στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Από την σελίδα του logoclub στο facebook
Πάντα ακουμπισμένο το δεξί του πόδι στη μπανιέρα. Πάντα τα σύνεργα του στοιχισμένα σχεδόν, στο πλάι του νιπτήρα.
Το πινέλο, το κυπελάκι για τη σαπουνάδα, και εκείνο το άθλιο πορτοκαλί ξυράφι με τη μια λάμα.
Και μέσα στο ντουλάπι του μπάνιου, το αιμοστατικό και οι μπατονέτες σε πρώτη παράταξη.
Για εκείνον το ξύρισμα είχε μια ιεροτελεστία. Ιεροτελεστία που σταματούσε να είναι ιερή, όποτε κοβόταν.
Και κοβόταν κάθε φορά.
Τετράγωνο το πρόσωπο, λακάκι στη μέση του σαγονιού, σκληρά τα γένια.
...Άλλαξε ρε πατέρα αυτό το ρημάδι το ξυραφάκι. Τόσα καινούργια έχουν βγει. Με τις τέσσερις λεπίδες τους, με το σαπουνάκι στο πάνω μέρος.
...Πάρε ρε πατέρα έναν αφρό της προκοπής, που κάθεσαι και παλεύεις ακόμα με τα σαπούνια και τα πινέλα.
Τίποτα αυτός. Το πόδι στη μπανιέρα και το αίμα να στάζει κάθε φορά πάνω στο νιπτήρα.
Η μάνα μου είχε παραδώσει τα όπλα.
...Τόσα χρόνια κόρη μου, μ' αυτό το ρημάδι ξυρίζεται και κόβεται. Δεν το αλλάζει με τίποτα. Λες και το έχει παντρευτεί.
-Δεν είναι αυτό το ξυράφι φτιαγμένο για σένα χριστιανέ μου! Πόσες φορές πρέπει να κοπείς ακόμα για να το δεις;
Παντρεμένος ο πατέρας με το πορτοκαλί ξυραφάκι του. Τόσο πολύ, που αρνιόταν να το πετάξει από τη ζωή του.
Ίσως γιατί έτσι του μάθανε, ίσως γιατί δεν μπόρεσε να τον πείσει κανείς ότι αυτό που δεν σου κάνει, αυτό που σε πληγώνει, μπορείς να το αλλάξεις.
Δεκάδες πορτοκαλί ξυραφάκια στη ζωή μας, στουμπώνουν μόλις τα ζορίσεις λίγο παραπάνω, κόβουν σε μια στιγμή απροσεξίας.
Και εμείς, τυφλοί από τη συνήθεια, μαθημένοι ίσως στα ζόρια και στα κοψίματα, κρατάμε τα ξυραφάκια κοντά μας με ένα αίσθημα μαζοχισμού.
Τις περισσότερες φορές κάτι σημαντικό που να επιβάλλει να τα κρατήσουμε.
Άλλες φορές γινόμαστε επινοητές κάποιου λόγου, άλλες φορές μας αρκεί απλώς ότι δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να απαλλαγούμε από αυτά.
Για αλλαγή, καμία σκέψη. Για δοκιμή το ίδιο.
Και αν τύχει κάποια στιγμή να πιάσουμε στα χέρια μας το καινούργιο ξυραφάκι, αυτό που θα κάνει το ξύρισμά μας ευκολότερο, που δεν θέλει να μας κόψει, το ζορίζουμε τόσο πολύ, σαν να το δοκιμάζουμε αν αντέχει να μας ξυρίσει ολόκληρους.
Μετά, το συγκρίνουμε με το παλιό ξυραφάκι και προσπαθούμε με άνισο τρόπο να αποφασίσουμε ποιο θα κρατήσουμε τελικά.
Το παλιό που μας ξυρίζει τόσα χρόνια και μας κόβει ή το καινούργιο που μπορεί κάποια στιγμή να μας κόψει και αυτό;
Κάποιοι αποφασίζουν να πετάξουν το παλιό. Κάποιοι απλώς να ξεφορτωθούν το καινούργιο.
Ήρθε κάποτε όμως εκείνη η ώρα που το πατέρας έπρεπε να πάρει επιτέλους την απόφαση.
Κόπηκε τόσο πολύ, που δεν σταμάταγε το αίμα ούτε με το μισό μπουκάλι αιμοστατικό.
Πήρε το ρημάδι πορτοκαλί ξυραφάκι και το πέταξε.
-Χρυσούλα, φέρε μου τα άλλα ξυραφάκια. Τα καινούργια.
Έτρεξε η μάνα με τέτοια χαρά λες και της έταξε τον ουρανό με τα άστρα.
Το πήρε προσεκτικά ο πατέρας, το ζύγιασε στα δάχτυλά του και ξεκίνησε.
Και δεν τον έκοψε, δεν τον γρατζούνισε, δεν στόμωσε από τα σκληρά του γένια.
Τον ξύρισε όπως έπρεπε και τον έκανε να καταλάβει ότι τα ξυραφάκια είναι για να ξυρίζουνε, όχι για να κόβουνε.
-Να ξέρετε, το αιμοστατικό θα το κρατήσω. Μη μου ζητήσετε να το πετάξω κι αυτό.
Κράτα το πατέρα. Κράτα το, όχι γιατί θα το χρειαστείς, αλλά γιατί θα σου θυμίζει πόσες φορές κόπηκες από κάτι που δεν ήταν φτιαγμένο για σένα.
Βαθμολογήστε:
Ψήφισαν: 29
42 χρόνια εμπειρίας και ναι, δεν φοβάμαι να ανεβάζω το κοντέρ κάθε χρόνο.
Χόρευα γράφοντας, τώρα θα γράφω χορεύοντας.
