1974-2015. Κυπρος ακομα υπο κατοχη. Ακομα διαιρεμενη

θα νομιζε κανεις οτι αυτο που συνεβηκε στην Κυπρο πριν 41 χρονια θα ητο κατι το ξεχωριστο. Να ας πουμε καποιοι κακοι εισεβαλαν σε μια νησο, κ κατεκτησαν εδαφη της. Στο αναμεταξυ διαστημα λεληλατησαν περιουσιες,

βιασαν,

σκοτωσαν,

αιχμαλωτισαν,

σκορπισαν πονο.

ψαχνω στην ιστορια του ανθρωπινου ειδους κ βρισκω την λεξη: πολεμος.

Λεξικο της Νεοελληνικης Γλωσσας,

λημμα, πολεμος:

«1. ενοπλη συρραξη αναμεσα σε κρατη: Α’ παγκοσμιος πολεμος. 2. μαχη. 3. η διάρκεια εμπολεμης κατασταση: Πελοπονησιακος πολεμος. 4. ανταγωνισμος: οι δυο αυτες επιχειρησεις εχουν πολεμο. 5. ισχυρος, εντονος αγωνας εναντιον καποιου: πολεμος κατα της χολερας.»

Αυτο γραφει το λεξικο λιαν επιεικως . Ο πολεμος ειναι μια αρρωστια του ανθρωπου,

τρελαίνεται το μυαλο του κ σκοτωνει,

σαν να κ μεσα μας εχουμε ενα κακο μαγο που καιροφυλακτει κ περιμενει την στιγμη για να σηκωσει κεφαλι. Τα στρουμφακια κ ο δρακουμελ.

Το κυπριακο αργα ή γρηγορα θα λυθει, κ θα παμε

στα σπιτια μας κ θα ζησουμε μαζι,

κ που ουτε θα θυμομαστε τι εγινε. Γιατι η μνημη κρατα παντα τα καλα κ διωχνει τα κακα.

Δεν μπορεις να διωξεις τα κακα, ειναι παντα εκει, στο υπόγειο σου,

στο υποσυνείδητο σου,

μεσα στα πιο σκοτεινα σημεια του μυαλου μας. Ειναι εκει, σαν απόδειξη, σαν τεκμηριο. Ειναι σαν μια δικη. Στο δικαστηριο ο ενας δικηγορος ,της υπερασπισης,προσπαθει να νικησει τον αλλο δικηγορο, της κατηγοριας , κ αν εχεις καλο δικηγορο μπορει να σωθεις,

ασχετα με το αν εισαι αθωος η οχι. Ειδικα στην εποχη μας ολοι οι εγκληματιες κατεχουν θεσεις διοικητικές, θεσεις τραπεζών, θεσεις προεδρων, θεσεις νομισματικων ταμειων, θεσεις αμύθητου πλουτου.

ομως ο Θεος δεν ειναι καποιος κριτήςπου τα παίρνει κ κανει την πάπια,

ο θεος για αυτο ειναι θεος, ειναι άμεμπτος, δικαιος, ειλικρινης, λεει τα συκα συκα κ την σκαφη σκαφη. Το μπάκραουντ του ειναι πεντακαθαρο,

κ οταν παρουσιαστεις μπροστα του, θα σου ζητησει να ξεδιπλωσεις ολη την ζωη σου μπροστα του, κ συ σιγουρα, θα προσπαθησεις να βγαλεις την βιογραφια σου-το τελευταιο βιβλιο σου που εκανε παταγο κ ξετιναξε ολα τα ταμεια κατω στην γη,

ομως ξεχνας οτι εισαι στους ουρανους,

κ οι ουρανοι δεν σηκωνουν καμια πουστιά.

ετσι θα αναγκαστεις να ξεδιπλωσεις ολη την ζωη που περασες- καλη κ κακη, κρυφη κ φανερη-

κ τοτε, Αυτος , θα σε ακουμπησει στον ωμο, κ συ τρεμοντας θα εκλιπαρήσεις, για τελευταια φορα, για καποια γωνια του παραδεισου.

