ΕΡΑΤΩ & ΙΟΘΩΡ 18

Kαι μόνο ότι βρισκόμουν ακόμη στον ορίζοντα της Σκέψης Του, με έκανε να σκιρτήσω από ανείπωτη χαρά, Τιμή και Ευγνωμοσύνη...
Ήταν η στιγμή και πάλι που άκουσα τις καμπάνες να Χτυπούν τόσο δυνατά και χαρμόσυνα... όταν ο Ιοθώρ μου μετέφερε τα Λόγια και το Μήνυμα του Θείου Ουριήλ…

>>> Και ο Ιοθώρ επανέλαβε, πως Κατ’ εντολή Του, έπρεπε να κόψω ένα κομμάτι από το Σταυρό, που μου είχε δώσει στη μικρή ξύλινη κασετίνα «Εκεί και Τότε» και να τον προσφέρω στην Ερατώ, ως Ασπίδα Προστασίας της από τους Δαίμονες !...

Έτσι και έγινε ! Η Ερατώ όταν το έμαθε και όταν ήρθε η ώρα .... τελείως αυθόρμητα γονάτισε, έκανε το σταυρό της και βγάζοντας ένα λευκό μαντήλι από την τσάντα της, παρέλαβε το Θείο φυλαχτό με αργές κινήσεις και το τύλιξε με μεγάλη προσοχή, διπλώνοντας το σταυρωτά !.... Ενώ έκλεισε τα μάτια, κάνοντας ψιθυριστά «ευνόητη» προσευχή, ευχαριστώντας Τον Θείο Ουριήλ, για το τόσο Πολύτιμο, Ακριβό Δώρο Ζωής !... Αμέσως μετά σηκώθηκε βάζοντας το φυλαχτό στην αριστερή τσέπη στο πουκάμισο της, κουμπώνοντας τη και φέρνοντας τη δεξιά παλάμη της στο μέρος της καρδιάς της....

Ο ουρανός, άγριος, βαρύς και θεοσκότεινος... Ο αέρας Καυτός μαστίγωνε το ψέμα, την απάτη, την αλαζονεία, το μίσος, τον φθόνο, τη δολοπλοκία, την πλαστή έρπουσα φύση... και άλλες τόσες προεκτάσεις των δομικών στοιχείων της δαιμονικής προσωπικότητας του Ιαλδαβαώθ....

Που εισήλθαν σαν έρποντες σκώληκες και τον κατέλαβαν όταν έχασε την θεϊκή του φύση και από Επαίρων δήθεν.. θεός.... έτρεχε σαν φουσκωμένος βάτραχος να ξεφύγει από το αδιαπέραστο πεπρωμένο του... που Ο ίδιος το είχε χτίσει με τόσο αβυσσαλέο και ανθρωποκτόνο μίσος, από καταβολής Αιώνα.....

Και Δεν μπορούσαν να προχωρήσουν, γιατί τους έσπρωχνε πίσω η Προσευχή και τους έδερνε η επίκληση... Τους εξόντωνε η Ανίκητη Ισχύς της Αλήθειας Και τα σύννεφα κατέβαιναν να πάρουν το αίμα.. όμως δεν τους το έδιναν.. πίσω πλέον... Το έπαιρναν μακριά και έφευγαν... Δίπλωναν στον αιώνιο πόνο και φώναζαν.. Αλλά μόνο οι ίδιοι άκουγαν τις κραυγές τους... Οι Ουράνιοι όλο και πλησίαζαν κι’ όλο γιγάντωνε η Προσευχή και η παρουσία τους... Αμήν... στο Όνομα του Εσταυρωμένου Ιησού... κι εκεί έσβηναν οι φωτιές και εκεί έγινε η Μεγάλη, η Ασύλληπτη Έκρηξη... Κι εκεί πάγωσε ο φόβος τους και άνοιγε το διηνεκές και τους τοποθετούσε στις προεπιλεγμένες και πυρωμένες, εκμαυλισμένες όρθιες θέσεις που τους περίμεναν...για την μόνιμη καύση και αιώνια στείρωση... Και ο πόνος ακουγόταν τώρα στο σύμπαν, που έτρεχε να ξεφύγει, μα δεν μπορούσε να πάει πουθενά, γιατί το πουθενά τους κατάπιε όλους και όλους ακόμα τους άλλους, που ερχόταν και... ερχόταν με τα χέρια απλωμένα - τεντωμένα.... Με τις παλάμες ανοιχτές και τα δάχτυλα κυρτωμένα, χωρίς να μπορούν όμως από κάπου να γαντζωθούν, να κρατηθούν, και να ανακόψουν την πορεία του άθλιου πεπρωμένου τους.... Και η Άββυσος ανοιγόταν πυρωμένη και «ξαναμμένη» μπροστά τους... Τα χρώματα έσβηναν, εκτός από το κυρίαρχο πορφυρό του αίματος, που είχε γίνει σκούρο και φαινόταν βρώμικο... Μια βρώμικη γλοιώδης λάσπη.. ως εκεί που ανοιγόταν το μάτι...και ως εκεί που διαλυόταν η μιασμένη ψυχή τους, που έσβηνε αργά και επώδυνα από το θάνατο που οι ίδιοι δημιούργησαν... για πάντα..

