ΕΡΑΤΩ & ΙΟΘΩΡ 15

Ήταν η συγκίνηση..... Ήταν τα δάκρυα λύπης που είχαν απλωθεί... Ήταν ο πόνος της Ερατούς, που αποχαιρετούσε για τελευταία φορά την αγαπημένη της γιαγιά... Ήταν το παράδοξο πως, είχαν σωπάσει τα πουλιά, λες και συμμετείχαν στο πένθος... Η Ερατώ βασταζόμενη από τον Ιοθώρ, φαινόταν πως ήταν στα πρόθυρα να καταρρεύσει.. Όταν το σκηνικό άλλαξε ξαφνικά με την παρουσία του Οσιότατου Μοναχού Κοσμά, κρατώντας στα χέρια του ένα καλαμένιο σταυρό με άσπρα μικρά μονοπέταλα τριαντάφυλλα που στο νησί τα λένε ρόδα και δεμένος όπως ήταν με άσπρη κλωστή, πλησίασε αργά τον ανοικτό ακόμα τάφο και με αργή κίνηση τον κατέβασε προσευχόμενος χαμηλόφωνα στο κλειστό ξύλινο φέρετρο της Γιαγιάς Βιολαντώς...

Το καλοκαίρι βρισκόταν προς το τέλος. Ετοιμαζόμαστε και εμείς αυτές τις ημέρες να τακτοποιήσουμε τα εισιτήρια επιστροφής. Ήταν ένα από τα μαγευτικά εκείνα απογεύματα των αρωματικών κοκτέιλς !...

Έτσι τα είχα βαφτίσει, όταν κάθε απόγευμα, κατά το ηλιοβασίλεμα, άρχιζαν να ευωδιάζουν τα γιασεμιά, τα τριανταφυλλογαρύφαλλα και το αναρριχώμενο σχεδόν παντού ανθισμένο αγιόκλημα και σκόρπιζαν μια πανδαισία αρωμάτων... Μια εύοσμη αρμονία ψυχικής χαλάρωσης και ζωογόνου πνοής... Όταν εκείνο το απόγευμα καθώς κατηφόριζα σχεδόν τρέχοντας στο καλντερίμι της «δράκαινας», όπως ονομαζόταν το κακοτράχαλο πέτρινο μονοπάτι, από το όνομα μιας αρχαίας πηγής που υπήρχε στο διάβα του και που κατέληγε στον αυτοκινητόδρομο. Ξαφνικά, σταμάτησα απότομα και κοντοστάθηκα , κοιτώντας με έκπληξη τις περίεργες και πρωτόγνωρες πατημασιές, αποτυπωμένες ή καλύτερα, «χαραγμένες» στις γυαλιστερές μεγάλες πέτρες από σχιστόλιθο, που αποτελούσαν ένα κομμάτι του πέτρινου μονοπατιού. Αυτό το ίδιο μονοπάτι που είχαμε πάλι περάσει εκείνο το βράδυ, με οδηγό μας τον Αβριήλ, μετά την σύναξη μας στην Μονή. Στο μονοπάτι αυτό που το θυμάμαι από παιδί, ποτέ δεν υπήρχαν αυτές οι πατημασιές και μάλιστα αποτυπωμένες πάνω στις πέτρες !.. Οι πρωτοεμφανιζόμενες αυτές πατημασιές, υπήρχαν κατά μήκος και σε ένα διάστημα περίπου 3 – 4 μέτρων... και έσβηναν σε έδαφος που συνεχιζόταν με μικρές ακανόνιστου σχήματος πέτρες και με το χαμομήλι διάσπαρτο στα μεταξύ τους διάκενα, να δίνει το δικό του χρώμα και αρωματικό συμπληρωματικό τόνο... Στάθηκα αρκετή ώρα προβληματιζόμενος και προσπαθώντας να καταλάβω πως ήταν δυνατό και πότε συνέβη, να αποτυπωθούν οι πατημασιές αυτές ή καλύτερα, να «χαραχθούν» τόσο περίτεχνα και συμμετρικά πάνω στις σκληρές πέτρες !.... Και βέβαια σκέφθηκα και κατέληξα, .πως μόνο ένας Άγγελος θα μπορούσε να αφήσει ένα τέτοιο «ιστορικό» αποτύπωμα !.... Είναι γεγονός πως ο ερχομός και η Παρουσία Του «Εκλεκτού Αβριήλ», είχαν αιφνιδιάσει και τρομάξει τα δαιμονικά στοιχεία και ήταν αναγνώσιμος και «εμφανής» σε όσους «γνώριζαν», ο έντονος εκνευρισμός και ο θυμός του ηγέτη τους.... Με τα «συμβάντα» συνεχώς να επιφέρουν τρόμο και πανικό σχεδόν καθημερινά. Τα ξαφνικά – αδικαιολόγητα για την εποχή καιρικά φαινόμενα, οι σεισμοί, οι κατολισθήσεις, η αδικαιολόγητη βία, οι τσακωμοί και τα ψεύδη και οι κατηγορίες μεταξύ των ανθρώπων, οι αρρώστιες και οι θάνατοι, οι φωτιές και τόσα άλλα, που αν τα συνδυάσεις, καταλαβαίνεις την οργή, το αβυσσαλέο μίσος και τα ταπεινά ένστικτα της εκδίκησης και του δόλου, πως είχαν κυριεύσει την «μαύρη», στην κυριολεξία ψυχή του πλαστογράφου «Θεού».... « του Άρχοντα του κόσμου τούτου... τρομάρα του.....»

