στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Με τον αετό
Έτσι ξεκινάει ένα ποίημα.
Με τον αετό
που ζυγιάζεται
πριν εφορμήσει.
Το ποτάμι που μας καλεί
Είναι το αίμα που κυλά
ποτάμι ορμητικό
κι αφουγκραζόμαστε κυμάτων παφλασμούς
στίχους που κλαίνε.
Χωρίς τέλος
Η νύχτα του αίματος με ρήμαξε.
Χρόνια σηκώνω
ποιήματα τουφεκισμένα.
Περιμένοντας ν’ αστράψουν
Καθόλου δε με μέλει
εδώ
ανυπεράσπιστος
ερημίτης καθώς είμαι
περιμένοντας τα ποιήματα
ν’ αστράψουν.
Άλλον δεν έχω ουρανό
Σου γράφω
εύθραυστος πάντα
κι ετοιμόρροπος
γιατί φυλλορροεί μέρα τη μέρα
ό,τι εντός μου φυσούσε
το αίμα τρυπώνει παντού
με καταπίνει
ο κόσμος μαυσωλείο δε με πιστεύει
κι άλλον δεν έχω ουρανό
πάρεξ την ποίηση.
Σε κήπους μυστικούς
Σε κήπους μυστικούς
παίζουν
χορεύουν
τραγουδούν τα παιδιά
και οι στίχοι θροΐζουν.
