Ειμαστε μια ομαδα ποιητων

ειμαστε μια ομαδα ποιητων,

ομως τι το ξεχωριστο υπαρχει σε μας;

εχουμε χερια κ ποδια κ σωμα οπως ολος ο κοσμος,

-τι υπαρχει μεσα στην ψυχη των ποιητων για να ονομαζονται ποιητες;

οι ποιητες ειναι ατομα που υποψιαζονται οτι η ζωη δεν ειναι αυτό που φαίνεται,

οτι η ζωη ειναι κρυμμενη,

σαν μια ντροπαλη παρθενα που σε κοιτα κ κοκκινίζει, κ ντρεπεται. Κατα βαθος ομως θελει να την παρεις αγκαλια κ να της πεις: σε αγαπω.

Ετσι οι ποιητες ειναι ατομα που θελουν να σαγηνεψουν την ζωη,

σαν Ρωμαιος προς Ιουλιετα.

Ετσι στους ποιητες παρατηρείται κατι το αξιοπεριεργο, οτι,

οταν γραφουν, το ονομαζομενο Εγω εξαφανιζεται,

κ στη θεση του παρουσιαζεται το Αυτό. Αλλοι το ονομαζουν Θεο, αλλοι Συμπαν, αλλοι Ταο, αλλοι Βουδα. Μπορεις να δωσεις στο Αυτο εκατομμυρια ονοματα. Μπορεις να το ονομασεις ερωμενη, ερωμενο, παθος, εκσταση, αθωοτητα, Σιωπη.

ειμαστε μια ομαδα ποιητων,

σαν μεσα σενα μπαρ κ προσπαθουμε να σαγηνευσουμε την ομορφη κορμαρα που λικνιζεται γεματη ποθο στα 2 μετρα απο μας,

που μολις κανει να σκυψει να μας φιλησει εξαφανιζεται,

γινεται συννεφο,

σαν την σκια μας οταν καποιος αναψει το φως,

κ γεμισει το δωματιο φως- στο μπαρακι το λιγοστο φως δεν αφηνει να ξεχωρισεις καθαρα ανθρωπους κ αντικείμενα.

Eτσι μεσα στα χερια των ποιητων- που ειναι παντα αδεια-,

-κ μη νομιζεις ότι εχουν στα χερια τους μολυβι κ χαρτι κ φαντασια. Καθολου.

Καποιος ειπε ότι οι ποιητες ειναι κλεφτες. Μπαινουν μεσα στο απαγορευμενο δωματιο κ κλεβουν αλήθειες κ τις δινουν στον ανθρωπο. Μπορει.

ακομα κ να κλεψουμε, ακομα κ να φερουμε στην αγκαλια μας την Ζωη, γνωριζουμε οτι ολα αυτα- η Υλη-

ειναι ένα εφημερο εργο, σημερα ειναι, αυριο οχι, ανεμος κοπανιστος,

ισως μια αυρα, ενα αρωμα. Μπορει.

ειμαστε μια ομαδα ποιητων.

αφιερωμενο σε ολους τους ανθρωπους του “αυστηρα ποιητικο”,

αφιερωμενο σε ολους τους ανθρωπους… Α! ξεχασα να πω οτι ολοι οι ανθρωποι είναι ποιητες χωρις να το γνωριζουν,

γιατι ολοι θελουν να αγκαλιασουν την ομορφη ζωη- ειναι πολυ σαγηνευτική-,

που στην λαχταρα τους να το κανουν τους εχει κλεισει τα ματια ο ποθος κ απο εκεινο το σημειο κ μετα ολα γινονται στα τυφλα.

ευχομαι στους φιλους κ τα μελη του Αυστηρα Ποιητικο οτι πιο ομορφο.

με εκτιμηση κριστοφ