Καλώς ήρθατε
στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.
Reviews written by powerlesspower
| 304 results - showing 211 - 225 | « Previous 1 ... 12 13 14 15 16 17 18 ... 21 Επόμενο » | Αποτελέσματα ανα σελίδα: |
Ποίηση
Κοπτήρες
|
Δεν γνωρίζω αν το σκεφτόσουν σαν ένα εσωτερικό διάλογο ή σαν ένα με δύο οντότητες, αυτό αφορά εσένα. Αυτό που αφορά εμένα είναι ότι θαύμασα το «διάλογο» αυτό και ότι με έβαλε σε προσωπικές σκέψεις γύρω από πολλά ζητήματα της ζωής μου. Ο δυναμισμός στο λόγο σου είναι θαυμάσιος καθώς και το πώς κρατάς τον αναγνώστη, ακόμη και τώρα που επιχειρείς και προσφέρεις κάτι διαφορετικό. Μου άρεσαν πολλά σημεία σου για να τα απαριθμήσω ή καλλίτερα μου άρεσε το σύνολο με τις εικόνες που χαρασσόταν στο μυαλό σε κάθε ανάγνωση, σε κάθε χαραματιά στο «χαρτί». Πολύ όμορφο! *************************************************************************** φίλη Σοφία σ'ευχαριστώ... για ένα τόσο 'στριφνό' κείμενο η υποδοχή ήταν ενθουσιώδης... Sailor |
Επιστημονική Φαντασία
|
Ναι, πρώτα σκοτώνεις την ψυχή σου, αλλά όχι μόνο στον πόλεμο- αυτών με τα όπλα, τα αίματα και τις ανθρώπινες απώλειες-, αλλά και στον άλλον αυτόν της πραγματικότητας, στην επιβίωση μέσα στην κοινωνία. Ίσως, μάλιστα, ό δεύτερος είναι χειρότερος γιατί δεν υπάρχουν μάχες, δεν υπάρχουν ακριβώς εχθροί, είσαι εσύ και τα όνειρα που κυνηγάς αλλά ουσιαστικά τρέχεις μακριά από αυτά. Μπαίνουμε από μικροί να χαράσσουμε την Ψυχή μας, σκοτώνοντας την λίγο λίγο, εγκαταλείποντας βιαίως την παιδικότητα και παίρνοντας αποφάσεις για το μέλλον παρασυρόμενη από το ρου της κοινωνίας πχ τι κάνουμε μετά το Λύκειο, που πλέον έχουμε μεγαλώσει για την κοινωνία και πρέπει να μπούμε στην παραγωγή;. Ναι, πρώτα σκοτώνεις την ψυχή σου, όταν κλείνεις τα μάτια σου στα όνειρα και προσπαθείς να τα ταιριάξεις όλα, αλλά ξεχνάν αυτά που αγαπάς. Γινόμαστε φαντάσματα αυτού που ήμασταν, αυτού που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Φαντάσματα που φέρονται άσκοπα ονειρεύοντας μια αλλαγή, που δεν έρχεται ποτέ, αντιθέτως απομακρύνεται, αλλά εμείς εκεί να χτυπούμε τα τείχη. «Ίσως αυτή τους η κίνηση να τους έδινε μια αίσθηση τάξης και λογικής στο χάος και την παράνοια που ζούσαμε», υπάρχει τελικά αυτή η αίσθηση;;; Ένα ακόμη μπράβο για το νέο κείμενο στο φάκελο των δημιουργιών σου Ηλία. |
Ποίηση
Ανάγλυφα πατήματα
|
Λέξεις που μου πρόσφεραν εικόνες... Τόσες πολές που δεν μπορώ να τις αποτυπώσω παρά να σου πει η Ψυχή μου ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το μπράβο είναι μια πολύ μικρή λέξη για να αποτυπώσει την αξία του ποιήματος που μόλις διάβασα. Απλά περιμένω μια ακόμη δημιουργία. "Μα η καρδιά να επιμένει πάντα να περάσει μέσα από τη θολούρα της φοβισμένης σκέψης, για να βγει στον ποτισμένο δρόμο της λαχτάρας…", θα με αφίσεις σε παρακαλώ να το αφιερώσω στο κομμάτι της καρδιάς μου που δεν έχω δει εδώ και 1 & 1/2 χρόνο περίπου... ********************************************************************************* Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία. Ευχαρίστως με όλη μου την καρδιά αυτό που ζητάς. Να' σαι καλά. Nikos Stylianoy |
