Με τη ζωή που τρέχει να προλάβει.

◆ Συνοδεία λεπτομερειών.
◆ Στις εκδηλώσεις του παραλόγου, οι ανακοινώσεις, φράσεις κοινοτοπίας, δεν προκαλούν την εντύπωση. Τα λεξήματα, εξεικονίσματα οικτρής πραγματικότητας, αποσιωπούν τα νοήματα και η χρήση των αποσιωπητικών μηχανεύεται την περιποικιλία της συνέχειας.
◆ Στα μεγάλα λόγια τα ρήματα, παραστρατήματα, αλόγιστα αποκαλύπτουν και τα επίθετα, ωραιογραφίες χαρακτηρισμών, αφήνονται στις κατευθύνσεις των εντυπωμάτων.
◆ Η πόλη χαμένη στο προαναφώνημα του χειμώνα περιμένει.
◆ Στο υπόλοιπο των αισθήσεων οι σκέψεις μασκαρεμένες επαναλαμβάνουν το καθιερωμένο και ένα χαμόγελο αναλαμβάνει τη δύσκολη θέση να ανατρέψει τη μελαγχολία.

◆ Αντίδραση των μορφασμών, όταν ο νους σηκώνει τους βραχίονες προς το στερέωμα.
◆ Ονόματα καμμένης οξύνοιας ορίζουν τη γελοιότητα των επιλογών και η αλλαγή των ενδυματολογικών απόψεων υπερτονίζει τη σημασία των παροιμιακών προτάσεων.
◆ Καταύγεια της ηλιθιότητας εγκατεστημένη, απόρροια μεγεθυμένης ασυναρτησίας. Ενώ στο ξεφύλλισμα τα επακόλουθα της αγανακτήσεως αναμένουν την επόμενη σελίδα των ανοητολογημάτων.
◆ Και στους τοίχους οι περιλήψεις κάνουν πολιτική αφήνοντας την επικράτεια χαμένη στο διάστημα που ορίζουν τα χέρια όταν πληκτρολογούν την ανεξαρτησία της ευήθειας.
◆ Απορία επαναλαμβανόμενη, με τον ήχο να διασπά την προσοχή των νυσταγμένων παρατηρητών.
◆ Στους θάμνους μικρά ζωύφια και τα ξερόφυλλα στις άκρες των μονοπατιών. Το υπόφαιο κρεμασμένο και η βροχή έτοιμη κάθε στιγμή. Εντύπωμα αιφνίδιο να ξεφεύγει ο νους απ’ το λευκό χαρτί της αγωνίας και να ψάχνει στους χρωματισμούς την ομορφιά του Δεκεμβρίου.
◆ Επινόημα ανατροπής της αναγνώσεως.
◆ Μεταχάραξη των σχημάτων και απαισιόδοξος ο ενεστώτας κλίνεται στους χαμηλούς δρόμους αφήνοντας τις καταλήξεις να υπονοούνται.
◆ Το στερεότυπο επαναλαμβάνεται, ενώ η πρόθεση απροκάλυπτη προκαλεί τον γέλωτα στα μανταλάκια.
◆ Στα βλέμματα προσδιορίζεται η αδιαφορία και ένα κοφτό μονοσύλλαβο ξεφωνίζει τη μονοδιάστατη μονοκοντυλιά.
◆ Τα Ουσιαστικά της εποχής προετοιμάζονται να ξαναγράψουν την περίληψη της καταντημένης νοοτροπίας.
◆ Και μόνο η τρέλα αντιστέκεται κουτρουβαλώντας ανάμεσα στα φωνήεντα, παλιλλογώντας. Παντέρημη και εξακολουθητική λοιδορεί με την αυθάδεια του ακαταλόγιστου.
◆ Ξαφνικά! Στην αντιφάνεια!
◆ Στο πάτωμα, μια ζωγραφιά με σίγουρες στραβές χαρακιές της ξυλομπογιάς. Σπιτάκια μικρά, θάλασσα και ένας ήλιος με μάτια, στόμα και αυτιά. Μια κότα, σπόροι ριγμένοι. Λουλούδια μεγάλα σαν δέντρα, πουλιά γιγαντόσωμα και ένας ψαράς πάνω στη στέγη. Όλα μαζί. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε. Κι από κάτω φαρδύ και γειρτό ένα φεγγάρι.
◆ Και μια πατημασιά να αποπροσανατολίζει τη γραφή του πρωτογράμματου σχεδιασμού.
◆ Ξαφνικά! Στο απολάμπρυσμα!
◆ Ο χειμώνας. Αυτοκράτορας των αναμνήσεων. Της συντροφιάς η στιγμή. Των παραμυθιών ο μάγος. Των στιγμιοτύπων η θύμηση.
◆ Και στην αντίθεση.
◆ Ένα θολό τζάμι. Με ένα στόμα να διώχνει την αναπνοή. Και ένα δάχτυλο να σκάβει στο νερό. Με τα χρώματα του κόσμου.
◆ Με τη ζωή που τρέχει να προλάβει.
◆ Το αύριο.

