Ήταν η 3η μέρα από τότε που «έφυγε» ο Ιοθώρ, που τα παντζούρια στο δωμάτιο που έμενε η Ερατώ παρέμεναν ερμητικά κλειστά. Επί πλέον δεν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο σε επανειλημμένες κλήσεις, αλλά ούτε και με πήρε αυτό το διάστημα. Σκέφτηκα λοιπόν να την επισκεφτώ, γιατί δεν το κρύβω, είχα αρχίσει να ανησυχώ. Πάρκαρα κοντά στο σπίτι και κτύπησα το κουδούνι της γιαγιάς της όπου έμενε. Δεν υπήρξε αποτέλεσμα αν και το επανέλαβα αρκετές φορές. Ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν είδα την πόρτα να μισανοίγει αργά. Φάνηκε το πρόσωπο της γιαγιάς που όπως κατάλαβα, αν και η ώρα πλησίαζε μεσημέρι, φαίνεται πως κοιμόταν και την ξύπνησα. Ήταν πολύ ταραγμένη και αναμαλλιασμένη σαν να είχε περάσει μια εφιαλτική νύχτα και φαινόταν ταλαιπωρημένη και άρρωστη.. Μόλις με είδε με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε προς τα μέσα, ενώ τα χέρια της έτρεμαν..
>> Η Ερατώ… είπε τραυλίζοντας… τι της κάνατε ?
Με τράβαγε προς την πόρτα του δωματίου της λέγοντας με κόπο..
>> Είναι κλειδωμένη δυό μέρες… νηστικιά… και όλο φωνάζει… βρίζει…
‘Άρπαξε το χερούλι της πόρτας και έκανε προσπάθεια να ανοίξει… Δεν ανοίγει.. είναι κλειδωμένη από μέσα ξανάπε.. Προσπάθησα και εγώ να ανοίξω, φωνάζοντας το όνομα της… Σταμάτησα και έκανα νόημα στη γιαγιά να κάνει ησυχία για να ακούσω…
Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος… Απόλυτη ησυχία !
Ξαφνικά όλα άλλαξαν… Ακούστηκαν δυνατοί θόρυβοι από μέσα, σαν να έσπαζαν βάζα και τζάμια ή καθρέφτες !... Μια δυνατή βραχνή φωνή που έμοιαζε κάποιες στιγμές με τη φωνή της Ερατούς… με καθήλωσε !...
>> Όχι… Όχι σου λέω !... Φύγε γρήγορα από δω… Το ξέρω ότι είσαι έξω από τη πόρτα !… Παλιάνθρωπε… ξεκουμπίσου… Φύγε … Φύγε από το σπίτι μου !... Ακούστηκε ένα δυνατό υστερικό κλάμα… κι΄ ύστερα ακολούθησε ησυχία…
Τράβηξα με προσοχή τη γιαγιά προς το σαλόνι και την βοήθησα να καθίσει στον καναπέ.. και μόλις κάθισε, ξάπλωσε αμέσως… φαινόταν πολύ αδύναμη… Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα και ανάσαινε με κόπο… Η κατάσταση ήταν σοβαρή και καθόλου επιπόλαια…
Μου ήρθαν στο νου τα τελευταία λόγια του Ιοθώρ… [[…>>>> Ήρθα να σε αποχαιρετήσω… Θα «φύγω» για ένα μικρό διάστημα για να χαθούν τα ίχνη μου…. Ενεφανίσθη ισχυρή δαιμονική απειλή που μεταφράζεται σε μεγάλο κίνδυνο… Ανακάλυψαν οι δαίμονες την εμφάνιση και παρουσία μου στη Γη και κινδυνεύουν επίσης και όσοι έρχονται σε επαφή μαζί μου… Αυτό ισχύει και για σένα !… αλλά κυρίως για την Ερατώ, την οποία ήδη προσπαθούν να «πειράξουν»… και να «τιμωρήσουν»… Το κακό είναι πως είναι αμύητη και συνεπώς η πλέον ευάλωτη… Εσύ πιστεύω ότι έχεις την γνώση να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό…]]
Έβγαλα το κινητό και πήρα τη Σοφία… Δεν το σήκωσε… Ξανακάλεσα… το άφησα να κτυπάει αρκετά… Τίποτα…
Κατάλαβα ότι δεν υπήρχαν περιθώρια χρόνου και έπρεπε να δράσω αμέσως…