Φθάνοντας στη πόλη περπατούσα στον πλακόστρωτο κεντρικό πεζόδρομο με τα μαγαζιά δεξιά και αριστερά, στη σειρά, ώσπου έφτασα στο «Πλάτανο», το παραδοσιακό κεντρικό καφέ , όπου όλο και κάποιο γνωστό θα εύρισκες όποτε πήγαινες... Αλλά αυτή τη φορά η χαρά μου ήταν διπλή γιατί με μεγάλη μου ευχαρίστηση, βλέπω να κάθονται σε ένα τραπέζι η Ερατώ και ο Ιοθώρ μαζί και να κουβεντιάζουν...

>>> Καλώς ήρθες !.. Ήταν το άμεσο καλωσόρισμα του Ιοθώρ..

Η Ερατώ σηκώθηκε όρθια μόλις με είδε αλλά δεν μίλησε καθόλου...

>>> Γειά σας !.. Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω.. Απάντησα.. Αλλά έκρινα πως δεν ήταν η πλέον κατάλληλη ώρα για να κάτσω και εγώ μαζί τους...

>>> Πηγαίνω στο μαγαζί του «Καραουλάνη» να πάρω κάποιο αναμνηστικό πριν φύγω....

>>> Καλή η ιδέα σου !... απάντησε ο Ιοθώρ και... με μία κίνηση που δεν περίμενα,... σηκώθηκε όρθιος, ακολουθώντας τον και η Ερατώ, για να έρθουν μαζί μου, όπως είπε !..

>>> Έρχομαι μετά από συνάντηση, αν και όχι ακριβώς... με Τον Εκλεκτό Αβριήλ !... Είπα, περιμένοντας να τους αιφνιδιάσω ... Ο Ιοθώρ με κοίταξε με βλέμμα που έλεγε «Το γνωρίζω» ! Λέγοντας..

>>> Όπως εσύ θέλεις ένα αναμνηστικό σουβενίρ. Για να κάνεις αναδρομή στο χρόνο και να θυμάσαι.. έτσι και Ο Αβριήλ... άφησε ένα αναμνηστικό της Παρουσίας του.. με το αποτύπωμα Του...

Μου έκανε όμως εντύπωση που για πρώτη φορά η Ερατώ δεν ρώτησε να μάθει για ποιο πράγμα μιλάμε... αλλά με αιφνιδίασε ακόμα περισσότερο λέγοντας... !

>>> Αυτό συζητούσαμε πριν έρθεις !... Αυτό μου έλεγε ο Ιοθώρ και μου εξηγούσε για τα «Πατήματα» που άφησε Ο Άγγελος !....
Ο Άγιος Αυτός Άγγελος που με έσωσε...από την παγίδα του Ιαλδαβαώθ !...

Στο τελευταίο άκουσμα της αποκάλυψης του ονόματος του Τέρατος... που είχε ξεστομίσει η Ερατώ... κατάλαβα πως ο Ιοθώρ της είχε αποκαλύψει την Αλήθεια !... Ήδη η Ερατώ ήταν «αγνώριστη»... από την τελευταία φορά που την είχα δει... Ακόμα και η εμφάνιση της είχε αλλάξει... Ήταν πολύ όμορφη και εξέπεμπε μια σαγηνευτική σοβαρότητα σαν γυναίκα , με καταφανώς ασύγκριτη διαφορά από την προηγούμενη νεαρή κοπελίτσα, σπουδάστρια της Φιλοσοφικής, όπως την ήξερα και που τώρα και να μην την ήξερες, την θαύμαζες όταν την έβλεπες για την γυναικεία ολοκληρωμένη προσωπικότητα που εξέπεμπε !.......

>>> Υπολογίζεις για την επόμενη Πέμπτη να βγάλεις το εισιτήριο, έτσι δεν είναι ? Με ρώτησε ξαφνικά ο Ιοθώρ...

>>> Ακριβώς... απάντησα, αλλά δεν... σε ρωτάω πως το ξέρεις... του είπα γελώντας με νόημα..