Ο αρχηγός τους ο Αβαδδών –τρομάρα του- μόνο για Άρχοντας των έκπτωτων και... ανώτερος (!).. δαίμονας της αβύσσου δεν φαινόταν ο φουκαράς... Ρακένδυτος και τρομαγμένος, έτρεχε συνεχώς οπισθοχωρώντας και η απόγνωση είχε κολλήσει σε όλα τα κύτταρα του προσώπου του .... Όσο για τον Αστάρωθ και τον Ασμοδαίο δυό φοβισμένες ασήμαντες «πολεμικές».... καρτούν – φιγούρες, που είχαν χάσει παντελώς κάθε έλεγχο και είχαν λερωθεί από το φόβο τους... Και όλα αυτά, χωρίς ακόμα να έχει εμφανιστεί ούτε καν Η Εμπροσθοφυλακή Του Μέγα Ταξιάρχη......

Ο Αρχάγγελος Ουριήλ που Ηγείτο της Επίθεσης ακολουθούμενος από Ουράνια Τάγματα Θείων Πολεμιστών και άτρωτων Αγγέλων είχε αποδεκατίσει αμέτρητους σαλτιμπάγκους καταραμένους δαίμονες σαν... κατσαρίδες !....

Βέβαια πίστευαν... ότι για Mια Ακόμα Φορά θα επιτίθεντο και μόνο σε «αδύναμους» ανθρώπους που είναι «του χεριού τους» όπως κάνουν άλλωστε αδιάλειπτα αιώνες τώρα, αλλά αυτή τη φορά έπεσαν έξω οι άθλιοι... Μήπως ρωτάτε για τη «μεγαλειότητα» του Καταραμένου Ιαλδαβαώθ, και Άρχοντα του Κόσμου τούτου, κατά τον Ιησού Χριστό, ή «αυτοαποκαλούμενου θεού» όπως μόνος του αυτοκλείθηκε ο αχρείος «θεός» της Γης ?... Πουθενά ούτε η σκιά του.... Εδώ τώρα δεν τον έπαιρνε να πουλήσει “θε’ι’λίκι»... ο αρχιαπατεώνας..... Οι ιδρωτοποιοί του αδένες είχαν εκχύσει ολόκληρη λίμνη από ιδρώτα γύρω του, που βρωμούσε όπως ακριβώς και η κολασμένη, δολοφονική, μαύρη ψυχή του......

