. Κ αν τελικα κατορθωσεις κ το σκοτωσεις θα δεις οτι ηταν μια οπτασια. Δεν υπηρξε ποτε. Νομιζω κ ο Καβαφης καπου το χρησιμοποιεί στην Ιθακη του, με τους Λαιστρυγόνες κ κυκλωπες. Ειναι ολα δημιουργηματα της φαντασιας μας. Αγχος, ενταση κ αγωνια ειναι τα εργαλεια μας, οι μοχλοι για να μας ταρακουνησουν για να παμε παραπερα. Κ προς θεου, μην παρεις αποκοιμιστικά φαρμακα. Μεινε μαζι τους, δες τα, ειναι δικα σου, μεινε μαζι τους κ παρακολουθησε τα, σαν ενα αυστηρος κ αψεγαδιαστος κριτης, κ τοτε αυτα θα εξαφανιστουν απο μονα τους. Ητανε κ αυτα δικα σου δημιουργηματα.
Στο παιχνιδι της ζωης ολα ειναι αναγκαια. Ολα. Μην πεταξεις τιποτε, κ ειδικά με οτι σου φερνει πόνο. Μεινε μαζι του, εσυ κ ο πονος σου, κ θα δεις οτι θα σε παρει στην αγκαλια του σαν μια ομορφη αγαπημενη. Κ το πρωι, οταν ακομα ο ηλιος δεν εχει βγει, θα εχει φυγει. Δεν συνηθιζω να σου χαιδευω τα αυτια, αλλα αυτη τη φορα θα το κανω γιατι δεν ειναι κατι της φαντασιας μου, αλλα εχει συμβει. Φευγοντας ,η ενταση κ ο πονος, θα σου εχει αφησει ενα μηνυμα: Περασα ομορφα μαζι σου, ησουν ωραιος εραστης. Μην με αναζητησεις. Βρηκα το βασιλόπουλο μου κ τωρα ελευθερωθηκα κ γω, κ εγινα ενα ομορφο αστρο στον ουρανο. Δεν με χρειαζεσαι πλεον, δεν σε χρειαζομαι πλεον, ας ειναι η ζωη σου γεματη ομορφια. Σε φιλω: η Ενταση, η Αγωνια, ο Πονος.
Ηταν Σεπτεμβρης κ τα τζιτζικια ειχαν φυγει εδω κ καιρο, μα ανοιγοντας το παραθυρο ακουσες ενα τζιτζικι που τραγουδουσε. Τα τζιτζικια τραγουδουν για να βρουν το συντροφο τους, να ζευγαρωσουν κ μετα να φυγουν. Αυτο φαινεται δεν ειχε βρει την συντροφο του κ συνεχιζε το ερωτικο του τραγουδι. Ειναι μεσα στο DNA τους φαινεται αυτη η διαιώνιση της ζωης, κ αυτο επεμενε να της φωναζει κ να τραγουδα, κ ο καιρος αρχιζε να κρυωνει, κ αυτο τραγουδουσε, συνεχιζε να τραγουδα.
Πηγες στην κουζινα κ εβαλες το μπρικι του καφε για ενα καφε. Ειχες κοψει κ τον καφε κ το τσιγαρο εδω κ καιρο. Εφτιαξες τον καφε, μυριζε ομορφα, κ χωρις να το θελεις αναψες κ ενα τσιγαρο. Το τζιτζικι συνεχιζε να επιμενει να τραγουδα.
Φιλε Γαστων, ευχομαι στη ζωη σου οτι πιο ομορφο. με εκτιμηση κριστοφ