>>> Δεν πρόκειται να φύγεις όμως την Πέμπτη !

>>> Μπορείς να μου πεις τον λόγο ?

>>> Όλη την επόμενη εβδομάδα, έως το βράδυ της Κυριακής δεν θα υπάρχει ελεύθερο εισιτήριο για αναχώρηση από το νησί !...
Το πρώτο επόμενο εισιτήριο θα υπάρξει στις 7 το πρωί της Δευτέρας, με το « Μεγαλόχαρη »... και με διαθέσιμη καμπίνα για 3 άτομα.... Και αυτό που ίσως σε ενδιαφέρει περισσότερο... Υπάρχουν στην τσέπη μου 3 εισιτήρια... και το ένα είναι φυσικά το δικό σου !....

Κυριολεκτικά αιφνιδιάστηκα χαρούμενα, ακούγοντας τα λόγια αυτά του Ιοθώρ.... Αλλά πάλι, όταν έχεις «επαφή» με Έναν Ουράνιο... όλα θα πρέπει να τα περιμένεις.... Το έχω φυσικά εμπεδώσει καλά αυτό εδώ και πολύ καιρό, γι αυτό και η έκπληξη έσβησε γρήγορα και έμεινε η χαρά και η ευγνωμοσύνη μου για τον Ιοθώρ, που με απάλλαξε από αρκετή ταλαιπωρία.... Και φυσικά δεν ανέφερα τίποτα για το κόστος και τα χρήματα... Γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις και οι «έννοιες» για τον Ιοθώρ και πως ποτέ του δεν έχει χρήματα επάνω του.... Απλά έχει όσα θέλει και όποτε το θέλει !.... Τώρα.. Πραγματικά μεταξύ μας... Πόσο τον ζηλεύω αλήθεια !

>>> Αυτό δεν σου επιτρέπω να το ξανασκεφτείς... με μάλωσε... χωρίς να μιλήσει και να το ακούσει και η Ερατώ !....

>>> ΩΧ !... Συγνώμη... ξεχάστηκα.... (Την πάτησα πάλι..) σκέφτηκα. Αλλά και αυτό ακόμα το άκουσε χωρίς να μιλήσω !....
Ναι, υπάρχει αυτή η δυσκολία και το ρίσκο .... σε μια τέτοια «υπερφυσική» σχέση... αλλά δεν υπάρχει καμία λύση, γιατί η διαφορά μου με τον Ιοθώρ είναι ένα ολόκληρο Σύμπαν που μας χωρίζει !...

Φθάσαμε στο γραφικό, στενόμακρο μαγαζάκι με τα σουβενίρ,,, σταματήσαμε και πέρασε πρώτη η Ερατώ, που χωρίς καθυστέρηση, άρχισε να διαλέγει από τα τόσα πολλά εκθέματα που υπήρχαν... Το ίδιο ξεκίνησα να κάνω και εγώ.. ενώ ο Ιοθώρ είχε σταματήσει πίσω μας, χωρίς να φαίνεται πως ενδιαφέρεται να «αγοράσει» κάτι... Αφού διάλεξα αυτά που ήθελα, κατευθύνθηκα προς το βάθος που ήταν το ταμείο. Μπροστά μου πήγαινε η Ερατώ που γύρισε να κοιτάξει τον Ιοθώρ, και που τον είδα στον μεγάλο καθρέπτη στο βάθος, να της κάνει νόημα να προχωρήσει... Μόλις φτάσαμε στο ταμείο να πληρώσουμε, ο κύριος Λεωνίδας και ιδιοκτήτης του μαγαζιού, μας υποδέχτηκε χαμογελώντας και με μεγάλη ευγένεια, πήρε από τα χέρια μας τα αντικείμενα που είχαμε διαλέξει και βάζοντας τα σε δυο μικρές σακούλες, μας ευχαρίστησε και μας είπε, ότι « είναι πληρωμένα από τον κύριο που είναι πίσω σας » !....και μας ευχήθηκε «καλό ταξίδι».... Ότι σας έλεγα προηγουμένως δηλαδή, σχετικά με τον Ιοθώρ .... Αλλά και πάλι μου έκανε εντύπωση – μέχρι να το συνηθίσω – πως η Ερατώ δεν αντέδρασε καθόλου... Κατάλαβα πως πλέον η «μύηση» της είχε ολοκληρωθεί από τον Ιοθώρ !.... Και έτσι, και εγώ τώρα είναι αλήθεια, πως ένιωθα πολύ πιο ελεύθερος !...Και πιο ανακουφισμένος.... για ό,τι ήθελε προκύψει στο μέλλον !..

(συνεχίζεται.....)

Νίκος Στυλιανού