το κυτταρο

« το κυτταρο ειναι ενας ηλεκτρομαγνητικος σπινθηρας,

που συνεχως δονειται. Η δονηση αυτή δεν ειναι το αποτελεσμα της προσλαμβανομενης καθημερινης τροφης, αλλά το φυσικο επακολουθο της ηλεκτρομαγνητικης ενεργειας απο το Συμπαν».

Ο επιστημονας μετα από χρονια μελετης εφτασε σε αυτο το θεϊκο συμπερασμα. Δεν πιστευε στο θεο, οπως πιστευουν ολοι οι θεοφοβουμενοι…

Απο τοτε που ειχε αρχισει την μελετη του για την δομη του κυτταρου, αυτου του μικρου γιγαντα,

-που αποτελειται ολο το ανθρωπινο σωμα, κ ολα τα ζωντανα-

ειχε υποψιαστει οτι κατι το πολύ πιο μεγαλο απο την υπαρκτή φυση ,

οτι κατι πιο μεγαλο πισω από όλα υπηρχε.

Μολις ειχε ανακαλυψει την Κβαντικη επιστημη. Ολα στον κοσμο ηταν δονηση, μια παραξενη δονηση που ερχοταν απο το διαστημα,

που ολο το συμπαν ηταν μεσα σε αυτη την δονηση. Πλεον ο θεος δεν χρειαζοταν να αποδειχτεί, ουτε χρειαζοταν να παω σε έναν ειδικο χώρο για να τον βρω. Βρισκοταν παντου σαν δονηση,

σαν να κ καποιος κρατουσε στα χερια του ολο το συμπαν κ το νανουριζε,

οπως καθε μανα το παιδι της,

απο αγαπη.

Ο ελβετος επιστημονας εβγαλε τα γυαλια του. Κοιταξε το ηλεκτρονικο μικροσκόπιο του με μεγαλη συμπαθεια. Ειχε αφιερωθει εξολοκλήρου στην μελετη της επιστημης. Ειχε ξεχασει σχεσεις κ φιλους για χαρη της επιστημης.

Βγηκε εξω να παρει λιγο αερα. Τον επνιγε το δωματιο –εργαστηριο.

Εβαλε το καπελο του πηρε το μπαστουνι κ βγηκε εξω.

Ο καιρος ηταν καλος. Εκει στην εξοδο ειδε ένα Ρωμαιο ντυμενο με την στολη του κ τον

χαιρετησε. Λιγο πιο κατω ηταν ενα κάρο με ενα αλογο. Ηταν φορτωμενο με ξυλα. Πανω στο καρο ηταν μια γυναικα, κ ένας ανδρας κρατουσε τα χαλιναρια του αλογου κ περπατουσε δίπλα του. Ηταν σαν να ηταν βγαλμενοι απο μυθιστόρημα του Βίκτορα Ουγκώ. Δίπλα ακριβως περνουσε μια Πορσε με τον χαρακτηριστικο ομορφο ηχος της μηχανης της.

Προχωρησε διπλα στο ποταμι κ περπατησε μαζι του. Ηλθε στο μυαλο του ολη αυτη η μελετη που εκανε για τοσα χρονια πανω στην δομη του ανθρωπινου κυτταρου, κ τωρα κατέληξε στο πιο ομορφο συμπερασμα : ότι όλα στον κοσμο ειναι ένα. Ολος αυτος ο κοσμος, με τις τοσες του μορφες, ολα αυτα ηταν μια οικογενεια,

τα δεντρα, τα ποταμια, τα φυτα, τα ζωα , οι ανθρωποι, τα βουνα, το χωμα, η γη μας, οι πλανητες, το συμπαν,

ολα ένα. Ενας αδιαιρετος οργανισμος. Μια μοναδικη Ευφυια όλα,

με τις τοσες εκφρασεις της. Θυμήθηκε την ανθρωπινη ιστορια, τοσο ομορφη,

κ τοσο πονεμενη ιστορια,

κ αυτή η κραυγη του ανθρωπου: «Εγω τα γνωριζω όλα! Ακολουθηστε με!»

μια κραυγη που πολλες φορες πηρε βιαιο χαρακτηρα,

μικροι κ μεγαλοι πολεμοι,

κατακτησεις,

μικροι κ μεγαλαοι πολεμοι μεταξυ των ανθρωπων, κ μεταξυ κρατων κ ηπειρων,

οτι Εγω εχω δικαιο κ συ αδικο,

γι’αυτό ακολουθησε με!

Η ανθρωπινη ιστορια, που σιγα σιγα φτασαμε μεχρι το τωρα,

μεσα στο μικρο εργαστηριο του επιστημονα που μελετουσε το κυτταρο για να αποδειξει ότι ολα ειναι ένα. Ενας ενιαιος κοσμος, που το ένα εχει την αναγκη του άλλου,

που για να υπαρχει αυτος κοσμος δινει ο ενας το χερι του στο άλλο κ λενε: παμε.

Ηταν καιρος ο ανθρωπος να ξανακοιταξει την «θεση του» στο Κοσμο. Οχι στον μικροκοσμο του,

αλλά την «θεση του» σαν μερος αυτου του Θαυμαστου κοσμου, που τιποτε δεν ειναι πιο ανωτερο από το άλλο,

αλλά κυτταρα ενος Ενιαιου Κοσμου.

Μπαινοντας στην πολυκατοικια του χαιρετησε τον Ρωμαιο στρατιωτη, μπηκε στο ασανσερ, πατησε το κουμπι του οροφου του κ το ασανσερ άρχισε να ανεβαινει.

Ο συγγραφέας, του πιο πανω, έκλεισε το βιβλιο που διαβαζε. Ειχε αγορασει προσφατα ενα βιβλιο για τους χυμους. Ηταν ανθρωπος καθολα χορτοφαγος, φρουτοφαγος, δεν επινε καφεδες, δεν επινε ποτα, δεν ετρωγε ζαχαρη, ζουσε στην φυση, απολαβανε τη Δημιουργια Του. Επομενο ηταν να του ελθει αυτό το βιβλιο στα χερια. Ομως αυτο που δεν περιμενε να βρει ηταν τον Θεο. Τον θεο σαν συμπαν. Ολα ειναι δονουμενη ενεργεια. Ολα. Δεν εψαχνε αποδειξεις για το αν υπαρχει θεος . Για αυτον ηταν δεδομενος, όχι σαν οντοτητα,

αλλα σαν Είναι. Ολα ειναι Είναι.

Κοιταξε το ονομα του συγγραφεα του βιβλιου που διαβαζε. Δεν υπηρχε καθολου αμφιβολια οτι αυτος ο ανθρωπος ειχε προχωρησει την Συνειδητοτητα του στες πιο ψηλες βαθμιδες,

ο τροπος που γραφει, το στυλ,

οι γνωσεις,

αυτη η μεγαλη ζεση για την Ζωη,

ο τροπος που κοιταζει τον Κοσμο,

η ομορφη χειρονομια όταν σου απλωνει το χερι κ σου λεει: παμε!