Εκείνοι που ταξίδεψαν μακρυά

Ταξίδεψαν με τρόπους που τους χρησιμοποίησαν χωρίς να τους καταλαβαίνουν. Έφθασαν όλοι. Ο Σεργκέι και η Ίνγκριντ, εκπρόσωποι της δύναμης του αιώνα τους, ορθότερα των δυνάμεων που κυριαρχούσαν τον συγκεκριμένο αιώνα. Η Αθηνά και ο Λιν Πάο, απόγονοι πολιτισμών παλιότερων από την Ιστορία. Και φυσικά ο Ελεγκτής, που δεν ήταν εκεί, παρατηρούσε όμως μέσα απ’ αυτούς.

1. Γκρίζα σύννεφα
πέτρα μαύρη, υγρή...

α) Η μετάβαση:

Ταξίδεψαν με τρόπους που τους χρησιμοποίησαν χωρίς να τους καταλαβαίνουν. Έφθασαν όλοι. Ο Σεργκέι και η Ίνγκριντ, εκπρόσωποι της δύναμης του αιώνα τους, ορθότερα των δυνάμεων που κυριαρχούσαν τον συγκεκριμένο αιώνα. Η Αθηνά και ο Λιν Πάο, απόγονοι πολιτισμών παλιότερων από την Ιστορία. Και φυσικά ο Ελεγκτής, που δεν ήταν εκεί, παρατηρούσε όμως μέσα απ’ αυτούς.

β) Το περιβάλλον:

Ήταν σκοτεινά. Εκείνοι έβλεπαν καθαρά τα πάντα, ήξεραν όμως πως στην πραγματικότητα γύρω τους υπήρχαν σκοτάδι και παγωνιά που με κάποιο τρόπο δεν τους επηρέαζαν. Απλωνόταν μια πεδιάδα μπροστά τους. Δεν υπήρχε μέτρο για την έκτασή της. Ήταν μεγαλύτερη από κάθε τι που θα μπορούσαν να φανταστούν για να την συγκρίνουν. Πίσω τους υψωνόταν ένα βουνό. Κι αυτό επίσης τόσο μεγάλο, τόσο εξουθενωτικά μεγάλο. Ήταν σαν να μην υπήρχε ορίζοντας. Κάπου ανάμεσα σ' όλα αυτά είχε ξεσπάσει μια καταιγίδα. Αστραπές με άγνωστα χρώματα πυρπολούσαν έναν αέρα που γνώριζαν ότι μια εισπνοή του θα τους σκότωνε. Σκοτεινά, λερωμένα σύννεφα βρώμιζαν έναν μουντό ουρανό.

Πατούσαν πάνω σε πάγους μαύρους, ανυπόφορα μαύρους.

Κι όμως υπήρχε ζωή και κίνηση. Πελώριες μορφές έπλεαν ανάμεσα σε έδαφος και ουρανό παλεύοντας μέσα στην ζούγκλα τους από γκρίζα σύννεφα και μαύρο πάγο; Ορισμένες καταλάβαιναν την παρουσία τους και τους πλησίαζαν. Όταν αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήταν τροφή που θα μπορούσαν να αφομοιώσουν ξανάφευγαν μακριά.

γ) Η περιπλάνηση:

Ξεκίνησαν να δουν περισσότερα. Ο Ελεγκτής και οι Παρατηρητές είχαν απαιτήσεις απ' αυτούς. Υπήρχε μια αποστολή για εκτέλεση. Προχώρησαν όλοι μαζί. Ο τρόπος της μετακίνησής τους δεν έμοιαζε με τίποτα γνωστό. Από ένα σημείο βρίσκονταν σε άλλο, μετά σε άλλο κι αυτό ξανά και ξανά και ξανά...

Πέρασαν πάνω από χαράδρες με απίστευτο βάθος, δίπλα από γιγάντιους πύργους πάγου που ή δική τους θερμότητα τον έκανε να στάζει, μέσα από παγόβουνα που ίσως να έκρυβαν κάτι άλλο στα βάθη τους. Παρακολούθησαν τρομακτικές μάχες ανάμεσα σε άμορφα πλάσματα, μάχες που ανατάραζαν τον δηλητηριασμένο γι' αυτούς αέρα. Βρήκαν κίτρινες και κόκκινες θάλασσες που μέσα τους μαίνονταν άλλοι πόλεμοι, το ίδιο άγριοι.

Στις σύντομες περιόδους που καθάριζε ο ουρανός απόλαυσαν ένα θέαμα μοναδικό' τον μεγάλο χορό των δακτυλίων.

