Ανυπόδητες στιγμές
σεβασθείτε την ηρεμία των ουρανών
κοιμίζοντας τα βήματά σας
στους διαδρόμους της σιγής.
Ω, αυτή η πεμπτουσία της νύχτας!
Εγγίζει από μακριά
τα είδωλα της ανύποπτης αυγής
σπέρνοντας στη μνήμη της ψυχής
μια προσευχή
που’ναι φτιαγμένη από το κλάμα της
Η ανατολή γεννιέται μες στην πλησμονή
του ονείρου ενός βαρκάρη
που αποξεχάστηκε στην ασημένια ρίγη του νερού
κι αφέθηκε στην ατονία των κουπιών
λευκαίνοντας στο μέτωπο την προσμονή
Η δύση γεννιέται από το έρεβος των ωρών,
όπως οι διάττοντες
που αρνιούνται πια τη λάμψη τους
από το στερέωμα της νύχτας
διαγράφοντας φωτόχυτη
την ηδονή της απώλειας
στην αδιανόητη έκρηξη του μηδενός
Ω, αυτή η πεμπτουσία της νύχτας!
Καρδιά μου
δέξου την μες στους πύρινους κύκλους σου
που προδίδουν την έκσταση του σύμπαντος
κυριαρχώντας στον ρυθμό των παλμών σου
Θυμήσου
Πέρα από το θάμπος του ονείρου
εύρισκες πάντα την αιωνιότητα της σιγής
να σου χαμογελά
στο μονοπάτι της νυχτιάς
που έστηνες το άγαλμά σου,
σαν μια ανύπαρκτη παρουσία
μες στην αφαίρεση του Απείρου
Ανυπόδητες στιγμές
σεβασθείτε τα αισθητά της νύχτας
μαρμαρώνοντας μ’εγκαρτέρηση τα βήματά σας
στις ατραπούς της σιωπής
©Μανώλης Μεσσήνης