στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Βήματα που πήραν τις σκέψεις
συντροφιά τους στην πορεία
του μακρινού δρόμου,
να θυμηθούν τους περασμένους
ψίθυρους της βροχής…
Τα δισύλλαβα χαμόγελα,
τα τρυφερά αγκάθια της νιότης,
τις ιδρωμένες ιδέες της προσμονής…
Και ο δρόμος να μακραίνει πάντα…
Με το πέπλο της αβεβαιότητας
να απλώνεται σύννεφο
φορτωμένο…
Μα η καρδιά να επιμένει πάντα
να περάσει μέσα από τη θολούρα
της φοβισμένης σκέψης,
για να βγει στον ποτισμένο
δρόμο της λαχτάρας…
Να συνεχίσει, τραβώντας το νήμα
της μοίρας οδηγό.
Με τις χάντρες της ελπίδας
να στροβιλίζονται χαρούμενα
και να δροσίζουν την στυφή
ανάσα της πορείας.
Ο χρόνος να συναντά το πεπρωμένο
και να υπόσχεται
χτυπώντας τις χορδές
στον λεπτοδείκτη του ονείρου…
Και η πορεία να συνεχίζεται
και τα πρώτα φωτεινά σημάδια
να συναντούν τη θάλασσα…
Που τραγούδαγε τον ίδιο σκοπό
με την καρδιά μου,
επαναλαμβάνοντας την υπόσχεση,
απλώνοντας μου το χέρι της.
Και η συνάντηση στο ίδιο σημείο
του τότε…
άφησε πίσω τις σταγόνες
στα φύλλα της λήθης
και ο χρόνος πήδηξε στο τώρα.
Με συνάντησε να συνεχίζω
ακόμα τα βήματα μου,
κρατώντας τις σελίδες μου
βρεγμένες μα καθαρές.
Και τις ασπρόμαυρες γραμματοσειρές
των σκέψεων μου,
να έχουν χρωματισθεί έντονα
στα χρώματα του δειλινού.
Και στους παλμούς των άστρων
που κρατούν φυλαγμένα
όλα τα όνειρα που έγραψα
στους τοίχους…
και τραγούδησα μαζί σου
στη κρυφή παραλία
της καρδιάς μου.
Ως ότου ο ήλιος κατέβηκε
το μονοπάτι του βουνού
και χάθηκε.
Απλώνοντας τα χέρια,
άφησα όλα τα περιστέρια
της καρδιάς μου
να πετάξουν ψηλά,
εκεί που περιμένει
η ψυχή μου…
Για να δώσουν τον πάπυρο
της ζωής μου
να τον διαβάσει
ο Ιεροφάντης
της μεγάλης πύλης.
Εκεί που τελειώνουν
τα βήματα μου...
Νίκος Στυλιανού