Προχώρησαν και προχώρησαν και κουράστηκαν.

δ) Ή σύγκρουση:

Ήταν τέσσερις και ήταν μαζί πολύ καιρό. Ο Σεργκέι, η καινούργια δυνατή Ανατολή' η Ίνγκριντ, η καινούργια δυνατή Δύση' ο Λιν Πάο, η αρχαία σοφή Ανατολή' η Αθηνά, η αρχαία σοφή Δύση.

Τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις κόσμοι.

Κατά τους Προγραμματιστές ήταν απαραίτητοι και οι τέσσερις για να γίνει δυνατό το Ταξίδι. Ποιος Ελεγκτής όμως θα ήταν σε θέση να εμποδίσει την σύγκρουση; Όταν η πορεία τους κούρασε, η θέλησή τους αδυνάτισε και ξέσπασαν.

Μαλακά ή με σκληράδα, με λύπη ή με κακία, με υποχωρήσεις ή με βιαιότητα, συγκρούστηκαν. Ο Ελεγκτής και οι Παρατηρητές μπορούσαν μόνο να παρακολουθούν και να καταγράφουν.

Κανείς απ' τους Ταξιδιώτες δεν φαινόταν να θυμάται πώς μόνο μαζί θα ήταν σε θέση να γυρίσουν πίσω.

2. ...Η Πίνδος της μοναξιάς των βράχων'
της επιβαλλόμενης σιωπής...

α) Ο χωρισμός:

Τραβήχτηκαν ο ένας απ' τον άλλο' κι όσο απομακρύνονταν το σκοτάδι αποκτούσε την πραγματικότητα του. Απομονώθηκαν, ο καθένας στην δική του κατεύθυνση' κι όσο ο χρόνος περνούσε τα βράχια από μαύρο πάγο γίνονταν πιο αισθητά. Αποκόπηκαν από την ενότητα τους και η βαριά δυσωδία του μεθάνιου και η οξεία μυρωδιά της αμμωνίας άρχισαν να προσβάλλουν την όσφρησή τους.

Η κούραση δεν ήταν πια μόνο στα μυαλά τους' σιγά - σιγά απλωνόταν και στα μέλη τους... στα κορμιά τους. Άρχισαν να καταλαβαίνουν το αφύσικο βάρος που είχαν σ' αυτόν τον τόπο. Η μοναξιά τους οδηγούσε σε παράξενους μονολόγους.

Οι Παρατηρητές κατέγραφαν με ζήλο όλα όσα συνέβαιναν, αλλά ήταν αδύνατο να γίνει επαφή ανάμεσα στους Ταξιδιώτες και τον Ελεγκτή.

Τότε, άρχισαν να βυθίζονται αργά προς το κέντρο.

β) Ή συνάντηση:

Ότι τους τραβούσε, απλά δεν επιδεχόταν αντίσταση' κι έτσι δεν αντιστάθηκαν. Αφέθηκαν να τραβηχτούν στα βάθη του πλανήτη. Πέρασαν από διαδοχικά στρώματα κίτρινου και μαύρου πάγου ακολουθώντας τις ξεχωριστές διαδρομές τους.

Είδαν θαύματα που δεν εκφράζονταν με ανθρώπινες λέξεις, χρώματα και σχήματα, ακόμα και πλάσματα που κινιόταν μέσα στον στερεό πάγο όπως τα άλλα στην θάλασσα ή τον αέρα.

Συναντήθηκαν χιλιάδες χιλιόμετρα πιο χαμηλά, σ' ένα θύλακα με μέγεθος αντάξιο των πεδιάδων και των βουνών της επιφάνειας. Πατούσαν σε στερεό έδαφος τώρα - και ζεστό.

Η ντροπή για ότι προηγήθηκε τους εμπόδιζε να κοιταχτούν' η ντροπή τους εμπόδιζε να μιλήσουν.

Υπήρχε όμως και δέος. Υπήρχε και φόβος, υπήρχε και μια αίσθηση δύναμης και μεγαλείου. Περιδιάβnκαν το Σπήλαιο' θαύμασαν τους κίονες, τις κοιλότητες, τις λίμνες και τα υψώματα που διέκοπταν τη συνέχεια του. Μετά συναντήθηκαν ξανά.

Τότε, μίλησαν.