Επιστημονική Φαντασία
27η μέρα
| Λατρεύω αυτό του είδους λογοτεχνία και οφείλω να ομολογήσω ότι δίνω ευκαιρίες για μια νέα ανάγνωση, μια νέα ιδέα σε αυτήν , αλλά διατηρώ μια καχυποψία. Τα γραπτά σου όμως με κάνουν να παραδίνομαι. Η φλόγα των λέξεων σου ταιριάζει υπέροχα στην επιστημονική φαντασία όσο και στα άλλα που γράφεις. Εγώ περιμένω κάτι συνέχειες που μας έχεις τάξει, στις οποίες μας μαγνήτισες και τώρα σκεφτόμαστε πως θα τα συνέχιζες. Μπράβο σου Ηλία, ένα ταλέντο που συνεχώς κατακτά και νέο επίπεδο ( όπως λέει και ένας πιο ειδικός). Αξίζεις και οδεύεις προς την κορυφή. Συνέχισε έτσι. |
Διήγημα
|
Πολύ έξυπνη ιδέα. Έχω συναντήσει – στα βιβλία που έχω διαβάσει- να ζωντανεύουν τον χαρακτήρα βιβλίου αλά ο συγγραφέας να μιλάει με τις δημιουργίες του είναι απίστευτο. Μια άλλη οπτική γωνία, πρόσωπα που δεν είχαν παρελθόν που δεν έχουν μέλλον, αλλά έχουν λόγο. Μπράβο σου Ηλία, Με απίστευτο θαυμασμό, Σοφία |
Ποίηση
Ίχνος
|
Λητά λόγια, που αγγίζουν την ψυχή. Όνειρα όμορφα που επιθύμησαν πολλοί. Μπράβο... **************************************************************** σε ευχαριστώ θερμά Σοφία... να σαι καλά!!! sailor |
Διήγημα
|
"Τώρα τα τείχη εξαφανίστηκαν και αυτός ο άγγελος εδώ και χρόνια είναι θαμμένος κάτω από τα τείχη μιας εκκλησιάς." Μια ακόμη απίστευτη ιστορία, διήγημα από αυτά που ψάχνεις στα χαρτιά να ξαναδιαβάσεις. Πολύ όμορφα εξελισσόμενη σκηνή με περιγραφές που σε κρατούν, που σε κάνουν να δεις τα κόκκινα μάτια στο δικό σου παράθυρο. Η παράλληλη ερμηνεία (τουλάχιστον έτσι όπως το διάβασα εγώ) του σκοτεινού σου πλέγματος με την ανθρώπινη πραγματικότητα και την απομόνωση των ζωών μας είναι πολύ όμορφη. Εγώ σαν Σοφία θα ήθελα και συνέχεια! Πράγματι με αυτό τον τρόπο σταματημού μας δίνεις μια απίστευτή ένταση που μας οδηγεί στο τέλος , αλλά εγώ – η δύστροπη – αναφωνώ ΚΑΙ ΜΕΤΑ; ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ; Τι να πω ξέρεις να με κρατάς δέσμια σου. Και πάλι μπράβο και είναι ευχάριστο πως συνεχίζεις να βελτιώνεις αυτό το μοναδικό προσωπικό σου ύφος. Kαι όσον αφορά τα δέκα λεπτά απόσταση έχεις δίκιο πόσο πολύ εύκολα μπορείς να χαθείς με κάποιον στους ρυθμούς που ζούμε (και εγώ το κάνω σε 5') . |
Ποίηση
|
Δεν ξέρω τι μου έφταιξε και πήρα άλλο δρόμο μπορεί να μην το άντεξα το όνειρο αυτό.... Πολύ όμορφο |
Δοκίμιο
|
Εικόνες πραγματικότητας που προτιμούμε να μη βλέπουμε. Φοβόμαστε να ανοίξουμε τα μάτια γατί θα δούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Παριστάνουμε τους τυφλούς για να ζούμε σε ένα ψεύτικο όνειρο. Κι όμως κάποιοι σαν εσένα μας κάνουν να ανοίξουμε τα βλέφαρα.. και κάποιοι τα κλείνουν αμέσως ξανά αλλά κάποιοι κάνουν μια ξεχασμένη παιδική πράξη-ονειρεύονται- και προσπαθούν να το βιώσουν και να ζήσουν και όχι να αποκοιμηθούν ξανά. Υπέροχο, μπράβο σου!!! |
Ποίηση
|
Μου άρεσε πολύ το ποίημα σου πράγματι έδινε μια εύθυμη νότα. «Όταν σε χρειαζόμουνα αγνάντευες τα ξένα Ακόμα δεν κατάλαβα που ήσουνα εσύ… Ήσουν εκεί στο πλήθος που ζητούσε αίμα Σαν καίσαρας να ορίζεις πάλι την ζωή». |
