Written by Puccarina
October 08, 2016 Προβολές: 6187

0
Ανάβω το τσιγάρο μου και αφηρημένα κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Και όπως καθρεφτίζεται το είδωλο μου στο σκονισμένο τζάμι δεν μπορώ να μην γελάσω με την γελοιότητα της εικόνας που βλέπω. "Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα.... και άσε εδώ για μένα κάτι στοιχειωμένα σ αγαπώ, σ αγαπώ, σ αγαπώ, καρδία μου...στερεότυπα μου..." φωνάζει η Γαλάνη από τα ηχεία και έχει τόσο δίκιο... Μες τα στερεότυπα σε όλα μου... Καμία πρωτοτυπία.. Γιατί στον κινηματογράφο η ηρωίδα όταν το κάνει έχει άλλη απόχρωση από αυτή που έχω εγώ??? Γιατί εκείνης ο ρεμβασμός έχει πολύχρωμη αύρα και όχι αυτή την μουντή, παθητική, γκρίζα που έχει η δικιά μου?? Ίσως γιατί ο σκηνοθέτης της αληθινής ζωής δεν είναι τόσο ποιητικός... Ίσως γιατί απλά δεν είμαι γεννημένη ηρωίδα...