Ήταν πολλές οι Προκλήσεις... Ασύνορη η Αυθάδεια και η αποκρουστική τους Αλαζονεία... Κολοσσιαία και άπειρα τα εγκλήματα του απύθμενου μίσους έναντι του Πραγματικού Θεού, και κατ’ αντανάκλαση και εναντίον των δολίως απαχθέντων και φυλακισθέντων στο υλικό σώμα που δημιούργησε, ουράνιων ανθρώπων. Και Ήρθε τώρα η ώρα της Τιμωρίας.... Μιας Τιμωρίας στα ίδια μέτρα.... Ασύνορη και αμείλικτη !..... Αυτή τη φορά είμαστε όλοι στη μάχη...μικροί και μεγάλοι... Πρώτος και Κυρίαρχος Ο Ουριήλ με τους Αρχάγγελους να προελαύνουν πατώντας πάνω στην αγωνία των Δαιμόνων που γονάτιζαν μη μπορώντας να αντέξουν την πίεση και να συνεχίσουν γιατί τους είχαν κοπεί και διαλυθεί τα γόνατα... Ένας μαύρος ωκεανός από Φόβο με κύματα τρόμου και κορυφές απελπισίας να τους σκεπάζουν και να τους πνίγουν... Ο Αξιολύπητος και «ρακένδυτος» θεός τους... ο Ιαλδαβαώθ... «Λερωμένος» και «Βρώμικος» να τρέχει αφηνιασμένα στον ψίθυρο και μόνο, πως ακολουθεί Ο Ταξιάρχης για να του Θυμίσει...και να του πει Τα Τελευταία λόγια που του χρωστάει ακόμα... Τώρα στο Πλήρωμα του Αιώνα..... Έτσι προτιμητέα ήταν και αστραπιαία αποφασίστηκε Μια Ατιμωτική Παράδοση.... ένα τελευταίο «καταφύγιο», για να συγκρατήσει και να απομακρύνει το επερχόμενο ΤΕΛΟΣ !.... Ο Μεγάλος Αξιοθρήνητος και Αξιολύπητος θεός της κόλασης.... ο Πλαστογράφος Εγκληματίας Πεπτωκός.... Ο αυτοαποκληθείς θεός !...... Αυτό το Τέρας και ο Μοναδικός Υπεύθυνος του Κόσμου τούτου.... και της Αμνησίας, της Λήθης και του Θανάτου που τον περιβάλλει..... Ο Αρχιερέας και εμπνευστής της «Χειραγώγησης» Όλων των αποτρόπαιων και επαναλαμβανόμενων, συνεχιζόμενων ανά λεπτό 24ώρου, εγκλημάτων από καταβολής του (Υπό)Κόσμου που ... δημιούργησε......... και ΜΟΝΟ για το δικό του Όφελος.....

Ο Ιοθώρ μόνο λίγα μέτρα πιο μπροστά, τον έβλεπα να έχει σταματήσει τον αγώνα, και μόνο να πανηγυρίζει με υψωμένα τα χέρια !...
Ενώ το τοπίο είχε κατά πολύ καθαρίσει, αποπνέοντας μόνο ένα βαρύ, δύσοσμο καπνό, που το κατάλαβα ως το τελευταίο υπόστρωμα της δαιμονικής ύπαρξης τους...

Σε μια στιγμή Ο Ιοθώρ ξαφνικά, ήρθε κοντά μας χαρούμενος, λέγοντας..

>>> Το είδατε υποθέτω !... Σας επέτρεψα να έρθετε και η Ερατώ τώρα πια με την Προστασία που φέρει, σαν παρατηρητές, για να δείτε με τα μάτια σας ποια υποδεέστερα, ευτελή, κακόβουλα και «ανεπαρκή στοιχεία» διοικούν και έχουν υπό τον έλεγχό τους, τους ανθρώπους στη Γη...

Τον διέκοψα όμως πριν συνεχίσει...

>>> Γιατί τελικά ο άνθρωπος - τον ρώτησα - είναι τόσο αδύνατος και να μην μπορεί να τους αντιμετωπίσει ?

>>> Από τα κυρίαρχα εγκλήματα του Εωσφόρου ήταν η αφαίρεση της δύναμης του Ουράνιου ανθρώπου σε απλό ανίσχυρο και άβουλο άνθρωπο Απέναντί του, όταν παράνομα τον «απήγαγε», για να μπορεί ανά πάσα στιγμή κατά τη βούληση του να τον χειραγωγεί προς όφελος του... Εμένα αυτό το τέρας, γιατί δεν μπορεί να με «χειραγωγήσει» ? Το ίδιο θα συνέβαινε εάν και οι άνθρωποι παρέμεναν Ουράνιοι όπως και ήταν αρχικά, πριν δόλια κλέψει και φυλακίσει τις ψυχές τους !.... Αυτό αποκρύπτεται με το δεύτερο έγκλημα, το να επιβάλλει την Αμνησία και την Καθολική Λήθη γι’ αυτό και δεν το γνωρίζουν οι άνθρωποι...Το αποτέλεσμα αυτών που σου λέω ... Το Ζεις... Είναι αυτή καθ’ εαυτή η ζωή σου και η ζωή του καθενός, που βιώνει στον «Χώρο του».... Στην Γη που εξουσιάζει....

