στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Είχε ο θάνατος του ήλιου
δηώσει όλα τα χρώματα
έμεναν στο φτωχό κόσμο
σαν ίχνος προσδοκίας
ή σαν σκιά του ονείρου
πες το όπως θέλεις
ένα ‘σκοτωμένο’ βιολετί
κι ένα ασθενικό λευκό
παρηγοριά στο πλούσιο κόκκινο
που δεν το πρόλαβα…
ανάσαινες αργά
τι σου συνέβαινε;
η Κυριακή ξεθώριαζε
αργούσε ακόμη η Δευτέρα
όταν η σκεπτομορφή σου
έγινε ύλη ζωντανή
και εκτάθηκε οριζόντια
και κάθετα
μπροστά μου
ήθελα τη μυρωδιά σου
να δέσω το πρώτο σου φιλί
στο χείλος μου επάνω
να έχω για κληρονομιά ζωής
κάτι που πέθαινε
αλλά ευώδιαζε ακόμα…
άγγιξες με τα δάχτυλά σου τις φλέβες μου
πως το κατάφερες;
θυμάμαι το απόλυτο
πρώτο σου χαμόγελο
και βορεινά
στο βλέμμα σου
ξεσπούσε ένας πόλεμος
είχα ματώσει να σε ρουφάω
στιγμή στιγμή
και δεν απομυζούσα
παρά το μεθυσμένο μου αύριο
χρεώστης
όχι οφειλέτης
δεν είχα ακόμη συνείδηση
βλέπεις
πόσο άπληστο είναι το τώρα…
έκανες μια κίνηση
έτσι
γυρνώντας το κεφάλι σου
και μια αύρα Έρωτα
με τύλιξε
ένα πέρασμα Γυναίκας
από το ενδιαίτημα του είναι μου…
τόση ομορφιά
πως δεν με αφάνισε;
Μαρ2010
foto: hejha http://1x.com/