στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
ο Ηλιας ητο ατομο οξυθυμο. Με την παραμικρη αφορμη που του εδινε καποιος αρχιζε κ έβριζε. Εμοιαζε σαν να ηταν καζανι υπο ατμον, κ με την παραμικρη φλογα που ακουμπουσε πανω του, ανοιγε η βαλβιδα του ατμου κ σφυριζε. Κατοπιν· αυτό το σφύριγμα, πηγαινε μεσα στο μυαλο του, κ εκει έβρισκε διαφορες βωμολοχίες που ειχε μαθει το μυαλο του από τον πατερα του, απο τους συγγενεις , απο το περιβαλλον του, κ ελουζε με αυτές τον αντιπαλο του. Ειχεν ομως ένα καλο· αργοτερον, αφου ο θυμος κόπαζε, κ η βαλβιδα του ατμου εκλεινε,
πηγαινε κ ελεγε συγνωμη. Ειτε εφταιγε ειτε δεν εφταιγε, παντα ελεγε συγνωμη,
διοτι γνωριζε ότι αν αυτος ειχε θυμο μεσα του δεν του εφταιγε κανενας.
Παντα ελεγε οτι την επομενη φορα που θα ξαναθυμωνε κ θα ανοιγε η βαλβιδα του,
θα πηγαινε περα μακριά κ θα εβγαζε τον θυμο του στα βουνα. Ομως παντα δεν προλαβαινε κ παντα περιελουζε τον αντιπαλο συνανθρωπο του με ολων των ειδων τις βρισιες.
Ητο θεοφοβουμενος κ παντα ζητουσε συγχωρεσει απο τον θεο, κ παντα παρακαλουσε τον θεο να του δινει δυναμη να μην ειναι τοσο οξυθυμος.
Μια φορα επροκειτο να παει στο γειτονικο χωριο για να κανονίσει κατι λογαριασμους στο ενεχυροδανειστήριο. Ειχε βαλει υποθηκη τα χωραφια του κ πηρε ενα δανειο που εβαλε στις αγροτικες του καλλιέργειες, κ επειδη η χρονια ηταν πολυ καλη, κ του εφερε αρκετα εσοδα·
αφησε κ στην μια μεριά ορισμενα λεφτα για λογους αναγκης,
κ με το υπολοιπο θα εξοφλουσε το χρεος του.
Ετοιμασε τον σακο με τα χρειαζουμενα του. Θα ερχοταν η αμαξα να τον παει. Το ταξιδι στο κοντινο χωριο θα κραταγε 6 ωρες. Τοτε, τα χρονια εκεινα δεν υπηρχαν δρομοι οπως την σημερινη εποχη. Τοτε ηταν χωματοδρομοι για κάρα κ για αλογα.
Ετοιμαστηκε κ περιμενε την αμαξα να τον παρει. Ειχε φορεσει το πιο ομορφο του κοστουμι. Μαλιστα αγορασε κ ενα καπελο κ ένα μαντηλι που εβαλε στο πετο του σακακιου του. Κτυπησε η πορτα κ πηγε να ανοιξει. Στην πορτα δεν ηταν ο αμαξάς, αλλά η Δεσποινού.
-Τι θελεις κυρά Δεσποινου; Ετοιμαζομαι για τα Φτέριχα, το κοντινο χωριο. Τι θελεις; Δεν φανταζομαι να θελεις χρηματα; Εσυ παντα χρηματα θελεις. Εχεις αρρωστο το παιδι σου. Το γνωριζω, ομως εγω δεν μπορω να κανω κατι. Σου εδωσα πολλες φορες χρηματα. Τωρα δεν εχω.
Αποπήρε την καημένη τη γυναικα, κ αυτή χωρις να πει κουβεντα σηκωθηκε να φυγει.
-Στασου. Μην φευγεις.
…
Στην αμαξα ηταν ο Ηλιας, η Δεσποινού, κ το παιδι της, ο Μιχαλακης. Πηγαιναν στο κοντινο χωριο.
-Φτασαμε! ειπεν ο αμαξας. Το ενεχυροδανειστήριο του Νικολα!