Πήγα στη κουζίνα, γέμισα ένα ποτήρι νερό και γύρισα στη γιαγιά. Της έδωσα να πιεί, αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να το δεχτεί… της έβρεξα τα χείλη και το μέτωπο που έκαιγε, με τα δάχτυλα μου και άφησα το ποτήρι δίπλα της στο τραπέζι… Αφουγκράστηκα μήπως ακούσω κανένα θόρυβο από το δωμάτιο της Ερατούς… Ησυχία !... Κοίταξα πάλι το κινητό μήπως είχα κανένα μήνυμα από τη Σοφία… Τίποτα… και πήγα αμέσως στο υπνοδωμάτιο της γιαγιάς… εκεί σίγουρα όπως υπέθεσα θα έβρισκα το εικονοστάσι… Και δεν έπεσα έξω !…
Είδα με μεγάλη χαρά πως σε περίοπτη θέση υπήρχε η Εικόνα Του Ταξιάρχη !.... Αρχάγγελε μου μουρμούρισα !…Το ήξερα πως θα Είσαι κοντά !... Συγκινημένος Γονάτισα κάνοντας τον Σταυρό μου και βάζοντας το δεξί μου χέρι με σφιγμένη την γροθιά στο μέρος της καρδιάς, όπως Τότε… >> {{ Έχων Σε Προστάτη και Βοηθό, Φύλακα και Ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής Μιχαήλ Πρωτάρχα και Μέγα Ταξιάρχα στην ώρα κινδύνου και Ανάγκης που βρίσκομαι, Συ μοι Βοήθησον… }} και κάνοντας πάλι τον Σταυρό μου, ένιωσα ήδη η καρδιά μου να έχει γεμίσει με αυτή την γνωστή πλέον και Ακατανίκητη Ασύλληπτη Δύναμη !... Έτοιμος να αντιμετωπίσω και πάλι τους Δαίμονες…
Πηγαίνοντας προς το δωμάτιο της Ερατούς πέρασα από το σαλόνι. Η γιαγιά μάλλον κοιμόταν αλλά η αναπνοή της φαινόταν ήρεμη. Με έκπληξη διαπίστωσα πως η πόρτα στο δωμάτιο της Ερατούς ήταν ξεκλείδωτη ! Άνοιξα προσεκτικά και είδα την Ερατώ ανακαθισμένη στο κρεβάτι να έχει αγκαλιά το μαξιλάρι ! Μόλις με είδε χαμογέλασε και μου έκανε νόημα να πλησιάσω.. Το δωμάτιο ήταν χάλια σαν βομβαρδισμένο τοπίο ! Ο καθρέπτης της τουαλέτας της ο μισός ήταν σπασμένος και ένα σπασμένο βάζο βρισκόταν στη βάση του… Το γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού που το είχε πάρει τελευταία στο δωμάτιο της, σπασμένο και αναποδογυρισμένο και το βάζο με τα λουλούδια που είχε συνήθως, σπασμένο και τα νερά με τα λουλούδια και τα γυαλιά στο πάτωμα…
Πλησίασα προς το κρεβάτι… Από κοντά η Ερατώ ήταν αγνώριστη !... Η μορφή της είχε χάσει την ομορφιά και την ηρεμία του προσώπου της, όπως την είχα γνωρίσει… Το γλυκό της χαμόγελο που κάποτε είχα θαυμάσει είχε χαθεί και τα χείλια της ήταν σκασμένα και άγρια…
Τα μάτια της είχαν χάσει την λάμψη τους και ήταν πρησμένα με μαύρους κύκλους σαν κάποιος να την είχε… δείρει ! Η γενική όψη της ήταν άγρια με το χρώμα του προσώπου της να έχει πάρει μια νεκρική απόχρωση… Οι καταραμένοι δαίμονες είχαν επιτελέσει το έργο τους…. Σε μια αθώα και ανυπεράσπιστη κοπέλα …. Ένιωσα τον θυμό μου να ξεχειλίζει….
>> Άνανδροι καταραμένοι… Φώναξα… και με αρκετά "μπιπ"... που δεν γράφονται... μη μπορώντας να συγκρατήσω την οργή μου….
Όταν ταυτόχρονα ακούστηκε το δυνατό νιαούρισμα της γάτας που είχαν στο σπίτι !.....
Γύρισα και την είδα να με κοιτά καθισμένη στο παράθυρο και το τζάμι ανοιχτό ! Αμέσως έβγαλα από την εσωτερική τσέπη του σακακιού, την μικρή μαύρη κασετίνα με τον ξύλινο σταυρό που μου είχε δώσει ο Ουριήλ στο τούνελ των ψυχών…. Και είχα συνεχώς και αδιάλειπτα φυλακτό επάνω μου… Σήκωσα απότομα την κασετίνα στο παράθυρο που καθόταν η γάτα και αμέσως άκουσα την Ερατώ να κλαίει τρομαγμένη από την βραχνή και υπερφυσική κραυγή της γάτας που εξαφανίστηκε με θόρυβο πηδώντας στον κήπο από ύψος δύο ορόφων…
(συνεχίζεται…)
Νίκος Στυλιανού