Ποίηση
Τολμώ (5)
|
Μέσα στην ατυχία μου να μη μπορώ να διαβάσω τη σελίδα αυτο το διάστημα είχα την τύχη να διαβάσω ολόκληρο αυτό το υπέροχο κατά εμέ ποίημα. Πείρα το θάρρος να γράψω κάποιες από τις σκέψεις που μου δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του (το οποίο ομολογουμένως αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά). Πάντα κατά την προσωπική μου γνώμη και τις «λίγες έως αρκετές προσωπικές ψυχολογικές εμπειρίες» στα λόγια σου η Ψυχή μου διαβάζει το θάνατο που σε περιμένει βαρκάρης να ανέβεις τον Αχέροντα. Η ειρωνεία της δυσωδίας που εκπέμπει η πραγματικότητα της κοινωνίας μας καθώς και η λευκοί κρίνοι με το αληθινό τους φρόνιμα που προσπαθούν να αναδειχθούν από τις λάσπες των εξουσιαστών τους με απώτερο σκοπό να δουν τον ήλιο, να νιώσουν απλά λίγη θέρμη από μία μικρή ηλιαχτίδα για να είναι ευτυχισμένοι. Και εκεί έρχεται ο διάλογος, όχι η αντιπαράθεση με τους άλλους, αλλά ο αληθινός διάλογος αίματος που κάνεις με τον ίδιο σου τον εαυτό (η επιθυμία με τη δειλία , το όνειρο με τη απραξία) και ο πραγματικός φόβος ότι εσύ αφήνεις να πραγματοποιούνται όλα αυτά, γιατί ουσιαστικά φοβάσαι τον ίδιο σου το ΕΓΩ και τη δύναμη σου. Και έρχεται το Θηρίο (που για να είμαι ειλικρινής και ας γίνω κάπως υπερβολική, η ροή του λόγου σου μου θύμισε την κατά Ιωάννου αποκάλυψη- ζητώ συγγνώμη σε τυχόν αντιφρονούντες αλλά μιλάω πάντα βάση της δικής μου σκέψης) που προσπαθεί να σε εμποδίσει να πυρποληθείς για να λάμψει η αλήθεια, οι άλλοι σαν και εσένα πρότινος διστάζουν αλλά μέσα τους σε θαυμάζουν και η σπίθα της προσπάθειας σου άρχεσαι να καίει και σύντομα να γίνεται φλόγα ικανή να καταστρέψει την Ρώμη. Και η Βαστίλη έπεσε. Η φλόγα πλέον αναζωπύρωσε τις στάχτες της καρδιάς μας και φέγγει για να φωτίσει τον ήλιο. Αυτό που μας αξίζει, αυτό που μας αρμόζει σαν νοήμοντα όντα , αυτό για το οποίο δημιουργηθήκαμε … να πράττουμε το «καλό» , χωρίς να γινόμαστε αμνοί προς σφαγή προς την ευχαρίστηση κάποιου ανάξιου, να μη σκοτώνουμε κάθε λογική και να πέφτουμε θύματα των ίδιων μας των χεριών στις επιθυμίες κάποιων, πόσο μάλλον στο «θεό» ΧΡΗΜΑ. Δαίμονες και άγγελοι στην αιώνια τους πάλι για εμάς μα προπάντων για αυτό το απλό και συνάμα τόσο τεράστιο και υπέροχο συναίσθημα την ΑΓΑΠΗ!!! Λάτρεψα λόγω προσωπικών φρονημάτων τα εξής δύο κομμάτια: «Ήταν το φως, το φονικό ; ή το σκοτάδι μίσος ;» & «Τώρα ; Ρωτώ, λες ναν’ αργά ;» Πάλι συγχαρητήρια για αυτό το πολυδιάστατο και πλούσιο νοημάτων ποίημα. - Σοφία ******************************************************************* Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου που δαπάνησες να διαβάσεις αυτά τα 5 ποιήματα Τολμώ, που όπως έχω ξαναπεί εμπεριέχονται σε διάφορα κεφάλαια στο Μυθιστόρημα " Ποιήσωμεν...κατ' εικόνα !... " που γράφω και υπολογίζω να τελειώσει περί τα τέλη του χρόνου, ίσως και αρχές του επόμενου...... το γιατί χρειάζεται τόσος χρόνος να γραφτεί θα το διαπιστώσει ο αναγνώστης όταν με το καλό εκδοθεί ( στους καλούς μου φίλους, όπως και σε σένα Σοφία θα αποσταλεί δωρεάν όταν έρθει η ώρα όπως σου είπα. Και θα είναι τιμή μου να το διαβάσουν. ) Σε ευχαριστώ κατά δεύτερον για τις ενδιαφέρουσες σκέψεις σου, αν και ομολογουμένως είναι αρκετά δύσκολο να κατανοηθεί πλήρως το νόημα, χωρίς να διαβάσει κανείς ολόκληρο το έργο. Να' σαι πάντα καλά. Nikos Stylianoy |