γ) Ο Κρόνος:

Μιλώντας, τον είδαν. Ήταν αλλιώτικα μεγάλος. Ανήκε σε άλλη τάξη μεγέθους. Απλά δεν μπορούσε η ανθρώπινη αντίληψη να κατανοήσει τις διαστάσεις του. Έτσι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν και αν ήταν αληθινός πλησιάζοντας τον.

Ήξεραν πως τους καλούσε. Προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ήταν, προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς τους τράβηξε, προσπαθούσαν να τον προσδιορίσουν, να τον αντιληφθούν, να τον ονομάσουν, να τον ελέγξουν. Προσπαθώντας, συζητούσαν, διαφωνούσαν, θορυβούσαν.

δ) Η σιωπή:

Τότε τους επέβαλλε σιωπή. τους απευθύνθηκε' αυτό αρκούσε. Είχαν τις εξηγήσεις τους. Ήξεραν πια, ότι μόνο σιωπώντας θα μπορούσαν να τις αφομοιώσουν. Σιώπησαν λοιπόν, εξωτερικά και εσωτερικά. Και συνέχισαν να σιωπούν...

3. ...Κουρέλια από ατμούς
οι σκέψεις μας ταξιδεύουν...

α) Η εξόντωση:

Τόση σιωπή... τόση γνώση... τόση απόγνωση! Εξάντληση και εξάντληση και εξάντληση... μέχρι την εξουθένωση. Ποτέ δεν θα τα κατάφερναν, ποτέ; Αυτές οι σκέψεις έσπαζαν τη σιωπή’ και τούτο ήταν κακό - ήξεραν πως ήταν κακό αλλά όχι γιατί. Κι επειδή το ήθελαν, η σιωπή ξαναρχόταν και μαζί της η προσπάθεια για αφομοίωση και μια κούραση μεγάλη σαν τον κόσμο. Και ξανά εξάντληση και ξανά εξουθένωση. Μέχρι που εξοντώθηκαν... οριστικά.

Ο Ελεγκτής και οι Παρατηρητές ήσαν τρομοκρατημένοι' δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

β) Ή διάλυση:

Ήξεραν ότι έχουν εξοντωθεί. Ένοιωθαν την ίδια τους τη διάλυση. Ένοιωθαν τα κομμάτια τους να αποσπώνται, τα μόρια τους να χωρίζονται, τα άτομα τους να καταρρέουν.

Αυτά τα αντιλαμβάνονταν ο Ελεγκτής και οι Παρατηρητές - κατά κάποιο τρόπο. Δεν τολμούσαν όμως να τα περάσουν στους Υπολογιστές. Έτσι, δεν έφταναν ούτε στον Επόπτη.

Εκείνοι όμως - οι Ταξιδιώτες - ήσαν χαρούμενοι, μέχρι τη στιγμή που δεν υπήρχε τίποτε πια.

γ) Η συνένωση:

Το πρώτο που υπήρξε ξανά, ήταν η χαρά. Σαν ένα αντικείμενο υλικό και απτό, που το άφησαν δίπλα τους, κοιμήθηκαν και ξυπνώντας ήταν το πρώτο που είδαν και άδραξαν.

Είχε αρχίσει ή αναδιάταξη και τώρα την γνώριζαν και την κατανοούσαν. Ξανά τα άτομα συγκροτήθηκαν απ' τα συστατικά τους, ξανά συμπήχθηκαν σε μόρια, ξανά συνδυάστηκαν τα τελευταία σε ενώσεις ,ξανασχηματίστηκαν, οι ίδιοι κι όμως διαφορετικοί.

Στο τέλος ήταν έτοιμοι' ξανά...

Ήταν έτοιμοι

Και ήταν ευτυχισμένοι για τούτο. Τον κοίταξαν, ήξεραν όμως ότι δεν χρειαζόταν να τον ευχαριστήσουν- ούτε και είχε εκείνος ανάγκη απ' τις ευχαριστίες τους.

Τώρα, τον γνώριζαν. Αυτό αρκούσε.

δ) Το ταξίδι:

Μετά ξεκίνησαν να ταξιδέψουν με τρόπους που τους καταλάβαιναν απόλυτα. Ένοιωθαν τη χαρά του ταξιδιού, ακόμα και τον πειρασμό της περιπλάνησης, χωρίς να υποκύπτουν.
Άλλωστε, είχαν όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους' αργότερα.
Έφτασαν πίσω όλοι.

4. ...κι είναι τα δέντρα γεμάτα πάχνη.

α) Ο νόστος:

Ο Σεργκέι και η Ίνγκριντ και η Αθηνά και ο Λιν Πάο. Φορείς της δύναμης και της ολοκλήρωσης τού ανθρώπου, δημιουργήματα των έσχατων ορίων του πολιτισμού του.