>>> Πόσο Φριχτό ! Μίλησε για πρώτη φορά η Ερατώ !... Πόσο αλήθεια Τρομερό αυτό το Έγκλημα !....

>>> Γι αυτό και Καταδικάστηκε από Τον Πατέρα Θεό και εξεδιώχθη μαζί με όσους τον ακολούθησαν και κατέπεσε στη Γη από τον Ταξιάρχη, μετά την καθολική του ήττα !... της απάντησε ο Ιοθώρ...

Γρήγορα πλέον όλα και η φύση, επανήλθαν στην ηρεμία τους... Η Πικρή αναγνώριση της Ήττας (μιας ακόμη) των δαιμονικών στοιχείων από τις Ουράνιες δυνάμεις, ήταν και η αιτία να σταματήσει εν πολλοίς η μεγάλη Ταλαιπωρία και η αγωνία της ζωής στη Γη ή και να μετριασθεί ακόμη, εν συγκρίσει με το προηγούμενο χρονικό άνυσμα του χρόνου...

>>> Πώς μπορώ να δω και να ευχαριστήσω από την καρδιά μου Τον Θείο Ουριήλ τώρα που τελείωσαν όλα ? Ρώτησε αθώα η Ερατώ τον Ιοθώρ, αγνοώντας ακόμα ορισμένους κανόνες, αρχές και πρωτόκολλα που διέπουν τις «σχέσεις» απλών ανθρώπων και Ουράνιων ή ακόμα περισσότερο και Θείων τη τάξει Αγγέλων και Αρχαγγέλων και Ανωτέρων Αυτών, Δυνάμεων !.... ....

>>> « Έφυγε « !.... Δεν υπάρχει Κανείς εδώ αυτή τη στιγμή... Έχουν «φύγει» Όλοι, με το που «έληξε η αποστολή Τους» !....

Η Ερατώ φάνηκε να εκπλήσσεται, όπως το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά σε κάθε καινούριο και πρωτόγνωρο για εκείνη «από-κοσμο» συμβάν...

Ο Ιοθώρ το καταλάβαινε αυτό καλύτερα από τον καθένα και κάθε φορά την βοηθούσε με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο....

>>> Ερατώ, δεν είναι δυνατό και απλό, ένας «μολυσμένος» άνθρωπος, λόγω του Ιαλδαβαώθ – και όχι από δικό του αποκλειστικά φταίξιμο – να έρχεται χωρίς «προετοιμασία» σε επαφή με το «Θείο». Είναι πολλά που πρέπει να μάθεις ακόμα, και μεγάλη προσπάθεια. Ωστόσο σε διαβεβαιώνω πως Ο Θείος Ουριήλ γνωρίζει και τις ευχαριστίες σου όπως και για την πάλη σου με τους δαίμονες και τα πάντα για εσένα.... Απλά και μόνο διαβάζοντας τη ψυχή σου... Δεν Τον ενδιαφέρουν τα υλικά....

Η Ερατώ τον άκουγε προσεκτικά, αφομοιώνοντας κάθε λέξη... και όταν ο Ιοθώρ τελείωσε την πρόταση του, την άκουσα να λέει... Σας «Ευχαριστώ» !...

Σάββατο απόγευμα και ημέρα χαλάρωσης... Βγήκα να συναντήσω κάποιους παλιούς φίλους σε ένα γνωστό στέκι.. όταν ξαφνικά διέκρινα ανάμεσα στον κόσμο τον Ιοθώρ και την Ερατώ, 20 μέτρα πιο μπροστά μου, να περπατάνε πιασμένοι χέρι – χέρι... Μόλις τους είδα σταμάτησα και μπήκα δεξιά στο στενό, αλλάζοντας δρόμο, μη θέλοντας για κανένα λόγο να τους «ενοχλήσω» με την παρουσία μου... Όταν άκουσα στο μυαλό μου τη φωνή του Ιοθώρ !

>>> Σε ευχαριστώ !.... Είσαι πολύ διακριτικός !...

(συνεχίζεται.....)

Νίκος Στυλιανού