στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
σηκωσε την κάρτα απο τον δρομο. Ηταν σιγουρο οτι σε καποιον ειχε πεσει, καποιος την εχασε. Εγραφε: «προσκαλεισθε κυριε Κ. στη λεσχη μας στις 25 Ιουνη, ημερα Σαββατο κ ωρα από 3 μεχρι εξι, για την καθιερωμενη συναντηση συγγραφεων.»
Ο τοπος οπου βρεθηκε η καρτα ηταν σε μια παραλια της Λεμεσου. Πιθανον ο τυπος πηγε εκει να ρεμβασει την θαλασσα- ισως κ να γραψει κατι- πηγε να βγαλει το πακετο να παρει κανενα τσιγαρο κ προφανως επεσε απο την τσεπη του.
Κοιταξε την θαλασσα. Οπου κ να σταθεις η θαλασσα μοιαζει να ειναι μία αλλά κ διαφορετικη. Του θύμισε την ιστορια που ελεγε ο Βουδας στους μαθητες του. Τους ελεγε οτι η φώτιση είναι η ιδια για ολους, η γευση της φωτισης ειναι ιδια για ολους, όμως ο καθενας θα σταθει σε διαφορετικη παραλια κ εκει θα απλωσει το χερι του κ θα γευτεί το νερο της θαλασσας, της φωτισης.
Ειχε ακουσει πολλες φορες, την ιστορια, ότι ο ανθρωπος είναι ενας σπορος οπου θα πρεπει να βγαλει ριζες, να μεγαλωσει κ να ανθισει, να βγαλει καρπο. Αυτό είναι με λιγα λογια το ταξιδι του καθενας μας εδώ. Το ανθισμα της ψυχης μας. Ενας δρομος που αργα ή γρηγορα θα πρεπει να γινει από ολους μας.
Εκατσε στο παγκακι εκει διπλα στην παραλια. Εκλεισε τα ματια του, κ άρχισε να νιωθει ολη αυτη την ενεργεια που τον περιεβαλλε. Οταν εισαι διπλα στη θαλασσα ειναι ευλογια. Ευλογημενοι οσοι ειναι κοντα σε θαλασσα. Οι ψυχολογοι λενε οτι οι Λεμεσιανοί είναι πιο χαλαροι απο τους Λευκωσιατες. Οι Λευκωσιατες δεν εχουν θαλασσα γυρω τους.
( Λεμεσος,
αναμεσα σε αρχαιες παραλιακες πολεις,
την Αμαθούντα κ το Κούριο του Απολλωνα.
Λευκωσια,
πολη που ιδρυσαν οι Αχαιοί μετα τον τρωικό πολεμο,
κ μετα·
καμποσοι κατακτηκτες που βρεχονται τα ματια σου με σιγανη βροχη ενός θλιμμενου ουρανου,
σαν πυκνη ομιχλη,
μια μοιρασμενη πολη με συρματοπλεγμα,
ή έναν ψηλό τοίχο. Αυτο δικο μου, κ απο την αλλη πλευρα δικο σου·
που ουτε καν αυτοι οι αρουραίοι δεν σεβονται. Μπαινοβγαινουν αναμεσα απο τις τρυπες του τείχους χωρις διαβατηρια. Απλα μπαινοβγαινουν επειδη η Ζωη δεν γνωριζει συνορα,
ειναι η πατριδα ολων μας.)
Πραγματικα η θαλασσα σε χαλαρωνει, σε ηρεμεί. Ισως θυμουμαστε την μακρια καταγωγη μας. Αν η ιστορια του ανθρωπινου ειδους είναι ετσι, τοτε ειναι φανταστικά ομορφη. Να ξεκινας σαν ψαρι, κ να φτανεις στο σημειο να γραφεις ιστοριες οπως αυτη τωρα.
Ηταν κ αυτος συγγραφεας οπως ο Κ. Οι συγγραφεις ειναι ατομα που δουλευουν πολυ με την ψυχη τους· ειναι ο δικος τους δρομος, η δικη τους παραλια, ο δικος τους τοπος, το δικο τους σημειο σε αυτο το ταξιδι που ονομαζεται αυτογνωσια.
Παραξενος ο κοσμος μας. Ενα καθαρά κοινωνικο πλασμα,
ο ανθρωπος ,
σ’ ενα ταξιδι μοναχικότητας.
Ανοιξε τα ματια του. Πραγματικα ομορφη η θαλασσα. Αισθανθηκε την αναγκη να της πει ενα ευχαριστω, να την φιλησει, να την αγκαλιασει. Την πλησιασε, γονάτισε κ την φιλησε.
Η ωρα ηταν 8 το βραδυ κ ο ηλιος σχεδον έδυε. Πανω στο παγκακι του ειχε το κουτι με τους λοκμαδες. Το πλησιασε κ το ανοιξε. Ειχαν απομεινει δυο τρις μελωμένοι λοκμαδες. Πηρε ενα να τον βαλει στο στομα του κ τον πλησιασε ενα σκυλακι. Χωρις δευτερη κουβεντα του το παταξε, κ αυτος το εκανε μια χαψιά. Πιρούνιασε ενα αλλο λοκμά, ομως το σκυλακι συνεχιζε να τον κοιταζει. Τον πλησιασε κ του εδωσε ολο το κουτι.
Γυρνώντας στην Λευκωσια στιφογυριζε στο μυαλο του αυτη η λεσχη συγγραφεων, που γραφουν κ διηγούνται ο ενας στον αλλο τις ιστοριες τους. Δεν εχει βραβεια,
απλα μια παραλία δικη τους που απο κει ρεμβάζουν την θαλασσα.
ευχομαι στη λεσχη τα πιο ομορφα, με εκτιμηση κριστοφ. κ.
«κορουλα μου», με ποιηση του εθνικου μας ποιητη Βασιλη Μιχαηλιδη κ μουσικη, τραγουδι ο Λεμεσιανος Μαριος Τοκας μας.
https://www.youtube.com/watch?v=S5T4wuIxUTw