Ο Ηλιας βγηκε εξω απο την αμαξα κ κατι ειπε στον αμαξά. Μπηκε μεσα ξανα κ ξεκινησαν για το ιατρειο του Φωτη. Ο Φωτης ηταν ενας σπουδαιος γιατρος, κ μολις κοιταξε τον Μιχαλακη ειπε οτι αυτό που εχει ο μικρος γιατρευεται.
Ο μικρος εγινε πραγματι καλα. Ο Ηλιας δεν ητο παντρεμενος, δεν ειχε παιδια. Εχει ορισμενους ανθρωπους που η Πλαση λεει:
-Εσυ δεν θα παντρευετεις, θα ζησεις μονος σου. Εσυ θα παντρευτεις κ θα κανεις πολλα, παιδια. Εσυ δεν θα κανεις παιδια.
Δεν ξερω· αυτό μπορει να μην το λεει η Πλαση. Μπορει οι νομοι που ειναι πισω απο την πλαση να ειναι πιο δυνατοι απο την πλαση. Μπορει ομως κ η πλαση να ειναι ολοι αυτοι οι νομοι που υπαρχουν στο κοσμο.
Εσυ θα εισαι νευρικος, εσυ θα εισαι κακος , εσυ καλος, εσυ αγιος, εσυ αμαρτωλος, εσυ πλουσιος , εσυ φτωχος. Σιγουρα εκει εξω υπαρχουν νομοι, σιγουρα ο Ηλιας γεννηθηκε με ορισμενα κουσουρια, οπως ολοι μας. Ομως αυτό το κουσουρι…
ητο τσιγκουνης ανθρωπος, δεν εδινε σε κανεναν. Ομως αυτο το κουσουρι το μετετρεψε μεσα σε μια στιγμη σε ευλογία.
Ο μικρος εγινε καλα. Κ οταν ερχοταν η μανα του να τον ευχαριστησει, αυτος την εδιωχνε. Οταν ομως ακουγε τον μικρο Μιχαλη να τον λεει πατερα, δεν αντεχε, κ τον έπαιρνε αγκαλια.
Κ περασαν τα χρονια,
ηταν γερος πλεον ο Ηλιας. Ο Μιχαλης μεγαλωσε ειχε γινει γιατρος. Αλλαξαν κ οι εποχες, τα πρωτα αυτοκινητα εκαναν την εμφανιση τους, οι χωματοδρομοι ειχαν γινει ασφαλτοι,
ο Ηλιας συνεχιζε να νευριαζει, δεν του εφυγε αυτο το χουι,
κ ο Μιχαλης συνεχιζε να τον λεει πατερα. Μικρος ειχε χασει τον πατερα του κ βρηκε εναν άλλο. Δεν ηταν ο πραγματικος του πατερας, ομως τον ενιωθε σαν πατερα του. Οταν ο Μιχαλης φιλουσε τον γέρο Ηλια, ηταν σα να τον παρασημοφορούσε, κ ο γερο Ηλιας του εδινε την ευχη του:
-Εχε τη ευχη μου γιε μου!
Δεν ητο υιος του, ομως τον ενιωθε σαν υιο του.
Η πλαση εδωσε στον καθενα το πεπρωμενο του·
πολλες φορες ομως ειναι αναγκασμενη να παραδεχει ότι:
αυτό στην πραγματικοτητα δεν ειναι πατερας, ουτε αυτο υιος του.
Ομως ειναι αναγκασμενη να παραδεχτει οτι αυτο ειναι πατερας κ αυτο υιος του. Τυπικά δεν ευσταθεί, ομως στην ουσια ισχυει, κ μαλιστα αυτή η σχεση ειναι πιο ομορφη πολλες φορες απο την νομιμη σχεση πατερα κ γιου. Πολλες φορες ειναι αναγκασμενη, η Πλαση, να την νομιμοποιήσει. Παρανομεί εν γνωση της. Υποψιαζομαι οτι η πλαση κανει τα κλειστα ματια επίτηδες. Δεν εξηγειται διαφορετικα, γιατι όλα ανηκουν στην Πλαση, τιποτε δεν συμβαινει χωρις την εγκριση της.