Αυτος ηρεμος θα σου πει οτι εδω περα δεν παιζουμε σπιτακια, δεν υπαρχει ουτε παραδεισος ουτε κολαση,

κ θα δειτε μαζι την πραγματικη ταινια της ζωης σου-οπως δεν την εχεις δει ουτε εσυ ο ιδιος-

θα φρικάρεις, δεν θα πιστευεις στον εαυτο σου, οτι Εσυ επαιξες σε ενα τοσο αθλιο εργο.

Τοτε, για πρωτη φορα θα καταλαβεις οτι:

ο παραδεισος κ η κολαση δεν ειναι κατι εξω απο εσενα . Εισαι εσυ. Ο τροπος που εζησες.

πολεμος

κ ειρηνη,

ο πρωτος δειχνει τοσο αποκρουστικος- δεν ξερω ομως γιατι τον κανουμε-

η δευτερη. Τη ομορφη λεξη: Ειρηνη! ειναι θηλυκιά, κ ο πολεμος αρσενικος,

κ ετσι πρεπει να ειναι.

Κυπρος, ενα νησι που τυραννισμένο, ενα κομματι γη, σαν βωμος, που εξεχει πανω απο την θαλασσα.

δεν θα αναζητησω τους υπευθυνους αυτη της σφαγης που εγινε στο νησι. Απο οτι γνωριζω πανω στην γη ζουν ανθρωποι που μοιραζονται ενα τοπο που λεγεται Γη. Η Γη ειναι το σπιτι ολων μας, ομως πολλες φορες μας πιανει η τρελα κ σκοτωνομαστε. Αφορμες υπαρχουν πολλες,

απο πολιτικές, μεχρι χρωματος δερματος, κ χρωματος ψυχης. Να για παραδειγμα, τωρα στο κοσμο υπαρχει μια παγκοσμια κριση, κ ο ανθρωπος βρισκεται ενωπιον

ξεπεσμου ,

ομως δεν ειναι σωστο να πιασω το οπλο κ να αρχισω να σκοτωνω τους βλακες που κυβερνουν τον σημερινο κοσμο, γιατι πισω απο αυτους βρισκομαι κρυμμένος Εγω.

η Κυπρος μας αργα η γρηγορα θα βρει τον δρομο της,

κ η Γη μας το ιδιο, θα ηρεμησει. Ο ανθρωπος θα γινει πιο σοφος, πιο ψαγμένος, κ ολοι αυτοι που βλέπεις τωρα κ καμώνονται οτι γνωριζουν·

Αξιον Εστι. Οδυσσεα Ελυτη, συναυλια Μικη Θεοδωρακη, 1977, Αθηνα, απαγγελει ο Μανος Κατρακης:

«Χρονους πολλους μετα την αμαρτια, που την ειπανε αρετη μεσα στις εκκλησίες κ την ευλογισαν, λειψανα παλιων αστρων κ γωνιες αραχνιασμενες του ουρανου σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρωπου. Κ των αρχαιων κυβερνητών τα εργα, πληρωνοντας η Χτισης, θα φριξει. Ταραχη θα πεσει στον Αδη κ το σανίδωμα θα υποχωρησει απο την πιεση την μεγαλη του ηλιου, που πρωτα θα κρατησει τις ακτιδες του, σημαδι οτι καιρος να λαβουνε τα ονειρα εκδικηση. κ μετα θα γυρισει να πει:

-Εξοριστε ποιητη στον αιωνα σου λεγε, τι βλεπεις;

-Βλεπω τα εθνη αλλοτες αλαζονικα,

βλεπω τα πελεκια στον αερα σχιζοντας προτομές αυτοκρατορων κ στρατηγων,

βλεπω τους εμπορους να εισπρατουν σκύβοντας το κερδος των δικων τους πτωματων,

βλεπω την αληλουχια των κρυφων νοηματων.