Ποίηση
Χορευτές
|
Αυτό που «βλέπω» εγώ πίσω από τις λέξεις σου είναι η ψυχή. Η Ψυχή του ανθρώπου που ρίχνεται στην ζωή χωρίς να γνωρίζει και χωρίς να καταλαβαίνει, αγγίζει και καίγεται, αλλά μέσα από αυτά μαθαίνει. Μαθαίνει τα βήματα του χορού που καλείται ζωή. Τυχερή αν βρει κάτι για να εκτιμηθεί και να εκτιμήσει, να αγαπήσει ( ότι και αν είναι αυτό πρόσωπό ή απλά ένα ηλιοβασίλεμα ), αλλά σαν παιδί να συνεχίζει να μαθαίνει μέχρι τέλους. Ένα νέο ερέθισμα και γίνεται πάλι έφηβος στα πρώτα της βήματα. Και έπειτα το τέλος που βλέπεις τι έχεις κάνει και τι αξίζει για σένα να θυμάσαι, σε ποιόν ρυθμό να στροβιλίζεσαι από εδώ και πέρα –στην αιωνιότητα! Ο λόγος που μου άρεσε ήταν ότι οι λέξεις σου μου μίλησαν στο δικό μου ήχο – μπορεί να κάνω λάθος αλλά εγώ αυτό ένιωσα. Μπράβο για το Υπέροχο ποίημα σου… «σε κλάσματα απειροστών στιγμών σε μια φωλιά του Άχρονου ρουφήχτηκα σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων και έβλεπα ξανά και ξανά τον γέροντα εαυτό μου στον πιο τρελό χορό χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός»… ************************************************************************* με τιμά Σοφία που αφιέρωσες χρόνο για το ποίημα τούτο...κι ακόμη που μπόρεσες να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις... σ'ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σου... Sailor |
Ποίηση
|
Ένα ταξίδι γεμάτο φαντασία και μελωδία. Ένα ταξίδι στα όνειρα και τον πόνο … στην ίδια τη ζωή, που θέλεις, ονειρεύεσαι, πράττεις, πονάς & σε πονούν και πέφτεις.! Λέξεις με χρώμα σε έναν πίνακα που ο καθένας βάζεις τι ς δικές του πινελιές ( όπως και σε κάθε γραπτό) ανάλογα με το πώς το διαβάζει, τι του αρέσουν και τι ζει. Κάθε ανάγνωση και διαφορετικό νόημα.. απλά ένα ιστός φαντασίας και πραγματικότητας. Ένα ακόμη όμορφο πόνημα! "Μ’ αυτές αμέσως ζήτησαν φορέσουν τα παλτά τους γιατί μου είπαν βιαστικά δεν ήρθε η σειρά τους.", για κάποιες δεν θα έρθει ποτέ η σειρά τους! |
Ποίηση
| Πανέμορφα λόγια και πολυ πιο όμορφες εικόνες. Μπράβο Ηλία |
Ποίηση
Ενδιαίτημα
|
Μια ακόμη υπέροχη δημιουργία που αγγίζει το "είναι" και τη Ψυχή του αναγνώστη. Οι στίχοι σου δυνατοί αφουγκράζονται τη ζωή και αφηγούνται μέσα από την πένα σου. Μπράβο και από εμένα... ************************************************************************* ήθελα μέσα από τη καρδιά μου να σας ευχαριστήσω όλους για την υποδοχή σας στο ποίημα... είναι προνόμιο να διαβάζουν τα πονήματά μου αγαπημένοι φίλοι αλλά και σπάνιες ψυχές όπως εσείς... έχετε την αγάπη μου...Sailor |
| 304 results - showing 211 - 225 | « Previous 1 ... 12 13 14 15 16 17 18 ... 21 Επόμενο » | Αποτελέσματα ανα σελίδα: |
Powered by jReviews
