Πιστεύω
στην αγρύπνια της σιωπής
και στο ρίγος του πάθους
στη ρωγμή του σπόρου μέσα στη γη
σ’ ότι είναι γραμμένο στον αέρα
στην ερημιά των δρόμων
και στα λαγούμια του πόνου.
Πιστεύω
στις λέξεις που βούλιαξαν στο έλος μιας αγάπης
πυρπολούμενες
στ’ άσπρα νερά του ποταμού με την ατέλειωτη ομίχλη
καθώς ορμητικά κατεβαίνουν
μυθικά
ανυπέρβλητα
στη μοίρα του μυροφόρου αντάρτη
που είναι πάντα μόνος
βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα του.
Πιστεύω
στη γυμνή κάμψη των δακτύλων της γροθιάς
στις κάθετες εφορμήσεις
στο γενικό ξέσπασμα του πυρός
και τέλος
- αν βέβαια υπάρχει τέλος -
πιστεύω στο πείσμα σου
καθώς βάζεις βαθιά το νυστέρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