Μυογράφημα
Στο χοιροστάσιο του μεγάλου κάμπου. Βαρύσωμα ζώα στη λάσπη. Πεταμένες τροφές. Αηδιαστικό συναπάντημα. Αποφάγια όλων των πρώτων υλών.
Μαντρότοιχος ψηλός και χαμηλή η στέγη. Ένα μικρό πορτάκι ανοιχτό. Γρυλισμοί πολύλογοι και η λαιμαργία να πρωτοστατεί στα αλληλοσπρωξίματα.
Στο βάθος ένα κάρο. Ένας μαυροντυμένος. Μια φωνή για τη στάση. Ένας σκουριασμένος χαλκάς. Το σχοινί περιπλέκεται. Στην καρότσα, μεγάλα καζάνια. Πηχτά υγρά με στέρεα υπολείμματα, ανακατεμένα. Στο ντουβάρι από ψηλά να τρέχει η δυσωδία, να χύνεται στη λερή επιφάνεια το υπόλοιπο της κατανάλωσης.
Τα σώματα στριμωγμένα. Μικρές τρίχες ενωμένες με τη βρόμα. Καταβροχθίσματα με τον θόρυβο της κατάποσης να συντροφεύει το σχεδιάγραμμα.
Το σχοινί λύνεται. Το κάρο φεύγει. Σημείο στο βάθος του ορίζοντα. Στην αρχή του δάσους.
Στην αυλή τα πολυσήμαντα συνεχίζουν το φαγοπότι. Ασύδοτη η αναίδεια. Κυλισμένη καταγής.
Χοντροκοπιά του λόγου για το αληθές του εξεικονίσματος.
Και μετά, γυάλινα τα βλέμματα να κοιτάζουν τον ουρανό επικαλούμενα την αθωότητα. Ενώ στα σύννεφα το μαύρο δίνει στο γκρι την υπογραφή του σκοτεινού.
Μια αστραπή και ένα άνοιγμα λευκό άφησε τη βροχή. Σιγανή στην αρχή. Καταιγίδα. Να δέρνει αλύπητα τη λάσπη. Μικρές φουσκάλες, κύκλοι σκουρόχρωμοι. Αποκάλυψη των απολιθωμάτων.
Τα ζώα τρομαγμένα. Το ένα πάνω στο άλλο. Σφηνωμένα στο μικρό πορτάκι.
Και έξω
βρέχει.

Υπεναντίωμα
Από ψηλά να φαίνονται τα σκαλοπάτια
Της αντεμφάσεως του χειμώνος
Παράπλαση της εποχής
Στην πολυκρατία του έρωτος
Παράλαγμα του παραληρήματος
Στο θεώρημα
Περιβολή της φράσεως
Η εκδήλωση των αισθήσεων
Και η φωτοφάνεια
Το περιχαράκωμα του σκοτεινού
Κάνει τα παράθυρα
Κρεμασμένα φαναράκια
Κι ένα μαύρο φόρεμα
Να στέκεται
Στην αναφορά

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1738 στις 13 Δεκεμβρίου 2012

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου