στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ημουν 5 χρονων οταν άρχιζε το Κυπριακο. Προηγουμένως, λιγο πιο πριν οταν γενιομουν, επειδη ηταν “κατ’οίκον περιορισμος”, με πηραν, οι εγγλεζοι, με το στρατιωτικο τζιπ, εμένα, την μανα μου κ τον πατερα μου, κ γεννηθηκα στο γενικό νοσοκομειο Λευκωσιας. Φυγαν μετα απο λιγο οι εγγλεζοι κ αρχισε το μπουνιηδι με τους τουρκοκυπριους. Εκτοτε, το μπουνιηδι συνεχίζεται οπως ξεκινησε: ενας αγωνας μποξ μεχρι θανατου, με σπονσορες τα διαφορα συμφεροντα, κ χορηγους της εκδήλωσης το κούφιο μυαλο μας. Υπαρχει αραγες τιποτε εκει μεσα; Ζει κανενας εκει μεσα; Ειναι κατοικημένο, ή εγκατελειμμενο αυτο το σπιτι που ονομαζεται μυαλο; Κ υπαρχει τροπος να κατοικηθεί; Ολα δείχνουν αρνητικα, περιφερομαστε ακομα μεσα σε σταυλους γουρουνιων, κ βελάζουμε· η Κιρκη που μας μετετρεψε σε γουρουνακια. Βεβαια η Κιρκη ειναι ενα φανταστικο προσωπο, ειναι το καμπουφλας της βλακείας. Ο Αινσταιν ειπε οτι: η βλακεία ειναι ανίκητη. Καμουφλάρουμε την βλακεία μας, την απυθμενη ανοησια μας, με διαφορες ομορφες λεξεις, οπως εθνικισμος, θρησκεια, χρωμα, κλπ.
Κοντευω, φτανω στο τελος μου. Ο χρονος που μου απομενει ειναι λιγος, κ το μαθημα που εχω μαθει σε ολη την διαρκεια της ζωης μου ειναι οτι κανενας δεν μπορει να σε σωσει, οτι η τυχη του καθε ανθρωπου βρισκεται στα δικα του χερια κ μονο. Ολα αυτα τα πολιτικα συστηματα ειναι ολα παιχνιδακια συμφεροντων. Μπορει να μην το γνωριζει αυτο ο ανθρωπος ομως πισω απο ομορφες ταπελες κρυβεται το μυστηριο που ονομαζεται Ζωη. Οι ταμπελες κρυβουν, σκεπαζουν, το μυστηριο της Ζωης.
Σιγουρα θα ελθουν μερες-οταν θα εχουμε φυγει εμεις οι παλιοι-που το κυπριακο θα λυθεί, κ το συριακο, κ το παλαιστινικο, κ το λιβανικο, κ το ευρωπαικο, κ το αμερικανικο, κ το αφρικανικο, κ το ασιατικο προβλημα θα λυθει. Ετσι ειναι, καθε γενιά κουβαλα την δικη της πικρα που με αυτην λουζει τον εαυτο της, κ φτιαχνει την κοινωνια που της αξίζει. Οτι βλεπεις τωρα γυρω σου ειναι η κοινωνια που μας αξιζει, αυτοι ειμαστε, αυτα παραγουμεν. Οτι βλεπεις ειναι η αντανακλαση της ψυχης μας. Ειμαστε πικροχολοι, το μελλον του ανθρωπου θα βγει απο το σημερινο παρον του. Η ακρη του τουνελ δεν φανηκε ακομα στον οριζοντα, κ το τρενο που μας κουβαλα ολους μας κανει τα τελευταια του μέτρα, τρίζοντας πανω στις σιδερενιες του ραγες,κ μετα σταματα,
θα πρεπει να κατεβουμε ολοι απο το παλιο σαπιο τρενο κ να κινηθουμε προς την εξοδο με τα ποδια. Αλλοι απο μας, απο νοσταλγια, θα πανε προς τα πισω, κ αλλοι προς τα μπρος. Μεση οδος δεν υπαρχει.
Δεν ξερω ποσο θα παρει αυτο, κανεις δεν γνωριζει, ομως ο καινουριος κοσμος δεν θα εχει καμια σχεση με τον παλιο μαζοχιστικο κοσμο της βιας, της μιζεριας, κ της απανθρωπιας.
Αν θα προκειται να επιβιώσει αυτο το ειδος που ονομαζεται ανθρωπος πρεπει να βαλει στην ατζεντα του την λεξη Ανθρωπος, που πολυ μας έλειψε τοσες χιλιαδες χρονια. Ειναι καιρος να σκεφτιουμε ολοι μας σαν ανθρωποι κ οχι σαν ρομποτ. Εχουμε πετσί, δερμα, καρδια, δεν ειμαστε σιδερενιοι, ειμαστε ανθρωπινοι,
κ ο κοσμος που ζουμε τωρα ειναι σιδερενιος, απανθρωπος. Ας το δοκιμασουμε εστω κ μια φορα στην ζωη μας, κ ας δουμε κ αυτου τα αποτελεσματα του, ας του δωσουμε μια ευκαιρια. Εκτος αν δεν εχουμε μπουχτίσει με αυτο που βλεπουμε γυρω μας. Ας δωσουμε μια ευκαιρια στην αγαπη. Το προβλημα με την αγαπη ειναι οτι δεν μπαινει σε καλουπια, δεν μπορει κανενας να την διαφεντεύει . Αυτο ειναι το μεγαλο της προβλημα,
κ ισως υποψιαζεσαι γιατι δεν μπορει να ευδοκιμησει στους τοπους μας η αγαπη. Ο σημερινος κοσμοςε χρειαζεται αρχηγους κ ξερολες για να ευδοκιμεί,
κ ο αυριανος θα εχει απεριοριστη εμπιστοσύνη σε ενα κ μοναδικο θεο. Την αγαπη. Ας ειναι καθε σου βημα βγαλμένο απο μεσα σου, απο την καρδια σου.
Δεν σου υποσχομαι παραδεισους κ κολασεις . Κ ο μεν κ ο δε δεν υπαρχουν. Η Ζωη ειναι ενα φαινομενο τοσο τεραστιο κ τοσο μεγαλειώδες που οτι κ να πεις για αυτο ειναι λιγο. Ειναι, τοσο απεραντο, τοσο αινιγματικο, τοσο παραξενο, τοσο παραδοξο, τοσο εκστατικο, τοσο ερωτικο,
ειμαστε φαινομενα της ζωης μεσα στην ζωη.
Οι καμπυλες της εξείχαν απο την ξανθια αμμο σαν αμμολοφοι. Ο ηλιος της εκαιγε το σωμα. Καθόταν εκει στον ηλιο για καμποση ωρα, ο ιδρωτας ετρεχε απο το γυμνο της σωμα. Τιναξε την αμμο απαλα απο το κορμι της, κ λικνίζοντας το σωμα της μπηκε στη θαλασσα. Πανω στην αμμο ηταν τα βηματα της, σαν βηματα καποιου οντος που συνεχως αφηνει τα υποτυπώματα του πανω στη γη,
κ συνεχως αυτα εξαφανιζονται.
Βγηκε απο την θαλασσα κ επεσε στην αγκαλια μου, σαν ενα μυστικο , σαν ενα αρωμα απο καποιο λουλουδι.
Ας ειναι ο δρομος ολων μας γεματος απο αγαπη.