Λειψανα παλιων αστρων κ γωνιες αραχνιασμενες του ουρανου σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννησει ο νους του ανθρωπου,

αλλα πριν ιδου: θα περασουν γενεες το αλετρι τους πανω στην στερφα γης, κ κρυφα θα μετρησουν την ανθρωπινη πραμάτεια τους οι κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολεμους, οπου θα χορτασθουν ο χωροφυλακας κ ο στρατοδικης, αφηνοντας το χρυσαφι στους αφανείς να εισπραξουν αυτοι τον μισθο της ύβρης κ του μαρτυριου,

κ μεγαλα πλοια θα ανεβασουν σημαιες,

εμβατηρια θα παρουν τους δρομους,

οι εξωστες να ρανουν με ανθη τον νικητη, που θα ζει στην οσμη των πτωματων. Κ του λακκου σιμα του το στομα , το σκοταδι θα ανοιγει στα μετρα του κραζοντας:

-Εξοριστε ποιητη, στον αιωνα σου λεγε, τι βλεπεις;

-Βλεπω τους στρατοδικες να καινε σαν κερια στο μεγαλο τραπεζι της αναστασεως, βλεπω τους χωροφυλάκους να προσφερουν το αιμα τους θυσια στην καθαροτητα των ουρανων,

βλεπω την διαρκη επανασταση φυτων κ λουλουδιων.

κ των αρχαιων κυβερνητων πληρώνοντας η Χτισης θα φριξει, ταραχη θα πεσει στον Αδη, κ το σανιδωμα θα υποχωρησει απο την πιεση την μεγαλη του ηλιου. Αλλα πριν ιδου: θα στεναξουν οι νεοι, κ το αιμα τους αναίτια θα γερασει. κ θα ελθουνε χρονια χλωμα κ αδυναμα μεσα στη γαζα , κ θαχει ο καθενας τα λιγα γραμμάρια της ευτυχιας, κ θα ειναι τα πραγματα μεσα του κιόλας ωραια ερειπια. Τοτε μη εχοντας αλλη εξορια, που να θρηνήσει ο ποιητης, την υγεια της καταιγίδας απο τα ανοικτα στηθη του αδειάζοντας, θα γυρισει να σταθει στα ωραια μεσα ερειπια , κ τον πρωτο λογο του, ο στερνος των ανθρωπων θα πει :

να ψηλωσουν τα χορτα, η γυναικα στο πλαι του, σαν αχτιδα του ηλιου να βγει. κ παλι θα λατρεψει την γυναικα κ θα την πλαγιασει πανω στα χορτα καθως του εταχθει. κ θα λαβουνε τα ονειρα εκδικηση, κ θα σπείρουνε γενεες στους αιωνες των αιωνων.»

Κυπρος 1974- 2015, κ σε λιγο θα δωσουμε τα χερια, κ θα τραβηξουμε κατα κει, ολοι μαζι,

κ το κατα κει δεν ειναι καμια χώρα γνωστη, ουτε κατι το προμελετημένο. Κατα κει ειναι το ομορφο αγνωστο,

οπως καθε μερα που βγαινει ο ηλιος, ανοιγεις το παραθυρο κ μπαινει το φως. Τρως πρωινο, φορας τα ρουχα σου, βαζεις κολωνια, παίρνεις τον χαροφυλακα σου, - που σιγουρα εχεις εκει μεσα αμέτρητα ονειρα-

με καμποσα κενά αναμεταξυ τους, σαν διαλείμματα για καφε, για τσιγαρο, για ξεκουραση,

να δεις λιγο καποιο φιλο που ειχες μερες να τον δεις κ πεθυμησες, μια ματια στην απεναντι ομορφη γυναικα που περνά κ σου κανει εντυπωση, να τσακωθεις με εναν αλλο οδηγο για μια θεση παρκινγκ, να κανεις μια ιπποτική κινηση σε μια ηλικιωμενη γυναικα σε καποια διαβαση πεζων, να κοιταξεις την γατα που στεκεται εξω στο περβαζι του μπαλκονιου,

ετσι που στο τελος να γραψεις μια ιστορια δικη σου, με ολα αυτα τα απροοπτα σεναρια που ουτε καν ειχες φανταστει- σου τα εφερε η ιδια η ζωη μπροστα σου, πιθανον σαν δικαιολογιες για να χασεις την ανθρωπια σου-, αλλα που στιγμη δεν σου περασε να την απαρνηθεις. γιατι ξερεις οτι χωρις αυτη η ζωη δεν αξιζει.

Κυπρος 1974-2015,

σαν διαλειμμα, ισως καποιου σπουδαιου εργου.

νε εχετε ολοι μια ομορφη βδομαδα, με εκτιμηση κριστοφ