Σηκώθηκαν και αντίκρισαν τον Ελεγκτή και τους Παρατηρητές και τους Υπολογιστές και τον Επόπτη. Ήταν οι Ταξιδιώτες και ήταν ωραίοι σαν ήρωες παιδικού παραμυθιού' είχαν γυρίσει ξανά στον τόπο τους, στους δικούς τους, στη Γη των πατέρων τους, στους ανθρώπους τους.

β) Η απώλεια:

Τότε εμφανίστηκαν οι Φρουροί. Ήρθαν καλεσμένοι από τον φρενιασμένο 'Επόπτη και τους τρομοκρατημένους Παρατηρητές και τον σαστισμένο Ελεγκτή.

Ήρθαν με όπλα και εξουσία. Την εξουσία την είχαν από τα όπλα τους και τα όπλα τους ήταν δυνατά. Τα χρησιμοποίησαν ξανά και ξανά. Και συνέχισαν να τα χρησιμοποιούν μέχρι πού τίποτα δεν έμεινε όρθιο γύρω τους.

Οι Ταξιδιώτες τούς αντίκριζαν απορημένοι. Μετά, κατάλαβαν. Αυτή ήταν η Γη των πατέρων τους όχι όμως πια ο δικός τους τόπος. Υπήρχαν πράγματι άνθρωποι, δεν ήταν όμως πια δικοί τους. Σήκωσαν τα κεφάλια τους και κοίταξαν. Και τότε χάθηκαν τα όπλα των Φρουρών και οι Φρουροί και οι Παρατηρητές και οι Υπολογιστές και ο 'Επόπτης. Μόνο ο Ελεγκτής έμεινε μπροστά τους. Τού μίλησαν και κατάλαβε και τον άφησαν να φύγει.

γ) Η μελαγχολία:

Γνώριζαν το αντίτιμο που είχαν πληρώσει κι αυτό τους έκανε μελαγχολικούς.

Μπορούσαν ακόμη να χαίρονται σαν άνθρωποι - ακόμη και για τα ίδια πράγματα όπως οι άνθρωποι. Ήταν όμως οριστικά διαφορετικοί και πάντα θα τους χώριζε ο φόβος.

Κι όμως ήξεραν ότι ήταν υπεύθυνοι γι' αυτούς τους ανθρώπους κι αυτή η γνώση γινόταν πρόξενος μεγαλύτερης μελαγχολίας.

Τριγυρισμένοι από ομίχλες περιπλανιόνταν ανάμεσα στα δέντρα και τις λίμνες. Αυτό τους έδινε χαρά. Κάλεσαν ο ένας τον άλλον και συναντήθηκαν κάπου όπου κανείς άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να προσεγγίσει.

δ) Η συνέχεια:

Συζήτησαν, εξέτασαν και αποφάσισαν. Η μελαγχολία δεν τους ταίριαζε. Την αφαίρεσαν λοιπόν κι εκείνη έφυγε και ξεχάστηκε.

Διάλεξαν να κρατήσουν τη χαρά. Κι αφού τελείωσαν και μ' αυτήν τη διαδικασία, βρήκαν σωστό πως θάπρεπε να ασχοληθούν με την ανθρωπότητα.

Αποφάσισαν να αρχίσουν την Ιστορία τού Διάδοχου Είδους.

5. Καμπή

Κεραυνός μέσα στην Γη

Ο χρόνος ακινητεί'
ο κόσμος γαληνεύει'
τις εντολές μας περιμένουν
για να ξανασχηματίσουν τα πρότυπα.

Τα λάθη θα γίνουν'
και θα διορθωθούν'
η ενοχή και η αμαρτία είναι απάτη
η θέλησή μας δώρο των θεών.

Από κείνους ο σπόρος και η Ιδέα'
από μας το γέννημα και η πράξη'
κι όταν το έργο τελειώσει
θα ζούμε και πάλι μαζί.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι στίχοι πού έχουν τεθεί ως τίτλοι στα τέσσερα πρώτα μέρη αποτελούν το ποίημα τού Λουκά Αξελού «ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗΣ ΣΙΩΠΗΣ» πού περιλαμβάνεται στην συλλογή του «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ», Εκδόσεις «ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ». Ο τίτλος τού πέμπτου μέρους «ΚΑΜΠΗ» και ο υπότιτλός του, προέρχονται από το Ι ΤΖΙΓΚ.